Pressan - 29.07.1993, Blaðsíða 36

MAÐURINN E R GUÐ
36 PRCSSAN
Fimmtudagurinn 29. júlí 1993
NÁIN KYNNI
Merkilegt nokk halda þeir sem ég hef talað við undanfarið
að ég hafi haft náin kynni af útlendingum, heilsársffíum og
barbíkjúum. Þetta er náttúrulega allt helber lygi. Og við það
stend ég eða einsog skáldið sagði:
„ðer is noþþing læk a hól dei fissing in nordriver wiþþ ðí
fúkking feimús.“
Þessvegna er það glapræði af minni hálíú að viðurkenna að
ég eigi nokkra vini hvað þá vinnu einhversstaðar, ég var rek-
inn úr þeirri síðustu sem ég var ráðinn í. Þeim líkaði við mig
en ég átti ekki bara heima þar núna:
„Niðurskurður sérðu“.
Enn og aftur gleður það mitt litla auma hjarta þegar berast
fregnir af því að ffægar perspírur ætli að væta tær sínar hér á
landi vatns og vökva. Svona rétt til að slappa af ffá amstri þess
að eyða þeim örfáum krónum, þeir vertsla að visu með dol-
ares þarna súður ffá, sem þær hafa eignast með því að færa
okkur ffegnir af því hvernig allir eru að drepa hina og hvernig
við eigum að koma okkur í form eftir að horfa á allar þessar
beinu útsendingar trekk í trekk.
Enda er ég í dag í topp formi, fáviskunni vísari og seðlun-
um færri. Það sem mér þótti verst við þessar fréttir var að
þessar ffægu spírur komust ekki hingað til lands á rellunni
sinni af því hún dreif ekki. Rigning á leiðinni.
Hefðu þau hætt við ef ekki hefðu fundist vöðlur í réttri
stærð á íslandi?
Norðurárhæfar?
Gleymst að bóka Norðurá?
Var dagskráin ekki nógu spennandi?
Vigdís forseti lands og þjóðar?
Hæstvirtur forsætisráðherra?
Sem minnir okkur öll á það:
Er búið að bjóða öllum á fimmtugsafmæli íslensku þjóðar-
innar á næsta ári? Hafa allir tíma til að koma? Er þetta ekki í
miðju sumarleyfi ffamámanna þjóðarinnar?
Ætli Tedd og Djein og allir hinir Tarsanarnir hafi bara
simplí tæm að sinna þessu smáverkefhi?
„Elskan ég finn ekki boðskortin" dæmi, „mér var ekki boð-
ið.“
Væl-væl-væl dæmi.
Eða hafi það verið þessi falski héri sem fannst í tollinum hjá
einum framkvæmdasjóðsstjóra landsins að Djein nennti
hreinlega ekki hingað til lands.
„Not túnæt darling æ hef got a pein“.
Þetta er orðið helvíti á jörðu fyrir mig að reyna að sannfæra
þessa fáu nánustu að mér var ekki boðið í Nordriver í staðinn
fyrir spírurnar að vestan. Náttúrulega berst ég mikið á og segi:
„Ég vissi að þau myndu ekki koma, hvað haldið þið að ég
nenni að fara að dorga með þessu nýríka pakki. Ég er miklu
ríkari en þau. Ég er íslenskur og ég nota bara Norður Atlants-
hafið, það er mildu stærra en Norðurá."
Þetta sagði ég vitandi að viðmælendur mínir vissu ekki að
þjóðarauður okkar lægi í fiskveiðum íslendinga en ekki lax-
veiðum eða ísbjarnardrápi. Ég hafði slegið um mig svo um
munaði þama í röðinni að fá að heilsa upp á Tedd og Djein.
„Og svo legg ég til að við tökum upp nýjan þjóðsöng. Sitja
svangir bræður tveir með þeim kaktusi og bakkus.“
Ég hefði sérdeilis stungið uppí alla nálæga og þá sérstaklega
mig. Augnablikið hafði nálgast að ég hefði fengið að berja
virkilega ffægt fólk á skjánum með sönnum Islendingum og
því öllu síðan ffestað.
Er þetta allt blekking og plat? O ekki.
Fimmtugsafmælið á næsta ári.
Einar Ben.
Synir Raspútíns
Synir Raspútíns er Iveggja
ára gömul hljómsveit meö
sex manns innanborðs,
þar af tvo söngvara. Strák-
arnir eru nvbúnir að láta
útbúa myncfband meö lagi
sínu „Fjötrar" en það hefur
fengið nokkuð mikla spilun
í úfvarpi án þess að vera
komið út á hljómdiski.
„Við hljóðrituðum lagið
hjá Tomma í Stúdíó Sýr-
landi
sem vi
settum það á kart
svo sendum til út-
varpsstöðvanna. Lagið er
komið á play-lista hjá Að-
alstöðinni og við vitum að
Dað §r mikið beðið um
Dað. I vetur spiluðum við
töluvert á skólaböllum og í
félagsmiðstöðvum og
fundum að krakkarnir
kunnu orðið textann á
aginu svo það var
ekki spurnina, við urð-
um að koma því
frá okkur í ein-
hverri mynd",
segja Baldvin
A. Baldvins-
son trommuleik-
oa aðalr-
d d a r i
bandsjns
og Ol-
afur Þ.
Krist-
Hafþór^Kristinn, Kolbeinn,
Valur, Ölafur og Baldvin.
Ólíkir karakterar sem hristast
vel saman.
jánsson bassaleikari í
samtali við PRESSUNA.
„Það er ekki hægt að lýsa
tónlistinni okkar eða setja
hana í einhvern flokk, en
ef éa ætti að reyna þá
mynai ég helst kalla þetta
einhvers konar nostalgíu.
