Tíminn Sunnudagsblað - 08.04.1962, Blaðsíða 22

skyldu haga árásinni. Myndin var
gerð risastór og síðan fól Fuchida
hverjum flugmanni sitt verkefni: „Þú
tekur þennan tundurspilli, þú þetta
orrustuskip,en þetta orrustuskip tek ég
sjálfur ...“ Þannig gaf hann hverj-
um flugmanni sérstakar og nákvæmar
fyrirskipanir, sem öllum varð að
fylgja út í yztu æsar. Flugmennirnir
söfnuðust saman í flugvélamóðurskip'-
unum, sem áttu að flytja þá í nám-
unda við árásarstaðinn. — Þegar þang
að var komið, staðnæmdist flotinn og
beið átekta. — Skammt undan var þýð
ingarmesta flotastöð Bandaríkjanna
utan heimalandsins og þar uggði eng-
inn að sér og lífið gekk sinn vana-
gang.
1. desember 1941 heyrir Fuchida í
útvarpssendingu frá Tokio setning-
una: „Klífið fjallið Niitaka". Þessa
setningu skildu ekki aðrir en þeir,
sem til var ætlazt, að skildu hana.
Þetta var skipun til Fuchida um að
halda áfram förinni á skipunum og
hrga árásinni eins og ráðgert hafði
verið. Aðfaranótt 6. desember var
herflotinn svo nálægt Hawaii, að skip-
unin. „Tilbúnir til orrustu“, var gef-
in, og svo sem trúarsiðir Japana buðu,
fóru Fuchida og menn hans í bað og
klæddu sig í skikkjur, sem þeir skyldu
klæðast „á degi heiðursins".
Það var kuldagjóstur á hafinu
næsta morgun, þegar Fuchida og
menn hans skáluðu fyrir væntanleg-
um sigri í ribsberjabrennivíni. Og
fimmtán mínútur yfir 7 hófu 182 jap-
anskar flugvélar sig til flugs, berandi
dauða og tortímingu á vængjum sín-
um. Fram undan var þriggja stundar-
fjórðunga flug. Á leiðinni hlustaði
Fuchida á morgunlögih í útvarpinu á
Honolulu, sem var eins óviðbúin árás-
inni og frekast gat verið. Síðan voru
sagðar veðurfregnir: Yfir Pearl Har-
bor lá skýjaþykkni í þúsund metra
hæð, og þegar Fuchida hlustaði á
rödd þularins, varð honum ljóst, að
fólkið á Honolulu bjóst ekki við öðru
en að þessi sunnudagur yrði öllum
öðrum sunnudögum líkur.
Þulurinn lauk við að segja veður-
fregnirnar klukkan 7.55. Þar á eftir
átti hljómsveit á orrustuskipinu Nev-
ada að spila bandaríska þjóðsönginn.
Hann var aldrei leikinn. I sömu and-
Lausn
j i
5. kross-
gátu
j !
rá féllu sprengjurnar á herskip rétt
hjá Nevada og vegna þrýstingsins frá
sprengingunni þeyttist hljómsveitin
fyrir borð. — Sjálfur hafði Fuchida
kjörið sér orrustuskipið Arizona. Hann
hitti það með tveim sprengjum mið-
skips, og skipið lagðist á hliðina og
sökk. Með því fórust 1072 menn,
Þegar þessi mikli loftfloti sneri
heim aftur, var foringi hans, Fuchlda,
hylltur sem þjóðhetja. Þá var hann
þrjátíu og átta ára gamall og trúði því
statt og stöðugt, að Japan væri mesta
herveldi á jörðinni og gæti að skipun
keisarans lagt hvern fjandmann að
velli. Þannig leit það líka út fyrir ár-
in 1941—42. Japanir voru einráðir í
austri. En smátt Qg smátt voru þeir
brotnir á bak aftur. Skip japanska
flotans týndu tölunni eitt af öðru.
