Tíminn Sunnudagsblað - 30.09.1962, Blaðsíða 15

skildingnum, sem um hans hendur
hafði farið, og fékk annan í stað-
inn, og Þorlákur á Vatni fékk Jóni
skildingana, sem þeir Árni á Stóra-
Vatnshorni og Þorvarður á Leikskál-
um höfðu endursent honum. Gróa
Sigurðardóttir hafði notað leyfitengda
sonar síns til þess að taka spesíu úr
sjóði hans, og hafði hún gefið hana
v konu eða barni Jóns Jónssonar í
Köldukinn. Kvaðst hún hafa gert
þetta að Jóni fjarverandi og mistek-
ið „til þess pening, sem hann vildi
ekki láta farga, þegar hann kom
til og aðgætti". Gerði hún orð að
Köldukinn, að þau hjón létu spesí-
una af hendi gegn annarri, og var
það auðsótt. Kom bóndi sjálfur með
hana að Fremra-Skógskotj einn
sunnudag á sjöviknaföstunni.
Marteinn Marteinsson- á Vatni var
aftur á móti tregur til þess að skila
Leópoldsspesíunni, sem hann hafði
brotið með klaufhamrinum, því að
þungt var í honum yfir þeim svikum,
er hann hafði orðið fyrir. Virðist
Marteinn hafa fariff að heiman með
spesíubrotin í vasanum og ætlað sér
að taka Jón Andrésson rækilega til
bæna. Nú hittist svo á, að Jón kom
í flasið á honum á holti framan við
Kirkjuskóg. Voru kveðjur Marteins
þurrlegar og viðmót hans allt nokk-
uð kuldalegt. Vér hann fljótt talinu
að Leópoldsspesíunni og sagði:
„Ekki get ég þakkað þér fyrir
sendinguna“.
Jón kvaðst ekki vænta þess, því
að hann hefði átt skuld að Ijúka og
verið skyldugur til þess að gera.
„Það læt ég vera“, svaraði Mart-
einn ,„hefði ekki neitt að verið. Pen-
ingurinn var ekki riktu'gur, sem Þor-
lákur fékk frá þér“.
„Sízt kom mér það til hugar, að
Þorlákur afhenti þér svikinn pening
frá mér — effa hvar er hann?“ sagði
Jón.
„Hann er hjá mér“, svaraði Mar-
teinn, stuttur í spuna.
„Lofaðu mér að sjá“, mælti Jón.
En Marteinn kveðst ekkert vera
upp á það kominn að sýna honum
hann, en gerði það þó. að lokum
fyrir þrábeiðni Jóns. Jón skoraði
peninginn og lézt ekki hafa átt von
á þessu, því að engan vildi hann
svíkja, og innti Martein á ný eftir
því, hvort þessi peningur væri frá
sér kotninn. Marteini þótti enginn
vafi leika á því.
„Við Þorlákur þurfum að finnast
að máli um þetta“, sagði Jón.
En Marteinn kvað sig engu varða,
hvað þeir Þorlákur töluðu, og krafð-
ist greiðslu í gjaldgengum peningum.
Nú hittist svo vel á, að Jón var með
peninga á sér, svo að liann gat borg-
að Marteini það, sem hann heimtaði
af honum. En það lét Marteinn sér
ekki nægja, heldur heimtaði einnig
brotin úr spesíunni, því að Jón hélt
enn á þeim. Jón skírskotaði þá til
þess, að skuldin væri greidd, svo
að hann ætti brotin, ef þau væru úr
spesíunni, sem Þorlákur hafði feng-
ið. Stakk hann þeim í vasa sinn og
fór sína leið.
Við engán var þó jafntorvelt að
fást og Árna á Stóra-Vatnshorni.
Hann vísaði algerlega á bug öllum
málaleitunum Jóns og setti við þvert
nei, þegar hann vildj fá að innleysa
peningana, sem hjá honum voru.
Lézt hann komast í klípu, ef hann
afhenti þá, eftir að hafa skrifað sýslu
manni. Þannig leið fram á einmánuð,
og var orðið skammt til þess, að
menn færu í verið.
Séra Magnús hjarði holdsveikur og
ellimóður heima í Fremra-Skógskoti
og mátti sig lítt hræra. En þótt hann
væri heyrnardaufur og jafnvel mæli
hans farið að förla, vissi hann, hvað
á seyði var. Þegar komið var fram
undir miðjan aprílmánuð, reis hann
upp og skarst í máiið í trausti þess, j
að Árni á Stóra-Vatnshorni virti ,
ekki að vettugi síðustu bón gamals
sóknarprests síns. Skrifaði hann
Árna með erfiðismunum svolátandi
bréf, sem Jón fór síðan með að Stóra
Vatnshorni:
„Góffi vin — alúðarheilsan!
Gerið nú svo vel fyrir innilega bón
mína að sleppa þeim peningum við
Jón Andrésson, sem hann fékk yður,
í móti riktugum og ómótmælanlegum
silfurpeningum, sem þér getið sýnt
svo mörgum, sem yður þóknast, og
vitið svo fyrir víst, að ef það gerið
af tryggð yðar og ærusemi, þá skul-
uð þér vera laus við þetta mál að
öllu leyti. En það bitnar á mér, hverju
til bevisingar þér hafið þennan seðil
í höndum til að sýna hann sýslu-
manni, presti og hverjúm, sem yður
þóknast“. '
En það fór sem fyrr, að Árna varð
ekki haggað. Blíffmæli séra Magnús-
ar bitu ekki á hann. Hann sagði
Fólk, sem átti peninga frá Jóni Andréssyni, dró þá upp Or pússi sínu og
skoðaði þá vandlega.
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
711