Morgunblaðið - 06.04.2004, Blaðsíða 38

Morgunblaðið - 06.04.2004, Blaðsíða 38
MINNINGAR 38 ÞRIÐJUDAGUR 6. APRÍL 2004 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Guðríður Jó-hanna Jóhanns- dóttir fæddist á Kirkjubóli í Múla- sveit í Austur-Barða- strandarsýslu 28. september 1906. Hún lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 26. mars síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Jóhann Sig- urðsson, bóndi á Kirkjubóli, frá Múla- koti í Þorskafirði, f. 28. desember 1866, d. 18. september 1960 og seinni kona hans, Guðrún Bæringsdóttir frá Kletti í Kolla- firði, f. 23. september 1877, d. 1. mars 1959. Fyrri kona Jóhanns var Guðríður Jóhanna Guðmundsdótt- ir frá Skálmarnesmúla, f. 14 sept- ember 1849, d. 1. október 1900. Börn Jóhanns og Guðríðar voru: Guðný, f. 29. desember 1892, d. 15. september 1990, Guðmundur dó ungur, Sigríður, f. 2. mars 1895, d. 22. mars 1981, Ólafur, f. 15. sept- ember 1897, d. 23. júlí 1983, og Böðvar, f. 16. maí 1899, d. 7. júní 1900. Börn Jóhanns og Guðrúnar eru: Jóhannes, f. 29. ágúst 1905, d. 29. janúar 1989, Guðmunda, f. 28. desember 1908, d. 24. nóvember 1993, Þorbjörg, f. 9. apríl 1910, d. synir þeirra eru: a) Andrés, kvænt- ur Maríu Ingibjörgu Kjartansdótt- ur, börn þeirra Herbjörg og Jó- hann Reynir. b) Jens, kvæntur Guðrúnu Árnýju Árnadóttur, börn þeirra Ásthildur Bára og Árni Björn. c) Jón Gunnar, kvæntur Katrínu Rut Árnadóttur, synir þeirra Sindri Hrafn og Ísak Már. e) Reynir, látinn. f) Þór Reynir. 3) Guðrún Erna, f. 9. desember 1944, sambýlismaður hennar Björn Guð- mundsson, f. 11. nóvember 1941. Börn Guðrúnar Ernu frá fyrra hjónabandi með Gísla Þresti Krist- jánssyni, f. 1. október 1943, eru: a) Jóhanna Birna, gift Júlíusi Finns- syni, dætur þeirra Guðrún Erna og Arna Kristín. b) Kristján Rafn, kvæntur Sigrúnu Ástu Sverris- dóttur, börn þeirra Guðlaug Agnes, Gísli Þröstur og Arnór Pálmi. c) Haraldur Freyr, barns- móðir hans Dögg Hugosdóttir, sonur þeirra Gabríel Gísli. d) Arn- ar Þór, sambýliskona hans Sigríð- ur Sæmundsdóttir. Guðríður ólst upp á Kirkjubóli í Múlasveit. Veturinn 1930 fer hún til vetrarvistar suður til Reykja- víkur en er heima á Kirkjubóli á sumrin. Árið 1936 hefur hún störf á Korpúlfsstöðum og kynnist þar tilvonandi maka sínum. Árið 1944 flytja þau að Hraunbergi í Hafn- arfirði (þá í Garðahreppi). Guðríð- ur vann við ýmis störf um ævina, fiskvinnu o.fl., en lengst af við ræstingar á Dagheimilinu Hörðu- völlum í Hafnarfirði. Síðustu árin bjó Guðríður á Hrafnistu þar sem hún lést. Útför Guðríðar fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15. 18. júlí 1961, Guð- brandur, f. 5. ágúst 1911, d. 22. desember 1987, Jón Hólmgeir, f. 25. desember 1912, d. 1. desember 1996, Bæring, f. 23. ágúst 1914, Gunnar, f. 25. maí 1916, d. 17. febr- úar 1984, og Valborg, f. 11. október 1919. Guðríður giftist 17. júní 1938 Birni Sveins- syni frá Kórekstöðum í Hjaltastaðaþinghá, f. 14. júlí 1907, d. 24. maí 1983. Foreldrar Björns voru Sveinn Björnsson, f. 7. maí 1861, d. 20. maí 1916 og Guð- rún Jónsdóttir, f. 23. mars 1883, d. 7. júlí 1959. Börn Guðríðar og Björns eru: 1) Sveinn Rúnar, f. 30. ágúst 1940, kvæntur Dýrleifi Pétursdóttur, f. 6. janúar 1941. Synir þeirra eru: a) Pétur, kvæntur Unu Snorradóttur, synir þeirra Sveinn Rúnar og Daníel Árni. b) Björn, kvæntur Sólrúnu Hraunfjörð Njálsdóttur, dætur hans Anna Birna og Silja Ýr. c) Margeir, kvæntur Helgu Benediktsdóttur, synir þeirra Sævar og Sigurður Rúnar. d) Guð- jón Rúnar. 