Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Blaðsíða 13

En leiðum nú aftur hugann að
gömlu, húsvilltu konunum tveimur,
sem með svo snöggum og harkalegum
hættu voru sviptar því, er þær áttu
að venjast, og komust þetta kvöld á
allra varir í stormbörðum bænum.
Þær hétu Anna, báðar tvær, og voru
nálega jafnaldra. En þær voru harla
ólíkar, bæði að lundarlagi og útlitL
Anna Símonar var lítil og veikbyggð
— hún hafði alla tíð verig þýðlynd
og friðsöm, augnaráðið dreymandi,
hörundið mjúkt og finlegt, andlits-
drættirnir vitnuðu um ístöðuleysi.
Þönglatanga-Anna var stór vexti, fá-
skiptin og dökk yfirlitum. Hún hafði
hrasað, sem kallað er — verið lags-
kona Jannikens, hins nafnkunna
smiðs og berserks, og vakið með því
almennt hneyksli meðal heiðvirðs
fólks. En dugleg hafði hún verið alla
sína daga, hún Þönglatanga-Anna,
mesti vinnuvargur, og aldrei varð
hún orðlaus, við hvern sem var að
etja, lét engan eiga hjá sér. Ekki
hafði henni verið hlíft við sorgum
og áhyggjum, einkasonur hennar
hvarf einhvers staðar úti i heimi,
dæturnar — tvær fallegar, dökkeygð-
ar telpur — dóu í bernsku, og fátæka,
umkomulausa stúlku, sem Þöngla-
tanga-Anna tók að sér, hrifsaði barna
verndarnefndin frá henni.
Það hafði þó áreiðanlega ekki gerzt
án viðnáms — þeim lenti hressilega
saman, Janniksen, elskhuga og vernd-
ara Þönglatanga-Önnu, og formanni
barnaverndarnefndarinar, honum
Ankersen, sem komst heldur betur í
hann krappan í það skipti og varð að
hrópa á hjálp til þess að sigra smið-
inn. Telpan foreldralausa var látin í
fóstur til Thomsens blikksmiðs, sem
var mikill trúmaður og prédikari. En
henni farnaðist ekki vel — einn hinna
auðnulitlu sona Thomsens tældi hana,
og seytján ára gömul dó hún á barns-
sæng.
Já — þannig getur stundum tekizt
til, og það er margs að minnast úr
lífi Þönglatanga-Önnu meðan húsin
engjast í storminuin og Loki hvæsir
bundinn i hverri eldstó. Það er ekki
hætta á öðru en Þönglatanga-Anna
spjari sig, segir fól.k, það hefur alltaf
verið töggur í henni, og það má segja
henni til hróss, að aldrei hefur hún
verið nein kjaftakind. Ifún hafði
aldrei borið út sögur, og enginn
minntist þess að hafa heyrt hana hafa
uppi grófyrði. Því varð ekki á móti
mælt, að fólk bar að sumu leyti virð-
ingu fyrir henni. Þessi þrekmikla,
svarteygða kona, sem sagðist vera
dóttir spænsks sjómanns, hafði alltaf
borið höfuðið hátt, þrátt fyrir slæma
og alkunna bresti í fari sínu. Og hvað
sem segja mátti um hann Janniksen
heitinn járnsmíðameistara, þá varð
það ekki hrakið, að í blíðu og stríðu
bólaði á mannspörtum hjá þessu lif-
mikla þrekmenni í skiptum hans við
lagskonu sína, hann kannaðist fylli
lega við hana og hélt yfir henni
verndarhendi.
Þönglatanga-Anna átti sér sannar-
lega öruggt skjól í lífinu á meðan
Janiksens naul við, hún breiddi út
krónu sína í skugga hinna breiðu
vængja hans. En hún stóð hallari
fæti, eftir að smiðurinn svipti sig
lífinu — óvinir hennar, náttúrlega
fyrst og fremst smiðsekkjan, Rósa í
trúboðinu, gátu þá leikið lausum
hala, hrellt hana og angrað. Sérstak-
lega féli Þönglatanga-Önnu þag illa,
þegar Rósa fluttist í kjallarann hjá
Ijósmóðurinni, henni frú Nillegárd,
og varð við það einn næsti granni
hennar.
En Þönglatanga-Anna bar sinn
kross með hljóðri stillingu og vann
með iðni fyrir sér og nöfnu sinni og
vinkonu. Það var leitt til þess að vita,
að þessar einmana konur skyldu i
elli sinni missa hús og heimili og
standa uppi allslausar. Enginn tárað-
ist þó yfir óláni þeirra, að minnsta
kosti var ekki grátið yfir Þöngla-
tanga-Önnu — þrátt fyrir allt laðaði
hún ekki fram tár, þessi þrálynda,
hálf'spænska kona.
En Anna Símonar aftur á móti —
það gegndi öðru máli með hana. Það
tyigui uenni reyndar aikunn saga,
hálfgerð helgisögn, í senn átakanleg
og hálfbrosleg ástarsaga. Á átjánda
ári heitbatzt þessi dóttir Símonar
seglasaumara ungum, hæglátum
stýrimanni frá Sölmundarfirði —
hann hét Páll. Þau elskuðu hvort
annað einhver ósköp, en þau urðu
að rjúfa heit sín af leiðinlegum og
knýjandi ástæðum. Það vitnaðist sem
sé, að hjónaefnin voru systkin..
Símon seglasaumari hafði verið
nautnamaður og glanni í kvenna-
málum framan af ævi, hann eignaðist
þó nokkur börn utan hjónabands, og
eitt af þeim var þessi vesalings Páll.
Það var ekki um annað að velja
fyrir ungu hjúin en skilja. Anna Sím-
onar grét sárt og lengi, hún bar aldrei
sitt barr eftir þetta. Hún hafði verið
svo áhyggjulaus, þessi unga, fíngerða
og hálfdreymna stúlka. En nú sneri
hún baki við heiminum, og enginn
gat reist hana við. Það var sagt, að
hún hefði heitið sjálfri sér því við
altarisgöngu, að leggja aldrei framar
lag sitt við karlmann. Páll tók sér
líka þessi illu örlög mjög nærri. Hann
leitaði athvarfs hjá enska trúboðinu,
lét endurskíra sig, fór síðan í sigl-
ingar og kom aldrei heim aftur. En
lengi lét hann fréttir berast af sér,
og systur sinni skrifaði hann huggun-
T I 11 I N N - SIJNNUDAGSBLAÐ
157