Tíminn Sunnudagsblað - 08.04.1962, Blaðsíða 10

Vegurinn hjá Teigarhorni. Líklega er túngarðurinn hlaðinn í tíð Weyvadts. —
(Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson).
orð lék á, að hann væri ekki varkár
á sjó.
V.
Weyvadtshjónin riðu hægt heim í
kaupstaðinn. Hljóðlátt hauströkkur
færðist yfir Berufjörð. Léttar bárur
gjálfruðu við gjögur og hleina, og
stjörnurnar tindruðu á dimmbláum
himni. Þetta var friðsælt kvöld með
eilítinn svala í lofti, fyrirboða þess,
að senn færi vetur að.
Weyvadt bjóst við því, að unga
fólkið væri komið á undan þeim
hjónum heim í kaupstaðinn. Þeim brá
því í brún, er þau stigu af baki við
kaupmannshúsin og komust að raun
um, að bátsins hafði ekki orðið vart.
Weyvadt þóttist undir eins vita, að
slys hefði borið að höndum. Hann
skundaði þegar af stað inn með sjó.
En nú var komið myrkur, svo að leit
var torveld. Fleira fólk fór á eftir
honum, og eftir skamma stund fund-
ust höfuðföt af fólkinu á bátnum í
flæðarmálinu drjúgan spöl innan við
kaupstaðinn. Þá duldist ekki lengur,
hvað gerzt hafði. Hinn illi grunur
hafði hlotið staðfestingu.
Mikil leit var gerð hina næstu daga,
bæði á sjó og landi. En hvernig sem
leitað var, fannst ekki annað rekið
en hundurinn, vasabók Níelsar Emils
og eitthvað smálegt, auk höfuðfata
þeirra, er fundust þegar í upphafi.
Báturinn fannst hvergi' og engar ár-
ar úr honum, og stoðaði ekki, þótt
slætt væri. Ætlað var, að báturinn
hefði farizt á grunnsævi nærri landi,
en þar var botn stórgrýttur og mjög
vaxinn þ&ra, svo að óhægt var um
vik. Weyvadtshjónin bárust lítt af,
einkum kaupmaðurinn, og horfði svo í
fyrstu sem þetta mikla áfall myndi
ríða honum'að fullu. Segir sagan, að
hann hafi þá orðið gráhærður á fáum
dögum. i
154
Á mánudegi hálfum mánuði eftir
sjysið kom skip frá Kaupmannahöfn á
Djúpavog. Á því voru þær Weyvadts-
systur, Nikólína og Súsanna, sem nú
höfðu lokið námsdvöl sinni erlendis.
Þær höfðu auðvitað engan grun um
það, hvað gerzt hafði, og biðu með
tilhlökkun samfundanna við foreldra
sína og systkin eftir langan aðskilnað.
En sú tilhlökkun snerist í sára sorg,
er þær stigu fæti á land.
VI.
Margs konar kviksögur komust á
kreik um slysið. Einhver þóttist hafa
séð bátinn snúa um þveran fjörð í
húminu um kvöldið, en koma síðan
aftur til sama lands, og sagði hann,
að sér hefðu virzt segl lækka óðfluga,
er hann kom upp undir ströndina, og
hverfa að lokum. Sú saga flaug um
byggðir, að vasabókin, sem fannst,
hefði verið skraufþurr, og hlyti því
Níels Emil að hafa komizt á land. En
engin furða var, þótt sagan af atburði
þessum tæki á sig ýmsar myndir, því
að hún barst mann frá manni eftir
margs konar krókaleiðum. Til Reykja-
víkur spurðust tíðindin til dæmis fyrst
með bréfum frá Skotlandú
Getgátur voru náttúrlega margar
um það, með hvaða hætti báturinn
hefði farizt. Fólk ímyndaði sér Helzt,
að hann hefði sokkið í öldusogi við
boða, og sumir gátu sér ’þess til, að
h'ann hefði siglt í rökkrinu á grunn
við svonefndan Æðarstein, innan við
Gleðivík innri, þar sem forðum féll
boðinn á skiþ Þorsteins Síðu-Hallsson-
ar, þegar hann fór að Þórhaddi bónda
og sonum hans. Það, sem úr báti
Weyvadtsfólksins rak, fannst einmitt
á þeim slóðum, og engum blandaðist
hugur um, að hann hlaut að hafa
sokkið mjög skyndilega. ■
Viku eftir* hvarf bátsins rak lík Frið-
riku. Leið svo og beið, að ekki fannst
fleira, þótt oft væri gengið um fjör-
urnar, fyrr en hinn 7. desembermán-
aðar um haustið, að Jóhann Pétur
fannst rekinn. Ekki verður séð, hve-
nær hitt fólkið rak upp, því að prests-
þjónustubók Hálsþinga er þann veg
færð, að af henni er helzt að ráða, að
allar stúlkurnar hafi verið jarðaðar
sama dag og Friðrika, en allir kai'l-
mennirnir sama dag og Jóhann Pétur.
