Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Blaðsíða 17

verulega aukningu, að frádregnum
dauðsföllum. En til þess að þér fáið
einhverja hugmynd um, meg hve
miklum hraða einstaklingarnir koma
í heiminn, skuluð þér líta á sekúndu-
vísinn á úrinu yðar: Á hverri einustu
sekúndu fæðast að meðaltali þrjú
börn. Það má nærri geta, að þessi
geysilega fjölgun hlýtur að skapa
mikil og mörg vandamál. Árið 2000
munu verða um 7 þúsund milljónir
manna á jörðinni, nema einhverjir
ógurlegir atburðir, sem leiði af sér
fækkun mannkynsins, eigi sér stað.
Þeir, sem nú eru ungir að árum, eiga
án vafa eftir að horfast í augu við
þessi vandamál.
Hverjar eru orsakir þessarar gífur-
legu fjölgunar? — Þær eiga einkum
rót sína að rekja til aukinnar þekk-
ingar, sem meðal annars er notuð
í því skyni að fækka dauðsföllum.
Læknar og hjúkrunarkonur á sjúkra-
húsum og heilbrigðisgæzla gefa þvi
fólki líf, sem hefði verið dauðadæmt
fyrir nokkrum árum úr sjúkdómum,
sem þá voru banvænir. Áður fyrr
voru óþrifaleg híbýli og sóðaskapur
orsök sjúkdóma, sem þrifust vel við
slík skilyrði, en nú er þeim haldið
i skefjum með betri lífsskilyrðum.
Sömuleiðis hefur heilbrigðiseftirlit í
skólum leitt til þess, að sjúkdómar
eru uppgötvaðir, áður en þeir eru
komnir á hættustig, og sé fólk alvar-
lega veikt, flytur sjúkrabíllinn það á
siúkrahús, og meðalagjafir halda líf-
inu lengur í sjúklingum. Allt eru
þetta þekktar staðreyndir og sjálf-
sagðar í augum okkar. Stult er síð-
an sjötíu ára ævi þótti löng, en nú
þykir mannsævin ekki tiltakanlega
löng, þótt hún sé 80—90 ár. Fólk
verður langlífara vegna þessara
dauðsfalla-takmarkana og barnadauð-
inn minnkar til muna. Þetta leiðir
svo til þess, að aukning mannkynsins
verður miklu meiri en ella myndi.
Hugsum okkur, að þér og ég og
albr aðrir á jörðinni skiptum fast-
lendinu bróðurlega milli okkar. Hve
mikið skyldi þá hver fá í sinn hlut?
— Það yrði um tólf ekrur ca. 4,8
hektarar (hver ekra er 0,4 ha), En
nú er ekki allt þetta land þannig frá
náttúrunnar hendi, að það geti fætt
fólk. Reikna má með, ag Vs þessa
landrýmis sé alls óhæfur til fram-
leiðslu fæðu vegna kulda. Ekki þarf
annað en nefna Suðurskautslandið,
Grænland, hin frosnu svæði Norður-
Kanada (og jökla íslands), til þess,
að öllum verði þetta ljóst. Síðan er
hægt að draga frá þann Vs lands, sem
er of þurrt til þess að nokkuð, sem
heitir fæða, affist þar — dæmi um
þetta er Sahara-eyðimörkin og miff-
bik Ástralíu, þar sem ekki er neitt
vatn að hafa, svo að vitag sé. Þá
skulum vig enn draga Vs frá vegna
fjállleindis og mikillar hæðar yfir
sjávarmál, og 1/10 alls landrýmis á
jörðinni er svo hrjóstrugur, hraun og
grjót, að þar grær ekkert.
Nú, það er orðið lítið eftir af tólf
ekrunum okkar, — ekki nema fjórar,
þar sem mögulegt er ag framleiða
fæðu. En þessar fjórar ekrur eru
ekki notaðar. Á jörðinni eru mikil
landsvæði, sem hafa nægilega góðan
jarðveg, regn og hita, en eru ekki
byggð mönnum: Dæmi um þetta eru
frumskógar Amazon og Kongó og
gresjur Afríku.