2) Jóhann Reynir, f. 13. janúar 1943, kvæntur Ásu Ásthildi Haraldsdóttur, f. 9. janúar 1944, Í dag kveðjum við elskulega tengdamóður mína Guðríði Jóhanns- dóttur frá Kirkjubóli við Kvígindis- fjörð. Gauja eins og hún var jafnan kölluð var heilsteypt kona, hún hafði sínar skoðanir en flíkaði þeim ekkert sérstaklega. Það var alltaf gest- kvæmt hjá Gauju, mér er sagt að hér fyrr á árum hafi oft verið kátt hjá Gauju og Birni, það var spiluð fé- lagsvist og svo var dansað á eftir við harmonikuspil Björns. Gauja bjó ein á Hraunbergi eftir að Björn lést 1983. Eins og áður er sagt var alla tíð gestkvæmt hjá Gauju, sérstaklega sóttu barnabörnin til hennar, var hún mjög umhyggjusöm amma og naut þess að hafa börnin í kringum sig. Síðasta ferð Gauju á Kirkjuból verður mér minnisstæð þá var Gauja orðinn 92ja ára og lét sig ekki muna um það að keyra í nokkra tíma. Þeg- ar komið var á áfangastað þá yngdist Gauja um mörg ár, það var ánægð kona á sínum æskuslóðum. Það var venja hjá mér og fleirum að koma í kaffi til Gauju eftir vinnu á daginn, þá var Gauja búinn að baka flatkökur en það gerði hún þar til hún varð 94 ára. Ég þakka Gauju samfylgdina, en við vorum nánir nágrannar í hér um bil tíu ár, það var gott að hafa Gauju nálægt okkur, sérstaklega þótti börnunum gott að hafa ömmu sína svo nálægt sér. Ég votta öllum að- standendum mína dýpstu samúð. Með þakklæti kveð ég mína kæru tengdamóður. Björn B. Guðmundsson. Elsku amma. Ég á aldrei eftir að kynnast konum eins og þér. Mannstu þegar að við vorum að þrífa dúfnakofann? Það var nú meira verkið. Þú með klútinn á höfðinu og í rósótta kjólnum og hugs- aðu þér allar vatnsföturnar sem við roguðumst með. Þú slóst aldrei af og ég reyndi eins og ég gat að komast undan til að gera eitthvað annað. Enginn annar hefði leyft mér að ala unga á eldhúsofninum sínum. Það var alveg sama hvað mamma bannaði þér að dekra mig, þú hlustaðir ekkert á hana.Við stóðum stundum í alveg ótrúlegu leynimakki saman. Ef að það var eitthvað vont í matinn heima þá var bara nartað í tvo bita, sagt „takk fyrir mig, ég er ekki svangur“ og hlaupið í einum spretti niður til þín. Þá varst þú í símanum að tala við mömmu og lofaðir henni að gefa mér ekki neitt því að ég hefði ekki borðað matinn minn. Um leið og þú lagðir á mömmu þá var það sko full þjónusta allt kvöldið og borið í mig allt sem að mig langaði í. Ég gat alltaf leitað til þín ef eitthvað bjátaði á og allar heimsins áhyggjur og leiðindi hurfu í því öryggi sem ég fann þegar ég var hjá þér. Ég byrjaði að skrifa þessa grein fyrir ári síðan þegar þú fékkst heila- blóðfallið og læknarnir sögðu að þú ættir sennilega mjög stutt eftir. En þú nenntir nú ekkert að hlusta á það og næst þegar ég kom til þín þá varstu búin að ná þér eftir heilablóð- fallið og farin að rífa kjaft. Þú sagðir meira að segja: „Hvað, hélduð þið að ég væri að drepast eða hvað?“ Þú varst greinilega ekki tilbúin til að fara alveg strax. Ég mun alla ævi búa að því sem þú kenndir mér. Þú gerðir allt fyrir mig og ég held svei mér þá að þú hafir aldrei skammað mig þó ég hafi svo sannarlega átt það skilið. Það mun alltaf vera sérstakur staður í mínu hjarta sem þú átt. Ég sakna þín. Haraldur F. Gíslason. Mig langar til að minnast Guðríðar föðursystur minnar með fáeinum orðum. Guðríður, eða Gauja eins og hún var kölluð af flestum sem þekktu hana, var mikil dugnaðar- og mynd- arkona. Hún var mjög hress og skemmtileg og sagði vel