Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Blaðsíða 20

Brúðguminn, sem neitaði
Vinnuhjú hjá Þórði sýslumanni
Guðmundssyni á Litla-Hrauni voru
gefin saman í Stokkseyrarkirkju, og
hét brúðguminn Hans, en brúðurin
Sigríður. Bar nú ekki til tíðinda í
kirkjunni, fyrr en presturinn lagði
hinar þrjár venjulegu spurningar
fyrir brúðgumann. — Svar-
aði hann þá jafnan nei. En svara-
maður játti fyrir hans hönd, og var
það látið nægja.
Þegar fólk var komið út úr kirkj-
unni, vék svaramaðurinn sér að brúð
gumanum og spurði, hverju það hefði
sætt, að hann neitaði jafnan við
hjónavígsluna, þegar hann áttj að
játa.
„O, ég gerði það af bölvun minni“,
svaraði Hans.
Þorstlátur gestur
Friðbert Guðmundsson bjó í Vatns
dal í Súgandafirði, en í Langhól mað
ur að nafni Guðmundur Jóhannes-
son. Friðbert gekk á jóladagsmorgun
niður að Langhól, og þegar hann
kom þar upp í stigann, heyrði hann,
að Guðmundur var að lesa húslestur-
inn. Sezt hann þá á slána við upp-
ganginn og lét fætur hanga niður í
stigann. Þegar nokkur stund var lið-
in, tók honum að leiðast biðin. Mælti
hann þá svo hátt, að vel mátti heyr-
ast um alla baðstofuna:
„Hættu að lesa, hættu að lesa, Guð-
mundur Jóhannesson. Það er fyrir
löngu kominn tímj til þess að fara
að drekka, ef á annað borg á að
drekka“.
Valdamikill trúboöi
Jón Finnbogason átti heima í Eyj-
um í Breiðdal, hinn merkasti maður,
en napur í svörum á köflum. Lárus
Jóhannsson trúboði var á ferð um
Austfirðj og prédikaði þá í Breiðdal
sem annars staðar, þar sem hann fór
um. Hampaði hann helvíti og himna-
ríki jöfnum höndum framan í menn
og skar ekki utan af. Jóni Finnboga-
syni þóttj hann tala sem honum væri
næsta mikið vald gefið á himni og
jörðu og sagði:
„Þykist þú svo seni vera Jesús
Kristur, greyig mitt?“
Arfur í vændum
Jarþrúður Símonardóttir var vinnu
kona á Gan.la-Hrauni hjá Símoni,
bróður sínum. Hún vann sýknt og
heilagt, en aldrei fékk hún kaup. Var
hún löngum ærið tötralega búin,
því að lítt var að henni búið í þeim
efnum. Eitthvert sinn vék Guðmund-
ur Þorkelsson, er átti systur Jarþrúð-
ar að konu, sér að Símoni, mági sín-
um, og segir:
„Ég má hlakka til, þegar hún Þóra
mín erfir hana Jarþrúði, systur sína,
að öllum skrúðanum. sem þú lætur
hana birtast í“.
Bragarbót
Steingrimur Pálsson bjó á Brúsa-
stöðum í Vatnsdal, þegar Björn
sýslumaður Blöndal var í Hvammi.
Steingrímur gerði ferð að heiman
út í dalinn. Gömul kona, sem var á
Brúsastöðum, gerði sér títt um heim-
ili sýslumanns og dreng, sem sýslu-
mannshjónin höfðu eignazt fyrir
skömmu. Hóf hún þegar að spyrja
Steingrím, þegar hann kom heim úr
ferð sinni:
„Komstu að Hvammi?“
„Já“, sagði Steingrímur.
„Sástu litla manninn?“
„Já, ég sá hann“.
„Þag held ég, að ekki hafi nú ver-
ið ljótt í kringum hann“, segir kerl-
ing.
„Nei“, svarar Steingrímur, „það
var ekki dónalegt — fannhvít lök,
og yfirsæng var í vöggunni".
Slíkt var kerlingu ekki nema miðl-
ungi vel að skapi. Slettir hún í góm
og hnussar:
„Margt barnið hefur nú komizt
upp, þó að það hafi ekki haft lök
eða yfirsæng".
