Pressan - 21.05.1992, Blaðsíða 38

38
FIMMTUDAGUR PRESSAN 21.MAI1992
9ít)jnf
tölettiftnt
jljÓbðÖflUV
Sjómaður einn á Akureyri
hafði þann sið að tala mikið
um sig og konur í sömu and-
ránni. Hann lét sem hann
væri kvennamaður mikill,
án þess að ætlast til að tekið
væri mikið mark á orðum
hans. Lýsingar hans á þess-
um málum voru oftast það
lygilegar að ekki var nema
fyrir mjög auðtrúa menn að
trúa. Þrátt íyrir margar lýs-
ingar gerðist sjómaðurinn
þó aldrei berorður mjög.
Eitt af því sem hann stagl-
aðist hvað mest á var að
hann óskaði þess oft að í
trollið kæmi hafmey, og þá
öfug; fiskur að ofan en kona
að neðan.
(úr sjómannasögum)
Sú saga er sögð af Hall-
dóri Laxness að eitt sinn
þegar hann ók um götur
borgarinnar á glæsilegum
Jagúar hafi bíllinn hans bil-
að, og það á rauðu ljósi. Það
var sama hvemig Halldór
reyndi að gangsetja, í gang
fór hann ekki.
Svo kom að því að græna
ljósið kviknaði. Halldór gat
eðlilega ekki ekið af stað þar
sem bíllinn var ekki í gangi.
Bflstjórinn á bflnum fyrir
aftan bíl Halldórs vissi ekki
hvers vegna Jagúarinn fór
ekki af stað og tók að gefa
hljóðmerki ótt og títt. Það
var sama hversu mikið bíl-
stjórinn flautaði; Jagúarinn
fór ekki í gang og Halldór
gat ekki ekið burt.
Svo fór að Halldór þreytt-
ist á flautinu úr bflnum fyrir
aftan og þar sem hann hafði
engin frekari ráð til að gang-
setja bílinn fór hann út og
gekk að bflnum fyrir aftan.
Ökumaður þess bíls
skrúfaði niður rúðuna og
virtist undrandi að sjá hver
var ökumaður Jagúarsins.
Halldór horfði á manninn og
sagði:
,,Ef þú setur bflinn minn í
gang skal ég flauta fyrir þig
á meðan."
(úr ökumannasögum)
í horninu sínu. Tannlæknarnir Guðmundur og Ingi, Magnús, Kiddi í Málningarvörum og Leifur.
PRESSAN/Jim Smarl
UPPI A PPIKI
I PJÖPUTÍ U ÁP
Fyrst á morgnana er hægt að
fá tvenns konar kaffi, móderne
og almennilegt. Það fyrra er eig-
inlega neyðarbrauð, af því að
það tekur alltaf hálftíma að hella
upp á gömlu vélina með taupok-
anum. Það kostar nokkrar um-
hellingar að fá kaffið gott, en
biðin er þess virði. Það er þykkt,
næstum eins og tómatsúpa,
styrkt fíngerðum korgi, en þó
svona yndislega milt og bragð-
gott. Ef maður vissi ekki betur
mætti halda að það væri næring
því.
Af kaffihúsi að vera hefur
Prikið einn stóran kost: það er
svo lítið eins og kaffihús. Það er
að segja eins og kaffthúsið í
þjóðsögunni um kaffihúsamenn-
inguna, þar sem bæði vertinn og
gestimir em svo uppteknir af því
að vera á kaffihúsi að bæði kaff-
ið og kúnnamir verða einhvem
veginn útundan.
Prikið er nefhilega voðalega
lítið svoleiðis. Það er líka búið
að vera svo lengi á hominu á
Bankastræti og Ingólfsstræti að
maður er hættur að taka eftir því,
ekki ósvipað og rakarastofan á
milli Hressó og Eymundsson
sem allir sjá en enginn tekur í
raun eftir. Nema ef hún skyldi
hverfa.
Reykjavíkurborg tók reyndar
eftir staðnum íyrir skömmu þeg-
ar eigendum hans var veitt við-
urkenning fyrir að halda innrétt-
ingunum í upprunalegu horfi.
Hún sést heldur ekki lengur víða
þessi dökkrauðbrúna klæðning á
veggjunum, gömlu veggljósin
og risavaxna útvarpið sem hefur
ábyggilega setið þama í hominu
frá því það var flutt inn. Hún sést
heldur ekki lengur sælgætissalan
sem einu sinni var fremst í saln-
um. Henni var hent út. Blessun-
arlega.
PPQIKBP
„Góðan daginn, vinur minn!"
kallar Jóhanna Kristinsdóttir
vert þegar einn af fyrstu reglu-
legu viðskiptavinunum kemur
inn á mánudagsmorgni. Hann er
svolítið þungbúinn á svip, með
dökk sólgleraugu. „Ertu ekki
hress í dag?“
„Nei,“ er mjög ákveðið svar,
en kurteislegt. Jóhanna kann eitt
ráð við því og er rétt byrjuð að
hella kaffinu þegar hann grípur í
taumana. ,Lkki kaffi! Te!“ Te?
