Pressan - 27.10.1988, Qupperneq 5

isr ie

U
...# f v ♦ r f * r # <r * #.* f #.#'# i> *>''í‘>'#';í'lt]V#r<íCIC3 5
Valgeir Guð-
jónsson, góður
en svolítið
hlægilegur ís-
lendingur, er
kominn heim
úr sumardvöl;
Ítalíu og gerir
nú plötu í
frystihúsi ís-
bjarnarins.
Valgeir Guðjónsson er nýkominn
aftur heim á klakann eftir að hafa
farið í sína Rómargöngu. Það fer
samt engum sögum af því að ítalsk-
ar konur hafi komist við þegar þær
sáu hvað Valgeir var glæsilegur, líkt
og þær tárfelldu þegar iandi hans
Sturia Sighvatsson fór að tala við
páfann fyrir mörgum öldum. Enda
eru baðstrendur Ítalíu líklega
krökkar af glæsimennum. Og til að
fleipra ekki með landafræðina er
víst rétt að taka það fram að Valgeir
sat ekki í Róm, heldur austanmegin
á stígvélinu, á strönd Adríahafsins.
En nú er hann semsé kominn í ull-
arfrakka utan yfir stuttbuxurnar og
dvelur flesta daga vestur í ísbirni,
því sama húsi sem Bubbi sór og sárt
við lagði að hann skyldi aldrei
framar starfa í. Þar hefur frysti-
geymslu verið breytt í gríðarmikið
hljóðver, sem gæti hæglega rúmað
heila sinfóníuhijómsveit og pólý-
fónkór, og virkar hálftómlegt þegar
ekki er öðru fólki til að dreifa þar
inni en Valgeiri og nokkrum vinum
hans sem eru að syngja inn á plötu.
„Hvað ég var að gera suður á
Ítalíu? Jú, við fjölskyldan vorum í
fríi, þótt eitthvað væri líka unnið í
bland. Ég var að slíta frá mér hluta
af efninu á þessa plötu, skoðaði
ýmsar hugmyndir sem ég hafði fyrir
og kom heim með nokkur lög sem
ég vildi setja á plötuna. Hún nýttist
mér ákaflega vel þessi dvöl.“
— Geta þá músikantar sótt
mikinn innblástur til ítaliu?
„Það held ég hljóti að vera. Ég
get reyndar ekki sagt að ég hafi lagt
mig mikið eftir ítalskri rokkmúsík,
en þeir eiga stórar stjörnur sem hafa
víst fæstar náð frægð handan við
landamærin. Ætli þeim nægi ekki
bara þessir 60 milljón áhorfendur
sem þeir hafa heimavið? Ég er
heldur ekki svo sleipur i ítölskunni
að ég fari að kafa ofan í dægurlaga-
texta, sem eru fullir af slangi, orða-
leikjum og alls kyns djúpum hug-
leiðingum. Þannig að ég lét mér
nægja að sitja á stuttbuxum með
gítarinn og hugsa heim.“
— Nú virðist það vera mikil
lenska að festa ofurást á ítaliu.
Hefur þú fundið fyrir þeim hug-
hrifum?
„Jújú, vissulega hefur kviknað
ást. Þetta er hreint stórkostlegt
land, sem ég vildi gjarnan heim-
sækja árlega það sem eftir er
ævinnar. Það er auðvelt að ímynda
sér að þarna sé maður í náinni
snertingu við sjálfan menningar-
brunn Evrópu — að minnsta kosti
er það ágætis tilfinning að halda að
svo sé.“
— En á ítaliu sastu semsagt og
hugsaðir um góða íslendinga?
„Já, það heitir platan, Góðir ís-
lendingar. Þetta er eiginlega fyrsta
platan sem ég geri alfarið með
mínum eigin lögum' og textum.
Músikin er líka flutt af mjög þröng-
um og völdum hópi manna. Það
eru varla nema fimm menn sem
koma við sögu; ég sjálfur, Björgvin
Gíslason, Asgeir Óskarsson og
Kristinn Svavarsson sem kom og
blés í saxófón. Svo hefur Mike
Shepard, upptökumeistarinn
okkar, gripið i bassa. Það er
reyndar áhorfsmál hvort er aukabú-
grein hjá honum, bassaleikurinn
eða upptökurnar. Við vissum það
ekki fyrr en við byrjuðum að hann
telst vera hátt skrifaður bassaleikari
á Englandi.“
— Ertu ennþá í rokkinu? Kom-
inn á kaf í það?
„Jaaá. Ég segi ekki að ég sé kom-
inn á kaf, en þetta er tónlistin sem
ég ólst upp við og fæ ekki flúið frá.
Einhvern tíma datt mér reyndar í
hug að læra tónsmíðar upp á gamla
móðinn og var um skeið í ágætis
læri hjá Jóni Ásgeirssyni. En þegar
Stuðmennirnir fóru af stað datt það
uppfyrir. Einhvern veginn er þetta
nú form okkar kynslóðar og þrátt
fyrir að það séu margir klisjugerð-
armenn á ferðinni, þá ætla ég samt
að það sé alltaf pláss fyrir mínar
litlu hugmyndir innan þessa
bákns."
EGILL
HELGASON