Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Blaðsíða 22

„Snúðu hann í sundur með hönd-
unum, ef þú getur“.
Þorvaldur gerði það fyrirhafnarlít-
ið.
Þorleifur útvegaði síðan nýja lása
og lét mann smíða handjárn, sem
ekki runnu fram af höndum Þorvalds.
En hvorugt var þetta notað, því að
Þorvaldur beitti hvorki mótþróa né
leitaðist við að strjúka. Björn á Þing-
eyrum varaði þó Þorleif við að láta
fangann ganga lausan, en hann bar
fyrir sig orðalagið á fyrirmælum
sýslumanns.
Þegar Þorvaldur hafði skamma hríð
verið í Stóra-Dal, kom Guðrún, kona
hans, í heimsókn og gisti þar eina
nótt. Voru þá gestir hjá Þorleifi og
skeytti hann lítt um Guðrúnu. Enginn
virðist hafa hirt um að varna því, að
þau töluðust við í einrúmi, enda voru
þau látin sænga saman um nóttina.
Stundum vék Þorleifur að þvi við
Þorvald, er honum var borið á brýn.
Hafði Þorvaldur þá uppi stóryrði um
morðsakirnar, en heldur var „veila
í honum um meðhöndlun á móður
sinni“.
Eggert Rafnsson var aftur á móti
háður tilsjón nafna síns í Kirkju-
hvammi. Ekki er þess getið, hve
sterkar gætur voru hafðar á honum.
En líklega hefur ekki þótt jafnmiklu
varða, að hann væri höfuðsetinn.
ÖRBIRGÐ OG ALLSNÆGTIR
Framhald af 155. síðu.
hlýjar móttökur, sem gamli maður-
inn hlaut og einlægar blessunaróskir
sem fylgdu honum úr hlaði, þegar
hann fór. Þótt aðalþakkirnar, leynt
og Ijóst, ætti og fengi þó auðvitað
húsmóðir hans, sem sendi hann, af
því að hún þekkti og skynjaði erfið-
leika og ótta ungu konunnar og hafði
bæði aðstöðu og vilja til þess að
hjálpa.
Ingu þóttj sýrufatan einkennilega
þung, og á þvi fékk hún skýringu,
Meindýr í híbýium
Framhald af 152. síðu
— Fóruð þið víða?
— Já, við vorum á eilífum ferða-
lögum um öll Bandaríkin. Á sumrin
vorum við með sirkusum, en á vet-
urna í fjölleikahúsum. Við sofnuðum
að kvöldi j einum bænum og vöknuð-
um svo að morgni í þeim næsta. Við
ferðuðumst nefnilega alltaf með járn
brautum. Þetta var stórt og mikið
svæði, sem við fórum yfir; norður til
Kanada og suður til Kyrrahafs-
strandar og Los Angeles og svo inn
inn í landið til Salt Lake City og
Denver I Colorado-fylki. Og stundum
kom fyrir, að við týndum vetrinum
p-g vorum í eilífu sumri.
— Urðuð þið ríkir á þessu?
hingað i maí 1927 og ætluðum út í
ágúst. En það varð ekkert úr því, og
nokkrum árum seinna fór ég að fást
við meindýraeyðingar í hjáverkum,
en sneri mér alveg að þeim í byrjun
stríðsins. — Ég setti elna auglýs-
ingu í Vísi um, að ég eyddi meindýr-
um í híbýlum manna; það kom rnn
an af fólkinu, og eftir það varð lítið
lát á, og kom oft fyrir, að ég fór í
mörg hús á dag.
— Er mikið að gera hjá þér núna?
— Þetta er daufasti tíminn. Það
kemur ekki hreyfing á dýrin fyrr en
með vorinu, og þá fer ég líka á stúf-
ana.
Birgir.
þegar hún fór að losa hana. Á botn-
inum var væn smjörskaka. Það bar
minna á þvi að koma henni þannig
fyrir, o.g engin hætta á, að hann Gísli
færi að hafa orð á því, þó fatan sigi
grunsamlega í, að bera hana alla
þessa löngu leið. Já, Soffía fékk marg
ar blessunaróskir, og vonandi hafa
þær fylgt henni til annarrar álfu,
þvi að skömmu síðar sigldu þau hjón
með sína fjölskyldu til Vesturheims.
Það bar ekki á óyndi hjá Ingu þetta
kvöld, og þó að tveir dagar liðu enn
þar til húsbóndinn hélt í hlað, þá var
sú bið léttbær, því að nú vonað'i hún
allt hið bezta. Og dásamlegt fannst
henni að geta nú gefið börnunum
mjólk að drekka — og óneitanlega
urðu þorskhausarnir líka mýkri undir
tönn, ef smjörklípa var með.
Þessi tvö atvik eru dagsönn — tek-
in úr lífi þjóðarinnar og ekki lengra
bil á millj en sem mannsævi nemur.
Lái mér hver sem vilL að þau urðu
áleitin i huga mínum .og kröfðust
þess að komast á blað.
Og ekki er hún minna áleitín,
spurningin: Hefur miðaldra kynslóð-
in sjálfa sig um ekkert að saka í
uppeldismálum?
Ekki mæli ég eidrí tímum bót, þótt
mér ofbjóði öfgadekur nútímans. —
Varia mun þess þörf, því að efnivið-
urinn, íslenzka æskan, er áreiðanlega
ekki verr úr garði ger en í gamla
daga. En hún sannast víst oft gamla
setningin: „Það er ýmisf of sem van,
allt í vorum heimi“
— Nei, ekki get ég rui sagt það.
Við höfðum ágætiskaup á þeirra tíma
mælikvarða, en það fór allt sína leið.
— Maður var ungur og laus og lið-
agur.
— Voru ekki viðbrigði að flytja
frá stórborgunum til Reykjavíkur?
— Jú, en maður vandist þvl furðu
fljótt. Annars vissum við ekki annað
en við færum aftur til Ameríku og
héldum sýningum áfram. Við komum
166
T ! M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