Te?
Gott og vel, jurtate. Það virð-
ist líka virka, því það lyltist mjög
fljótlega á honum brúnin. Það
hjálpar líka að Jóhanna tekur
með sér helgarblöðin af Mogg-
anum handa kúnnunum að lesa á
mánudagsmorgnum. Það er fátt
betur fallið til að minna á bjartar
hliðar raunvemleikans en þung-
lyndisleg heimsmynd Moggans.
Prikið er búið að vera héma í
ljörutíu ár, en það er ekki nema
rúmur mánuður síðan Jóhanna
byrjaði. Það var lasleiki í stúlk-
unni sem var á undan og vildi
bregða við að ekki væri opnað á
réttum tíma. Það gekk náttúrlega
ekki, því Prikið er staður reglu
og stundvísi. Það er til dæmis
hægt að stilla klukkuna sína eftir
gamla manninum sem kemur
alltaf klukkan hálfellefu, segir
aldrei neitt, en bendir bara á
kaffi, rúnnstykki og ostsneið.
Sem hann auðvitað fær og þarf
meira að segja ekki að benda
lengur, eftir að Jóhanna lærði inn
á hann eins og hina kúnnana. A
svipuðum tíma kemur annar
með dósir í poka, sest við borð
með kaffið sitt og les guðsbækur
dágóða stund. Hann segir heldur
aldrei orð, vill ekki tmfla guðs-
orðið.
PRIKID
Þeir em svo sem ekki allir sér-
kennilegir, fastagestimir á Prik-
inu. Þeir mæta um hálfrúu Guð-
mundur Lárusson tannlæknir,
Ingi Kr. Stefánsson líka tann-
læknir, Kristinn Eggertsson í
Málningarvömm, Leifur í Ræsi,
bræðumir Arni athafnamaður og
Hilmar í Morkinskinnu Einars-
synir, Birgir Helgason tölvu-
fræðingur og fleiri, flestir upp-
aldir í hverfinu og vilja vera þar.
Þeir afgreiða sig sjálfir eftir hent-
ugleikum og vilja líka eiga sætin
sín eins og Guðmundur skáld.
Birgir Helgason í Tölvuspilum viröir fyrir sér heimsmynd
Moggans.
Hann vill ekkert sæti nema sitt
og stendur stóískur við gluggann
þar til það losnar.
Þeir fá sitt kaffi og ristað
brauð, spjalla um Sviss og Evr-
ópubandalagið og velta fyrir sér
af hverju þúsund manns séu í
hagffæðinámi og bara hálft þús-
und í hjúkmn. Og skoða leið-
beiningamar sem fylgja dýrindis
pípu sem einhverjum áskotnað-
ist. Þetta er evrópsk eðalpípa, en
hafði langa viðdvöl í Súdan áður
en hún kom til íslands. Hún
fannst í verslun í Karthoum á
eldgömlu affísku verði.
PROKIÐ
Einu sinni var Prikið aðsetur
blaðamannaaðalsins, þegar Vís-
ir, Tíminn og Alþýðublaðið
höfðu aðsetur í miðbænum.
Staðurinn ber þess reyndar lítil
merki, en uppi á vegg er gömul,
óljós mynd úr Dagblaðinu frá
því það var og hét. Það kemur
líka á daginn að sumir gestanna
em alls óvanir blaðamönnum,
jafnvel svolítið hræddir við þá.
Eða að minnsta kosti við mynda-
vélina. Hann var nefnilega ekki
búinn með kaffið sitt sá sem stóð
upp með hávæmm yfirlýsingum
um ffiðhelgi kaffitímans, greip
staf sinn og hatt og rauk á dyr.
Kannski óttaðist hann, sannkrist-
inn maðurinn, að vélin tæki sál-
ina með sér við myndatökumar.
Eða þá að það var einhver mánu-
dagur í honum.
Það er félagið Fingurbjörg
sem á og rekur Prikið. Það var
upphaflega eitt af nokkrum
kaffihúsum Silla og Valda, en
þegar Bjarni í Brauðbæ tók við
því fyrir tuttugu ámm var hon-
um uppálagt að breyta engu.
Engu. Það íylgdu meira að segja
þrír menn í fæði sem héldu
áffam að koma þar til yfir lauk.
Nútíminn hefur gefið því und-
ir fótinn að staðnum yrði breytt í
krá. En staðurinn á sig sjálfur og
tekur ekki mark á þessu. Það
væm líka helgispjöll. A bjór-
krám er kaffi aðskotahlutur eða
aukabúgrein sem enginn metn-
aður er lagður í, viðbrennt mód-
erne kaffi úr sjálfvirku. Og þar
fæst ekkert ristað brauð og þar
þarf maður að segja vertinum
hvað maður vill.
Karl Th. Birgisson
Kaffi og rist. Birgir og bræöurnir Árni og Hilmar.