Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Blaðsíða 6

af málinu hlauzt, hafi brunnið mörg-
um sárast á baki. Þeir Björn Ólafs-
son, Sohram kaupmaður, séra Einar
á Hjaltabakka og bændurnir í Tinda-
þingsókn hafa varla fagnað þeim.
XXXIV.
Það var ekki lítið umstang, sem
beinamálið hafði haft í för með sér.
Þingað var æ ofan í æ og stundum
látlaust dögum saman, og hvað eftir
annað skiptu vitnin mörgum tugum
á þessum þingum.
Yfirdómurum fannst þó slaklega
að verið, þegar kom til þeirra kasta
Þeim virtust vinnubrögð héraðsdómar
ans undarleg og framganga hans slæ-
leg, og þeir undruðust þá dómsniður-
stöðu, að Þorvaldur skyldi alsýknaður
af grun um morðið, en Eggert aðeins
vera laus við frekari ákæru. Þeim
þótti það og skjóta skökku við, að
hann hafði farið með málið sem einka
mál, en ekki reynt sjálfur að knýja
sakborningana til játningar, og þeir
töldu í meira .lagi vítavert, að þeir
skyldu ekki settir í varðhald, heldur
látnir fara allra sinna ferða, hlusta
á framburð vitna að vild sinni og tala
við þau, eins og þeim bauð við að
horfa, þótt Þorvaldur yrði ber að því
að leggja konu sinni orð í munn og
hafa í hótunum við aðra. Þá virtist
þeim vitni hafa verið linlega yfir-
heyrð og ekki hirt um að samprófa
þau innbyrðis né bera framburð
þeirra saman við framburð sakborn-
inganna, auk þess sem þeim virtist,
að efcki hefði verið hirt um að yfir-
heyra alla þá, sem ástæða var til.
Ekki hafði héraðsdómarinn heldur
látið það til sín taka, þótt Þorvaldur
væri borinn sökum um dauða móður
sinnar og barns, rekaþjófnaður væri
á hann vitnaður og grunsemd felld á
hann um þjófnað í Sauðanesi, né afl-
að sér amtskipunar um að láta dóm
ganga . um þessi atriði. Verjendum
hefði hann leyft að leggja fyrir sak-
borningana spurningar, sem með orða
lagi sínu miðuðu að því að fá af
þeim svör, er horfðu þeim til sýkn-
unar. Rannsókn hefði engin farið
fram á eignum sakborninganna, enda
þótt fram kæmi, að Þorvaldur virtist
hafa haft eitthvað það í fórum sín-
um, sem hann vildi undan koma, ef
hann yrði tekinn fastur, langur drátt-
ur hefði orðið á dómsuppkvaðningu,
og loks hefði héraðsdómarinn ekki
nefnt sér meðdómendur að lögum,
þótt um stórmæli væri að ræða. Að
þessu öllu athuguðu vísaði landsyfir-
réttur málinu aftur heim í hérað til
rannsóknar frá rótum á kostnað hér-
aðsdómarans.
XXXV.
Þetta fréttist skjótt norður í Húna-
vatnssýslu. Jón sýslumaður á Reykj-
um varð þungur á brúnina, þegar
hann spurði tíðindin, og þeir Þorvald
ur og Eggert, sem vænzt höfðu þess,
að þeir væru sloppnir, gerðust á-
hyggjufullir. Ræddu þeir margt um
við kunningja sína, einkum Þorvaid-
ur. Við einn sagði hann, að þetta
mál stæði líklega í þrjú ár, og þá
tækju þeir eða voluðu úr sér lífið.
Hélt hann mjög uppi spurnum um
heilsufar Eggerts, sem nú gerðist
ærið hugsjúkur. Gætt þess oft, að
Þorvaldi stóð stuggur af sinnisveiki
hans, og þóttust sumir hafa heyrt
eftir honum, að heilsuibrestur Ás-
bjarnarstaðabóndans myndi að síð-
ustu fella sig. Þó er við búið, að
slíkt hafi verið rangfært. Hitt verður
með meiri röfcum stutt, að hann hafi
sagt, að „mestur örðugleiki í þessu
beinamáli kæmi af fávizku Eggerts",
sem væri svo einfaldur, að hann ját-
aði á sig sakir, þótt saklaus væri,
ef hann væri flæktur nægilega með
spurningum. Samt ætlaði hann „að
ei myndi lagaferill að kúga einn með
pyndingum að játa á sig sakir, og sú
játning myndi ei gilda, þó gerð væri“.
Sjálfur lét Þorvaldur engan bilbug
á sér finna. „Ef ég væri svo sem sá,
sem hefði drepið skipherrann, skyldi
ég aldrei meðganga, þó ég væri höggv
inn“, sagði hann við bónda í hérað-
inu. Og það flaug líka fyrir, að hann
hefði sagt, að það hefði verið ólukka
eða bölvun, að Eggert skyldi kannast
við þjófnaðinn á strandfjörunni.
En svo illa sem Þorvaldur þóttist
leikinn, þá var þó einn dómari, sem
hann vænti, að yrði brotlegum mönn-
um mildur, þegar þeir kæmu fyrir
hástól hans. Að minnsta kosti kvaðst
einn sýslungi hans hafa heyrt hann
segja þessi orð:
„Þó ég hefði drepið mann, þá væri
guð vís til þess að fyrirgefa mér“.
Nokkuð bólaði á því, að menn
reyndu að leggja Þorvaldi ráð í þeim
vanda, er hann hafði ratað í. Einu
sinni sagði nágranni hans, Einar
Skúlason í Múla, við hann, er tal
þeirra barst að beinamálinu:
„Væri ég sekur, skyldi ég strjúka".
Framhald á 165. síðu.
150
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