Og hve mikið notum viff i raun-
ínni af þessum fjórum ekrum? —
Svarið verður: Eins og nú er ástatt,
þarf ekki nema rúmlega eina ekru
ag meðaltali til þess að fæða einn
einstakling.
Þá er að snúa sér að næsta atriði.
Og það er, hvernig lönd heimsins búa
með tilliti til þessa. — Englendingar
heyra oft sagt í heimalandi sínu, að
þeir eigi að taka Bandaríkin til fyrir
myndar um, hvernig hægt er að nýta
landið. Hver Bandaríkjamaður, sem
lítur ljós þessa heims, fæðist til
þeirra hlunninda föðurlands síns, að
það hefur yfir að ráða um tólf ekrum
á hvern einstakling. Það fer mjög
nærri sannleikanum, ag um sex ekr
ur af þessum tólf sé ræktanlegt land
í þeim skilningi, sem um getur hér
að framan. Þrjár og hálf ekra ai
þessu landi er ræktað. Þetta þýðir.
að meðaltal nýtts lands í Bandaríkj
nnum á hvern einstakling er þrisvar
sinnum meira eri harin þarf til þess
að framfleyta sjálfum sér. Af þessu
leiðir, aff Bandáríkjamerin framleiða
meiri fæffu en þeir þurfa á að halda
og geta því flutt mikið magn hennar
út. Ef vig athúgum hinn mikla nábúa
Bandaríkjanna í norðri, Kanáda, korn
umst við ag raun umj að hver Kanada
maður hefur 140 mílur til þess að
reika um. MikiII hluti þessa lands
eru óræktanlegar freðmýrar, en samt
er geysimikið landsvæði í Kanada,
sem bíður þess að verða byggt. Nú
nota Kanadamenn sem svarar fjórum
ekrum landrýmis á hvern einstakl-
ing, og hafa þeir því næga fæðu af-
gangs til útflutnings.
Um England — að meðtöldu Norð-
ur-írlandi — er það að segja, að
landrými þar er sem svarar rúmlega
einni ekru á mann. Þetta leiðir til
þess, 'að Englendingar verða að nýta
land sitt mjög vel. Eins og nú er
ástatt nota Englendingar rúmlega
hálfa ekru á hvert mannsbarn til
framleiðslu fæðu. Sama útkoma verð
ur, þótt England og Wales séu að-
skilin frá Skotlandi og Norður-ír-
landi og meðalfjöldi ekra á hvern
einstakling reiknaður út þannig. í
Englandi og Wales er þéttbýlið það
mikið, að þar eru aðeins 0,8 ekrur
á mann til ráðstöfunar. Fólksfjölg-
unarvandamálið hlýtur því að verða
Englendingum mjög erfitt viðureign
i’ I náinni framtrð.
indland með allan sinn íbúa-
.jolda — er betur sett. Þar eru um
2,5 ekrur á íbúa, þótt ekki sé allt
það land hæft til fæðuöflunar. Hins
vegar hefur verið hafizt handa um
að græða örfoka landsvæði með nú-
timaaðferðum, en nú er aðeins %
ekru á hvern íbúa ræktað land Af-
urðir Indlands eru litlar og Iram-
leiðsluhættir frumsueðir. og það er
orsökin til þess, að thdyer-knr al-
menningur-kemst sVo nfi.'i -rie:, • • gu
aig hungurdauðanri sem vntn vfir
á hverju ári-.ævinnar; En með ulliti
til framtiðarinnar eru Indverjai ekki
eins illa settir og Japanir: Þar eru
hlutföllin ein ekra á móti einum ein-
stakling. Auk þess er Japan fjöllótt
land, og þar af leiðándi er mikill
hluti þess óræktanlegur. Raunin er
líka sú, að aðeins tæpur Vs ekru á
hvern íbúa er ræktaður Af þessu er
í Japan er hver þumlungur rækfaSs lands notaöur til hins ýtrasta. Þessar konur
vlnna að gróSursetningu hrísgrjónaplantna.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
161