Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Blaðsíða 3
íild. Hringarnir sex vógu meira
en tvö pund. Fimm þeirra voru
með svoköliuðu ormahöfði, og af
ailri gerð peirra varð ráðið, að
þeir eru einmitt frá öldum, þegar
iíklegt er, að þeir Hrólfur kraki
og Að'ils Uppsalakonungur hafi
verið uppi. Þessir hringar sýna
því, að ætla má, svipmót kjörgrips
íns Svíagríss, er Aðils konungur
gat ekki séð liggja við götu sma
án þess að stöðva hest sinn. Og
ekxi helur avallt nlct íriður og sátt
meðal þeiixa, sem þessa hringa
baru, pvi að nrargir pessara dyru
gnpa báru merki eftir högg og
sverðalög. Xannski hafa á þessum
baugurn sannast þau orð, er Fáfn-
ir mælti við Sigurð á -Gnitaheiði:
Ið gjaila guil
og ið glóðrauða fé,
þtíj , eröa þeA baugar að bana.
Mannabein þau, sent þarna fund-
tist, voru úr aö minnsta kosti tiu
mönnum, en af dýrabeinum voru
bein úr hestum tíðust, en auk þess
voru bein úr nautgrlpum, svín-
um og kindum, og eitt var úr sel.
Gegnum einn.hest haiði verið rek-
mn oddhvass staur.
Það þykir sýnt, að þarna hafi
iundizt forn fórnarstaður. Mönn-
urn og dýrum hefur verið fórnað
og sóK-kt í keldur, ásamt vopnum
og dýrgripum, og fólk það, sem
ihópaðist saman við fórnarathafnir
og aðra trúarsiðu, hefur setið þ&r
að heilögum blótveizlum.
Slíkar fórnir hafa verið færðar
a þessum stað í tvær aldir eða þar
um bil. Það er á tímabilinu frá
þvi við upphaf fjórðu aldar til loka
fimmtu aldar, sem þessi blótkelda
hefur þegið fórnir þeirra, sem þá
hyggðu Eyland.
Þessi blótkelda a Eylandi er
siðui en svo einsdæmi. Blótkeld-
ur hafa fundizt víðs vegar um
Norðurlönd og i þeim margvís-
legar minjai þess, hvernig hinir
fornu landsbúar hafa blíðkað guði
sina. Jafnvel hér á íslandi er til
örnefnið Blótkelda i Hoftaigi a
Jökuldal, þótt ósagt skuli látið,
hvort af því nafni sé heimilt að
álykta, að þar hafi mönnum eða
dyrum venð sökkt niður, þeim
er gefin voru goðunum. En auk
þeirrar fræðslu, sem fornleifar
veita um þessa fornu blótsiðu, eru
víða í fornritum frásagnir af blót-
um og mannfórnum, er færðar
voru til árs og friðar í landi og
sigurs í orrustum.
(Heimild: Skalk (Sveagris
eftir Dlf Erik Iiagberg).
í Færeyjum var )>aS siður, aö kýrnar voru miólkaSar á stöSli á sumrin.
Þegar ieiS aS mjaltaiima, lögSu konurnar af staS úr byggðinni meB tréfötur
sínar til kúnna. En engri stund skyidi slökkt niSur til ónýtis, og þess
vegna Ivúdu þær iíka á prjónunum og prjónuðu á göngunni. Þótt vinnan
væri ekki vanrækt, voru mjaltaterðirnar hinar skemmtilegustu, ef þolan-
iega viðraSi. Það bar margt á góma á stöðiinum. Þar var leyndarmálum
hvíslað og hjalað margt það, sem hjartanu var kært og tungunni tamt.
— Myndin hér að ofan er af færeyskri stúlku á leið á stöðul með skjóiur
sinar i linda á handleggjunum og prjónana j höndunum.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
147