frá. Hún var fædd og uppalin við Breiðafjörðinn í stórum systkina- hópi. Hún var næstelst af níu börn- um Jóhanns afa míns og Guðrúnar ömmu minnar sem var seinni kona hans. Gauja átti einnig fimm hálf- systkin samfeðra en þrjú af þeim komust til fullorðinsára. Gauja ólst upp við öll venjuleg sveitastörf sem þá tíðkuðust. Oft fannst mér gaman þegar hún og faðir minn, sem var árinu eldri, voru að rifja upp minningar frá æskuárun- um. Þegar þau voru að gá að fénu um sauðburðinn og eins þegar þau sátu saman yfir kvíaánum en það hefur ábyggilega oft verið kaldsamt því ekki voru skjólflíkurnar eins góðar þá og nú tíðkast. Svo fluttist Gauja suður og stofn- aði heimili með Birni Sveinssyni eig- inmanni sínum. Áður hafði hún verið fyrir sunnan í vist á veturna en heima á sumrin. Ég man fyrst eftir henni þegar þau Bjössi komu með börnin sín að Kirkjubóli á sumrin og dvöldu þar um tíma. Síðar fórum við Jóhann bróðir minn að fara suður í vinnu á veturna sem við gerðum til skiptis annan hvorn vetur. Við vorum í heim- ili hjá Gauju frænku og Bjössa þar sem við vorum eins og einn af fjöl- skyldunni, í fæði, þjónustu og hús- næði. Þetta var mikil viðbót hjá frænku minni, þá var heitur matur tvisvar á dag og útbúið nesti í kaffi- tíma fyrir alla. Og eins vegna þess að þau bjuggu í lítilli íbúð, fimm manna fjölskylda. Svo ekki var um annað að ræða en að troða inn rúmstæði til við- bótar. Ég man sérstaklega eftir því að ég var einu sinni hjá þeim um jól og áramót og fékk jólagjafir eins og aðrir, allt þótti þetta eðlilegt og sjálf- sagt. Fyrir allt þetta vil ég þakka sérstaklega fyri hönd okkar bræðra. Þegar við Systa stofnuðum heimili stutt frá Hraunbergi, heimili Gauju, var oft komið við í kaffi og spjallað um eitt og annað og ekki að ástæðu- lausu að dætur okkar kölluðu hana ömmu Gauju. Gauja bjó ein á Hraunbergi í mörg ár eftir að Björn féll frá og sá lengst af um sig sjálf þar til hún fluttist að Hrafnistu í Hafnarfirði og dvaldi þar síðustu árin. Þau ár voru frænku minni erfið enda aldurinn orðinn hár. Hún hefur því vafalaust verið hvíld- inni fegin. Ég vil svo þakka henni innilega fyrir allt það sem hún hefur gert fyr- ir mig og mína fjölskyldu. Að síðustu votta ég afkomendum Gauju og öðrum aðstandendum inni- lega samúð mína. Megi hún hvíla í friði. Snorri Jóhannesson. Mig langar til þess að minnast Guðríðar Jóhannsdóttur (Gauju) með nokkrum orðum. Kynni mín við Gauju hófust þegar ég kynntist manninum mínum, Kristjáni dóttursyni Gauju. En við hófum okkar sambúð á Hraunbergi þar sem Gauja bjó. Við bjuggum á efri hæðinni en Gauja á þeirri neðri og var mikill samgangur á milli hæða. Ég varð strax vör við það að þessi kona gegndi mikilvægu hlut- verki innan fjölskyldunnar, og var samband Kristjáns við ömmu sína sterkt, enda leitaði hann oft til henn- ar. Mikið var um heimsóknir á Hraun- bergið til Gauju, og var oft spjallað saman í góðu yfirlæti enda naut Gauja þess að fá fólk í heimsókn og þá varð maður alltaf að þiggja kaffi og með því og nóg var til af kökum og svo auðvitað góðu flatkökurnar hennar Gauju sem hún bakaði sjálf og voru mjög vinsælar. Ég spurði Gauju einu sinni um uppskriftina; „það er engin sérstök uppskrift, þú skellir bara hveiti og einhverju fleira saman“ og byrjar að baka. Ég man sérstaklega vel eftir pönnunni, en hún var sótsvört og margnotuð og hefur örugglega haft sitt að segja með svona góða útkomu. Þegar ég var í Háskólanum og var að lesa fyrir próf, kíkti ég