„Ég sá líka nokkug annað“, segir
Steingrímur: .Vöndur var til fóta“.
Þá birti yfir gömlu konunni.
„Og blessuð konan“, stundi hún
með miklum feginleik. „Það lá að“.
Allt er matur, sem í
magann kemsf
Jón Jónsson frá Leirá varð um-
boðsmaður þjóðjarða í Skaftafells-
sýslu upp úr miðri nítjándu öld og
bjó alllengi í Suður-Vík í Mýrdal. —
Jón var hygginn maður og nýtinn að
hætti góðra bænda á þeirri tíð. Svo
bar til, að á Víkurfjöru rak gamalt
hvalflikki, þvælt og dragúldið. Lét
Jón þó flytja það heim og verka
bita af því í eina suðu, svo að séð
yrði, hvort þjósin væri ekki æt, þótt
ókræsileg væri.
Konu Jóns, Guðlaugu Halldórsdótt
ur, þótti lyktin af hvalkjötinu næsta
ill, og kveinkaði hún sér við að
skammta fólki sínu slíkt ómeti. Kall-
aði hún því á bónda sinn og bar það
undir hann, hvort þetta væri nokkr-
um manni boðlegt. Jón brá við, skar
bita af krásinni og brá í munn sér', en
hrækti bitanum jafnskjótt út úr sér
í hlóðarglóðina. Geiflaði hann sig
siðan nokkuð og mælti:
„Ekki er það gott, en éla má það“.
Klukkan maddömunnar
Ebenezer Þorsteinsson sýslumaður
og kona hans, Guðrún Þórðardóttir,
bjuggu stórbúi í Hjarðardal ytri í
Önundarfirði. Sýsumaður var harð-
drægur í fjármálum og söfnuðust
honum mikil efni. Meðal fáséðra
gripa i Hjarðardal á þeirri tíð var
ldukka, mikig þing, sem sýslumanns
frú eignaði sér.
Meðal hjúa í Hjarðardal var Guð-
björg nokkur Gísladóttir, kölluð vit-
grönn, en mikið dyggðahjú. Hún bar
mikla lotningu fyrir klukkunni góðu
sem öðru því, er sýslumannsfrúin
átti.
Sumarmorgun einn þótti ráðsmanni
staðarins kvenfólkið koma seint til
heyvinnu frá morgunverkunum. Loks
stóðst hann ekki mátið. Hann hljóp
inn í bæ og hrópaði upp, hvort stúlk-
urnar sæju ekki, hvað sólinni liði. Þá
gall Guðbjörg við;
„Hvern fjandann varðar okkur um
sólina? Hún er líkast til ekki rétt-
ari en klukkan maddömunnar".
Óþörf vanstilling
Sigurður hét maður, Jósúason, og
hafði verið bóndi í Dölum, en flosn-
ag upp sökum drykkjuskapar. Um
þessar mundir verzluðu lausakaup-
menn á Borðeyri á sumrin, og var
það siður Sigurðar Jósúasonar að
koma þangað og hafast þar vig í
kauptiðinni. Hafði hann þá aldrei
neitt meðferðis sér til matar, en var
jafnan drukkinn.
Davíð Bjarnason, sem bjó fyrr í
Snóksdal, en síðar í Fornahvammi í
Norðurárdal, var kunningi Sigurðar
og ölkær sem hann, að minnsta kosti
fram eftir ævi. Eitt sinn hittust þeir
á Borðeyri í kauptíðinni og voru
mjög ölvaðir. Gerðust þá greinir
með þeim, og þar kom, ag þeir tók-
ust á. Sigurður hafði betur og kom
Davíð undir, þreif svipu og lamdi
hann í höfuðið meg skaftinu. Davíð
kveinkaði sér við höggin, rak upp
hljóð og brauzt um. Þá varð Sigurði
ag orði:
„Vertu rólegur, bróðir, meðan ég
er rólegur".
Lítil gjöf, en Eagleg
Ólafur Önnuson reri út á Pollinn á
ísafirði að vorlagi og fann þar lík
á floti. Brá hann snæri um háls þess,
tylltj því við bátinn og reri í land.
Síðan skálmaði liann upp í Ásgeirs-
164
T í Rl I N N — SUNNUDAGSBLAÐ