En það getur ekki staðizt. Hitt er lík-
legt, að líkin hafi flest rekið á land
litlu eftir að Jóihann Pétur fannst.
Weyvadtshjónin virðast hafa jafnað
sig furðanlega eftir þetta mikla slys,
þegar frá leið. Tíminn læknar flest sár
og breiðir mjúka blæju yfir það, sem
liðið er. Þau héldu rausn og umsvif-
um sem áður, og af búskap sínum í
Teigarhorni lét Weyvadt ekki. En
hljóðlátara var og gleðisnauðara en
áður í kaupmannshúsinu, þar sem að-
eins lifðu eftir fimm systur af hinum
mikla barnahópi.
Þegar Weyvaat féll frá, tæplega
sjötugur að aldri, fluttist ekkjan að
Teigarhorni, og þar bjó Nikólína síð-
an alla ævi og frændfólk hennar, niðj-
ar gamla Weyvadts, eftir hennar dag.
Fékkst Nikólína lengi við Ijósmynda-
töku, og mun hafa þótt prýðisgóður
ljósmyndari. Hún var meðal hinna
fyrstu, er hér tóku ljósmyndir, ásamt
séra Helga Sigurðssyni, Tryggva
Gunnarssyni og Sigfúsi Eymundssyni,
er var lærður ljósmyndari eins og
Nikólína.
Hún hafði einnig með höndum veð-
urathuganir, og frá henni stafar það
orð, sem á leikur um þokuna á Djúpa-
vogi. Það er sagt, að henni hafi vaxið
í augum þokubönd á fjöllunum við
Berufjörð. En engri rýrð kastar það
á ljósmyndarann á Teigarhorni, þótt
hún væri svona kröfuhörð við veður-
guðina. Hún var einnig mjög vel að
sér í steinafræði og seldi steina frá
Teigarhorni, er var frægur staður fyr-
ir margar eftirsóttar tegundir steina,
í söfn víða í Norðurálfu.
Nikólína giftist aldrei, en alimargt
fólk 'hérlendis er komið út af systr-
um hennar. Einnig er nokkuð af
niðjum Weyvadts gamla í Danmörku,
því að einkasonur Lovísu og Lúðvíks
Jónssonar, hafnsögumanns á Djúpa-
vogi, Níels Sófus, fluttist til Kaup-
mannahafnar og er þar enn á lífi.
(Helztu heimildir: Norðanfari,
Þjóðólfur, Tíminn, Weyvadtsætt-
in eftir Bjarna Jónsson frá Unn-
arholti, sóknarmannatöl og prests
þjónustubækur Hálsþinga, Lbs.
303 b fol., Skútuöldin eftir Gils
Guðmundsson, íslenzkar ævi-
skrár, Samgöngur og verzlunar-
hættir eftir Þorleif Jónsson í Hól
um, Lögfræðingatal, Tímarit Bók
mennfafélagsins, sögn Jóhönnu
Lúðvfksdóttur.
T í M I N N'i - SUNNUDAGSBLAÐ
/
/