mjög oft niður til Gauju í kaffi og við spjöll- uðum saman og skiptumst á skoðun- um eins og gengur og gerist en hún hafði aðra sýn á lífið, enda kona búin að lifa langt æviskeið en Gauja fædd- ist á Kirkjubóli í Múlasveit 28. sept- ember 1906. Fyrir tæpum 6 árum fórum við Kristján með Gauju og Völlu systur Gauju og fleirum úr fjölskyldunni vestur á heimaslóðir eða á Kirkjuból að hausti til og gistum þar í tvær nætur í blíðskaparveðri. Gauja hafði mjög gaman af því þó svo hún hafi ekki verið með í berjatínsluhópnum þá beið hún bara róleg „heima“ á Kirkjubóli á meðan hópurinn tíndi ber og það var sannarlega nóg af berjunum, þannig að þegar heim var komið var auðvitað sultað í nokkrar krukkur og krukkurnar merktar „Kirkjubólssulta“. Gauja var barngóð og börn hænd- ust að henni, þar sem hún hafði eitt- hvað sérstakt við sig, eitthvað svo gott viðmót enda fann ég það þegar börnin okkar Kristjáns fæddust að hún hafði mjög gott lag á börnum þó svo hún væri komin á tíræðisaldur- inn. Gauja var mikil hannyrðakona og prjónaði bæði sokka, vettlinga og peysur sem allmargir í fjölskyldunni nutu góðs af, og þá sérstaklega krakkarnir sem fengu hlýjar og góð- ar íslenskar flíkur. Ég bý að brosum hennar og blessa hennar spor, því hún var mild og máttug og minnti á – jarðneskt vor. (Davíð Stefánsson.) Við Gauja urðum góðar vinkonur og ég er mjög þakklát fyrir það að hafa kynnst þér, Gauja mín, og það var gott að búa á Hraunbergi í návist þinni. Blessuð sé minning þín. Sigrún. Hún Gauja mín hefur kvatt okkur í síðasta sinn. Mig langar í fáum orð- um að þakka henni fyrir það sem hún var mér og minni fjölskyldu. Árið 1988 fluttum við á efri hæðina á Hraunbergi, eftir 20 ára búsetu úti á landi og vorum hálfbrotin, áttum eftir að selja húsið okkar og leigðum þar litla 3ja herb. íbúð á meðan við bösluðum við að byggja. Um leið og við fluttum inn gekk Gauja okkur í móður- og ömmustað. Ívar sonur okkar sem þá var 8 ára átti eins greiðan aðgang að ömmu Gauju og hennar eigin barnabörn. Ef mamma var ekki komin úr vinnunni, þegar skólinn var búinn, var farið til Gauju, sem ekki taldi það eftir sér að líta til með honum á meðan, svo var líka miklu meira fjör niðri, það var horft á sjónvarpið, spilað og borðað snakk og nammi. Oft var barnaskarinn stór og alltaf opið hús. Oft kom hún til mín færandi hendi, „hún hafði nú verið að baka kleinur, flatkökur eða pönnu- kökur, sem hún þurfti að losna við, hvort ég gæti ekki notað þetta, svo það skemmdist ekki“. Á þessum ár- um var Gauja komin á níræðisaldur en þann aldursmun fann ég aldrei, bæði var hún létt á fæti og ung í anda og var alltaf að snúast í kringum aðra en gerði litlar kröfur fyrir sjálfa sig, hennar líf og yndi var fjölskyldan. Það lýsir Gauju best að um tíma voru eldri börnin okkar húsnæðislaus, á meðan verið var að gera hús, sem þau voru að byggja, íbúðarhæft. Þá bjuggum við 8 á loftinu og mikill um- gangur á öllum tímum sólarhrings- ins, en Gauja taldi það ekki trufla sig neitt, þó svo ég vissi að allur um- gangur heyrðist niður, þvert á móti þá fjölgaði bara ferðum hennar á efri hæðina með flatkökur, kleinur og annað góðgæti handa okkur, alltaf brosandi, góð og umhyggjusöm. Á Hraunbergi bjugum við í 15 mánuði og munum við aldrei getað fullþakkað henni þann tíma sem við áttum þar með henni. Góð kona er gengin, kærar þakkir fyrir allt elsku Gauja. Guðleif Kristjánsdóttir og fjölskylda. Það er alltaf tregablandið þegar góðir vinir kveðja. Þótt