Tíminn Sunnudagsblað - 08.04.1962, Blaðsíða 9
veifið. Þessi mun hafa verið venja
Weyvadtsfólksins.
Níels Emil mun lítið hafa verið
heima á'Djúpavogi þetta sumar, því
að honum hafði verið falið að gegna
sýslumannsembætti í Suður-Múlasýslu
um stundarsakir, þar eð Olivaríus var
hoi'finn af landi brott og setztur í
embætti á Borgundarhólmi.
Um réttaleytið var Friðrika enn á
Teigarhorni, ásamt tveimur systkinum
sínum, Henriettu, níu ára, og Henkel,
átta ára. Sunnudaginn 22. september
ætluðu þau að láta sumardvölinni
lokið. Riðu Weyvadtshjónin þá inn að
Teigarhorni með lausa hesta handa
þeim. Bátur var einnig sendur inn
eftir úr kaupstaðnum, og átti að
flytja heim á honum ýmislegt það,
sem notað hafði verið á Teigarhorni
um sumarið, en eigi þótti þar þörf á
að vetrinum. Á bátnum var margt
fólk. Þar var fyrirliði sýslumaðurinn
ungi, Níels Emil Weyvadt, sem nú var
raunar ferðbúinn til Reykjavíkur, þar
sem hann ætlaði að gerast fulltrúi
Árna Thorsteinssonar landfógeta. I
för með honum voru bróðir hans, Jó-
hann Pétur, fimmtán ára, ungur und-
irkaupmaður á Djúpavogi, Albert
Meilby, ættaður frá Vopnafirði, tveir
danskir beykjar úr kaupstaðnum,
Lihnert og Frederiksen, þrettán ára
gömul stúlka, Jakobína Jakobsdóttir,
barn vinnuhjúa þeirra Weyvadts-
hjóna, og ellefu ára gamall piltur, Jón
Jónsson, bóndason frá Borgargarði.
Þetta hefur bersýnilega verið
skemmtiför öðrum þræði, enda glatt
á hjalla í bátnum.
Nú var staldrað við um hrið við
Skútur í ís á höfninni í Djúpavogi fyrir rúmum áttatiu árum.
góða skemmtun inni á Teigarhorni,
og ekki var hugsað til heimferðar,
fyrr en komið var nærri sólsetri. Leið-
in var stutt, bæði á sjó og landi, svo
að eklcert lá á. Þegar til kom, kusu
Friðrika, sem annars hafði ama á sjó-
ferðum, og börnin, sem hjá henni
höfðu verið á Teigarhorni, fremur að
fara heim í hinum glaða hóp á bátn-
um en með foreldrum sínum. Faðir
þeirra hafði ætlazt til annars, en lét
þetta eftir, þótt fr'am kæmi, að hon-
um var það á móti skapi. Aðeins ein
dóttirin, Andrea, kaus að verða for-
eldrum sínum samferða heim, en
ekki er vitað, hvort hún hafði far-
ið landveg eða sjóveg inn að Teigar-
horni um daginn eða jafnvel verið þar
hjá Friðriku og hinum systkinunurr.
Nokkuð af grjóti var til kjalfestu
í bátnum, og talsvert af farangri var
borið í hann. En þótt tíu manns værr
á honum og einn hundur að auki,
virðist ekki hafa verið álitið, að hann
væri hlaðinn um of. Þetta var allstór
bátur og talinn stöðugur, sjór kyrr og
aðeins hæg gola af norðri.
Þegar fólkið hafði ýtt bátnum frá,
var sett upp segl, því að byr var heim
í kaupstaðinn, og siglt út með land-
inu. Weyvadtshjónin stigu aftur á
móti á bak hestum sínum og riðu sem
leið lá út með sjónum. Bar bátinn
fljótt hjá, og sá Weyvadt þá, að Fred-
eriksen beykir sat við stjórn. Honum
gazt miðlungi vel að því, þar eð það
Lovísa Weyvadt
Konráðína Weyvadt
Andrea Weyvadt
T t M 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ
153