Japanski loftflotinn hvarf af himnin-
um og dag nokkurn, sem aldrei mun
líða úr minni japönsku þjóðarinnar,
formyrkvaðist hann af hinu hræðilega
helskýi yfir Hiroshima og Nagasaki.
Þar með lauk striðinu og dagar Jap-
ans voru taldir.
Margar japanskar stríðshetjur
frömdu sjálfsmorð, þegar keisarinn
baðst miskunnar af fjendum sínum.
Það gerði Fuchida ekki. Honum hafði
verið gefin skipun og hann hlýddi
henni. Hann lifði það kraftaverk, að
sleppa einn starfsbræðra sinna við
áhrif helgeislanna í Hiroshima. Þetta
kraftaverk varð til þess að hann sner-
ist til trúar, og tók að sér að útbýta
guðsorði um heim allan.
„Ef til vill fæ ég með þeim hætti
fyrirgefningu þess, að ég átti þátt í
því að hleypa styrjöld af stokkunum
og banaði 1072 mönnum, þegar ég
sökkti ameríska orrustuskipinu.“ —
Þannig lýkur þessi litli maður með
guðsorðabækurnar sögu sinni,
FagnaðarháiíðSn
Framhald af 160. síðu.
maður kom heim með mér, gaf mér
pund og hljóp burt eins og hann væri
hræddur. Það var móðgandi. Eg var
aldrei hrifin af því að taka pening
fyrir ekki neitt.“
„En þetta er rangt hjá þér,“ sagði
Chalfont. ,;Það er alls ekki það ...
alls ekki það.“
„Hvað ... ég gat nú séð það óðar
og þú talaðir við mig. Þú þarft ekki
að vera með nein látalæti við mig,
góði.“ Amý lét þannig dæluria ganga
þindarlaust, meðan Mayfaireinkennin
fölnuðu í fasi hans, þar til eftir var
aðeins leigukytran, svínakjötssamlok-
uraar og hitun strauboltans á ofnin-
um. „Þú þarft ekki að vera merkileg-
ur með þig. En ef þú vilt heldur (mér
er alveg sama, það hefur ekkert að
segja fyrir mig) förum við heim og
látum þig Ijuka þér af. Mér er alveg
sama, elskan, en ef þú vilt heldur
----ég veit, hvernig þér liður.“ Og
innan stundar leiddust þau arm í arm
út á skreytta, yfirgefna götuna.
„Svona, vertu nú kátur, elskan
mín,“ sagði Amý, um leið og vindur-
inn tíndi upp borðana og sleit þá af
stöngunum og ýfði upp ryki og lét
flöggin slást til. „Við konur viljum,
að menn séu glaðlegir.“
Og allt í einu varð hún ofsakát og
hás og sló Chalfont í bakfð, kleip í
handlegginn á honum og sagði „Við
skulum koma okkur í svolitla hátíðar-
stemningu, elskan.“
Nú gat hún svalað sér á Chalfont
gamla, sem fórnardýri vegna allra
þeirra sunduileitu manna, sem hún
hafði þurft að eiga mök við um ævina.
Núna var ekki hægt að kalla hann
neitt annað en Chalfont gamla.
Steingr. Sigurðsson þýddi.
V E e Ö H L E Ð 5 L u h fi N N I w H
E F fi G J R R N fl p 6 D R L fi b
r B N Ö fl £> u E p I L S 0 G
fi R G K I p fl G I L É D fl á G h ft* L
K K c' 15 w N fi N A É B N fl N fl
R F A* T fi V D R 6 n N T> fi É fi ö
•R cr í> L' N fi %% R R $ T Pí u I R
T U R N fl K r fi L S I Ð fi Ð fi
R R l fi U K V 1 s fl N N N u
R B N fl' 1 1 i E 1 N S /E 0 F T T
T U R N S V* 0 N G 1 .1 i H ■R J C T> U
C ? fi K R fi' fi R 1 N N fi R R R ,R
P Ð £> 1 E r N E I N N 0 R & N R. 1Í
A $ w L fi’ K R i N ‘fi R T fi D I
166
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