Guðríður hafi náð háum aldri og verið farin að þrá hvíldina. Þegar heilsan fór að bila nú á síðustu árum, nefndi Guðríður vin- kona mín það oft að þegar hún gæti ekki hugsað lengur um sig sjálf væri gott að fá hvíldina. Guðríður hafði verið heilsuhraust og gat hugsað um sig sjálf fram á efri ár. Guðríður var lagleg kona og vel á sig komin. Oft minntist pabbi minn þess að þegar hún gekk með honum í barnaskóla í sveitinni fyrir vestan, að hún gat tekið skólabræðurna í bóndabeygju og haldið þeim þannig án þess að þeir gætu hreyft sig. Ég kynntist Guðríði og fjölskyldu hennar strax eftir að ég flutti til Hafnarfjarðar, unnusti minn hafði verið í sveit hjá systkinum hennar og foreldrum að Kirkjubóli í Múlasveit og orðið þá mikill vinur fjölskyldunn- ar á Hraunbergi, en það hét húsið sem Guðríður og Björn maður henn- ar bjuggu í. Ég var líka fljót að kynn- ast þessu fólki og margar voru ferð- irnar upp að Hraunbergi á þessum árum. Ég missti um þetta leyti móð- ur mína og hjá Guðríði fann ég fljótt það sem maður sækir til góðrar móð- ur. Guðríður reyndist mér sérstak- lega vel og var hún mér hjálpsöm hvort sem vandamálið var sauma- skapur, prjón eða eitthvað annað. Guðríður var sérstaklega lagin í höndunum og fátt sem hún gat ekki lagað. Ég fór með flest mín vandamál til Guðríðar og frá henni kom ég allt- af hressari í huga. Ekki minnkaði vináttan og samverustundirnar er þeir Björn og Garðar urðu vinnu- félagar til margra ára hjá Íshúsi Reykdals. Þau voru líka mörg kvöld- in sem við Garðar fórum upp að Hraunbergi til að spila vist, en Björn maður Guðríðar hafði mjög gaman af að spila og var oft glatt á hjalla. Dótt- ur okkar fannst alltaf sérstaklega gaman að hitta Guðríði því hún var alltaf í góðu skapi og stutt í brosið og hláturinn. Fyrir þína góðu vináttu, hjálpsemi og öll elskulegheit, vil ég nú þakka þér, elsku Guðríður mín. Ég bið góð- an Guð að taka þig í ríki sitt, ég veit að eins góð kona og þú hefur átt góða heimkomu í Guðsríki, þangað sem svo margir samferðamenn þínir eru farnir. Börnum þínum, tengdabörnum, systkinum og öllum afkomendum, vottum við hjónin okkar dýpstu sam- úð. Ásta Jónsdóttir. Upp við læk, bak við verksmiðju Reykdals stöðu tvö hús, Lækjarberg og Hraunberg. Í þessum húsum bjuggu sex fjölskyldur og milli þeirra féll aldrei styggðaryrði þó allir hefðu saman eitt þvottshús, þvottapott og bretti. Með tímanum fækkaði í hús- unum en eftir voru tvær mjög góðar vinkonur, mamma mín og Guðríður, alltaf kölluð Gauja. Þær nutu sín þeg- ar allir voru farnir að sofa, þá settust þær niður og fóru að rabba saman langt fram á nótt. Þá var gaman hjá þeim. Mín kæra Gauja var alltaf að hugsa um aðra og man ég til dæmis að hún kom alltaf þegar ég var að fara í útilegu til að gá hvort ég hefði nóg af mat og fötum svo mér yrði ekki kalt. Þá vann mamma úti og Gauja hafði eftirlit með öllu. Þegar ég eignaðist mína fyrstu dóttur vildi svo skemmtilega til að það var á 55. afmælisdegi hennar og ég eignaðist svo tvær í viðbót og allt- af var Gauja að koma með prjónaða sokka og peysur sem voru alltaf kall- aðar Gauju-peysur og enn er ein peysa til. Þegar kíkt var inn í kaffi til hennar var hún á augabragði búin að hlaða allskyns kræsingum á borðið. Ég og fjölskylda mín kveðjum góða vinkonu með þakklæti í huga og vottum öllum aðstandendum hennar okkar dýpstu samúð. Jóhanna Jóhannsdóttir og fjölskylda. GUÐRÍÐUR JÓHANNA JÓHANNSDÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.