Við erum aðallega með
okkar tónsmíðar en á böll-
um spilum við líka covera
og þá eldri tónlist. Hljóm-
sveitin er undir áhrifum frá
The Who, David Bowie,
Donovan, Dylan, Led Zep-
pelin, og síðast en ekki síst
Bjartmari. Þetta er svona
sambland af uppáhalds-
tónlist okkar strákanna í
bandinu, við erum gjörólík-
ir karakterar og útkoman
verður skemmtileg súpa.
Annars eru framtíðar-
plönin þau helst að
spila og spila meira «
og koma okkur á
framfæri" segir Bald- *
vin.
Að sögn strákanna 1
seqjast þeir frekar
einbeita sér að sukki «
og kvennafari heldur en ™
starfsemi þeirri líkri sem
rússneski munkurinn Grig-
ori Yefimovich Raspútín
helst vann að, þ.e. að
stöðva blæðingar í fólki
með hugarafli.
„Við búum ekki yfir sama
kyngimagnaða krafti og
hann, þvi er nú verr, en
hann er kúl karlinn og við
notum hann á auglýsing-
aplakatið okkar".
tvifarar
Kiefer Suther-
land leikur í
v o n d r i
mynd í
Saga-bíó,
en Matthí-
as Johann-
essen er rit-
stjóri á vondu
blaði í Reykjavík. Að
öðru leyti eru þeir
eins, hakan, munn-
svipurinri, eyrun og
nefið. Meira er segja
borandi augnsvipur-
inn er eins, svo og
hársveipurinn, þótt
efnismeiri sé hjá leik-
aranum.
I_____________________I
POPP
Sttilld úr stórverksmiðju
U2
ZOOROPA
★ ★★★
U2 er engin venjuleg
hljómsveit. Umgjörð og fylgi
þessara fjögurra fra frá Dubl-
in hefur vaxið svo gjörsam-
lega yfir alla normal staðla að
frekar mætti kalla U2 verk-
smiðju, stórverksmiðju sem
dælir út dópi fyrir fólkið í
formi dægurlaga og stórbrot-
inna sýninga. Eins og með
aðra á þessari stærðargráðu
frægðarinnar missir maður
tilfinninguna fyrir „mannlega
þættinum“, meðlimirnir eru
orðnir að hálfgerðum hálf-
guðum, vélmennum. Nýjasta
plata íranna ýtir undir þessa
vélrænu ímynd. Hún er tor-
meltasta, myrkasta og dýpsta
plata U2 til þessa. Platan er
tæknilega fullkomið skrímsli
en í leiðinni er hún með allra
bestu plötum U2 til þessa.
Það er virðingarvert að
hljómsveit í þessari yfirvigt
skuli enn taka áhættur. Á Zo-
oropa er ekki eitt einasta lag
sem við fyrstu hlustun hljóm-
ar „líklegt til vinsælda11. Þó
Actung Baby væri tormelt
voru þar þó lög sem gripu
mann strax. U2 hafa gengið
enn lengra í þungum laga-
smíðum og dimmum raf-
„Það var svo mikil
snilld aðfá Johnny
Cash til að enda
plötuna á hinufrá-
bcera lagi „The
Wanderer“. Mað-
urinn erguð.“
eindavæddum hljómi. Fólk
þarf að hlusta oft áður en lög-
in fara að smjúga inn, en það
er líka einkenni verulega
góðra laga. Hér er nóg af
þeim. Þegar dulargerfinu hef-
ur verið svift af lögunum við
ítrekaðar hlustanir standa oft-
ast eftir gómsætar dægurlaga-
perlur. „Babyface“ er léttur
ástaróður inn við kjötmikið
beinið, „Stay (Faraway, so
close!)“ ljúfsár ballaða og
„Daddy’s gonna pay for your
crashed car“ poppað fönk í
ætt við Talking Heads. Platan
er full af óvæntum glaðning-
um. Gítarhetjan The Edge
tuðar „Numb“, fáránlega ein-
falt en ávanabind-
andi lag sem ír-
arnir gáfu út á
smáskífu. Tveir
misgamlir gaml-
ingjar setja ótví-
ræðan svip sinn á
plötuna. Fyrstan
er auðvitað að
telja hljóðgerfla-
snillinginn Brian
Eno sem á mik-
inn þátt í vélræn-
um og mystísk-
um undirtóni
plötunnar. Það
var svo mikil
snilld að fá
Johnny Cash til
að enda plötuna á
hinu ffábæra lagi
„The Wanderer“.
Maðurinn er guð.
U2 aðdáendur
verða síður en svo
sviknir af lögun-
um á þessari
plötu, en þeir
verða að hafa
meira fyrir því að
grípa þau en áð-
ur.
Þó Bono sé
leiðinlegur dverg-
ur að sjá virðist heilmikið
vera að gerast í hausnum á
honum. Textar Zoorópu eru
oft skemmtilega myndrænir
og íhugulir. Bono imprar á
ýmsum málum sem tengjast
þróuninni í Evrópu. Hann
imprar á, en predikar ekki,
enda ekki með neinar lausnir
í rassvasanum. U2 nota
óreiðu nútímans, upplýsinga-
flóðið og ofstækið sem bensín
á eigin poppbíl: kreista núið í
eigin rokksúpu. Ég ætla ekki
að segja meira, læt Bono hafa
síðasta orðið úr nýlegu við-
tali. „Fólk býst við of miklu af
U2. Við berum ekki ábyrgð á
öðru en tónlistinni. Við eydd-
um níunda áratugnum í að
reyna að díla við peninga,
stjörnustaðalinn og allt kjaft-
æðið. Núna höfum við fúnd-
ið út að þetta skiptir engu
máli. Tónlistin er það eina
sem skiptir máli...“