Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Blaðsíða 18

augljóst, að fólksfjölgunin er gífur-
lega mikig vandamál í Japan.
Vegna þessa skorts á landrými hafa
verið gerðar áætlanir um landnám.
Þessar áætlanir ber ekki að skilja
sem stjórnmálalegt fyrirbrigði. Þjóð-
irnar eru bókstaflega nauðbeygffar
til að gera þær til þess að reyna að
leysa þann vanda, sem fólksfjölgun-
in færir þeim. Og það, sem þjóðir
ættu að gera og flestar eru þegar
byrjaðar á, er, að mæla og rannsaka
land sitt og ganga úr skugga um nú-
verandi þörf landrýmis og gera síðan
áætlanir í samræmi við það.
t iðnaðarlöndum fer mikið land
rými undir verksmiðjur og það, sem
þeim tilheyrir. Framtíðaráætlanir um
landsetu verða líka ag gera rág fyrir
góðum heimilum, og er þá ekki nóg
að reikna með landi undir húsin sjálf.
heldur einnig garffi umhverfis þau
Einnig verður að reikna með landi
undir hressingar og hvíldarstaði,
skemmtigarða, íþróttamannvirki og
ýmiss konar umferðarstöðvar. Allt
þetta skerðir landið, sem ella notað-
ist til ræktunar. Nauðsynlegast af
öllu er því að gæta jafnvægis með
viðhorfi til hinna nauðsynlegustu
þarfa lands til ýmiss konar nota.
Hin mikla nýting lands, sem ein
kennir Japan. tekur ti] sinna þarfa
hvern einasta þumlung ræktanlegs
lands. Akuryrkja Japana er að miklu
leyti byggð á hrísgrjónarækt. Akur-
yrkjufólkig gróðursetur hverja ein-
staka hrísgrjónaplöntu með höndun-
um. Þessi ræktunarháttur er gjörnýt-
andi og gerir Japönum fært ag fram
fleyta sjö íbúum á hverja ekru að
meðaltali. Til samanburðar skulum
við taka hinar miklu sléttur Norður-
og Suður-Ameríku, þar sem nautgrip-
ir ganga lausir á geysivíðlendu svæði
Meg öðrum orðum: ein máltíð af
nautasfeik og mjólk krefst mikils
landrýmis, þannig að í þessu tilliti
er heppilegra að rækta hrísgrjón en
framleiða nautakjöt og mjólk. En það
eru bara ekki allir, sem vilja lifa
á hrísgrjónum.
Mannkynið mun ekki svelta
í framtíðinni. Áður var þess getið,
aff rúmlega fjórum sinnum meira
land væri aflögu til ræktunar en nú
er notað. Það eru sem sagt fyllilega
möguleikar á því, að hægt sé að
framfleyta fjórum sinnum meiri
n annfjölda en nú byggir jörðiná með
þeirri ræktunartækni, sem mannkyn-
ið hefur nú yfir að ráða. Auk þess
eru miklir möguleikar á, að vísindi
framtíðarinnar finni nýjar og betri
aðferðir tO framleiðslu fæðu en nú
eru þekktar. Þau munu leiða af sár
aukna vélvæðingu, efnafræðilegar að
ferðir til þess að vinna bug á sýkl-
um. nýjar aðferðir til. að búa til syk-
urvatn, sem veitt verður á akra, og
Ðrjánslækur á Barðaströnd — ti! vinstri sést á uppgróna heimreiðin..
ÁGÚST SIGURÐSSON, CAND. THEOL.:
BRJftNSLÆKÍJR Á BARÐASTRÖND
Þjóðvegurinn um Barðastrandar-
sýslu — frá Gilsfjarðarbotni og út í
Selárdal, sem er nyrzt byggð í hérað
inu, liggur um sjö fjallvegi og marga
illa yfirferðar. Þegar komið er niður
af versta fjallveginum á þessari
leið, Þingmannaheiði, sem bæði er
löng og grýtt, tekur landið mjög
stakkaskiptum. Er þá komið í Vatns-
fjörð, land Brjánslækjar á Barða-
strönd. Dregur fjörðurinn nafn af
miklu vatni, sem fyllir allan botn
dalsins. sem gengur langt til norðurs
inn af firðinum. Vatnið er fiskisælt,
en mýbit mikið, en dalurinn og hlíð-
arnar fram meff firðinum víðivaxið
síðast en ekki sízt eru hinir miklu
möguleikar á nytjum sjávarins.
í rauninni erum við rétt komnir
af steinaldarstiginu, hvað sjónum við-
kemur. Á steinöldinni fóru menn á
veiðar og drápu villt dýr sér til mat-
ar og fengu góða máltíð — ef heppn-
in var með. Ef þeir voru óheppnir,
urðu þeir að sætta sig við að vera með
tóman maga. Nú á tímum er í raun-
inni mjög svipað ástatt: Við siglum
bátum okkar úr höfn og drepum villt
an fisk. en fáum misjafnan afla. í
framtíðinni munum við ef til vill
rækta fisk eða hrogn í tönkum í sjón-
um og flytja síðan seiðin til staða.
þar sem þeirra er þörf Þar munu
þau síðan vaxa upp, og þá er hægt
að nytja þau. Þetta eru engír hugar
órar. því að nú á tímum er fiskur
ræktaður einmitt með þessum hætti
í Tndlandi og mörgum Austurlönd-
um Framtíðarmöguleikarnir eru
margir og miklir. en hins vegar er
land. Vatnsdalsskógur er mests i-kóg-
land á Vestfjörðum og prýffa mjög
reynitré, sem á septemberdegi skarta
gulu og rauðu og gnæfa hér og þar
upp úr birkiskóginum. En ilinur
bjarkarinnar við Vatnsfjörð er sætur
í breiskju sólar, ljúfur í mildu regni.
í mynni Vatnsdals eru Smiðju-
kleifar, en Þingmannaá heitir Smiðju-
fljót neðan vig kleifarnar. Þarna eru
vallgrónar tóftir af hinu forna býli
Smiðjumýrum, en sagan hermir. að
Gestr Oddleifsson í Haga hafi átt hér
smiðju, en nægur skógur til kola-
gerðar og rauði í mýrunum. — Neðan
Vatnsdalsvatns stóð býlig Vatnsdals-
það önnur saga, hvort við munum
hafa á borðum okkar braug úr „sjáv-
arhveiti“; það er hlutur, sem fram-
tíðin mun skera úr um.
Það mun margt eiga sér stað á
næstu fimmtíu árum í þessu efni.
Meðal annars er ákaflega nauðsyn-
legt að auka ræktun korntegunda, og
hefur mikig miðað í þá átt á síðustu
árum. Bandaríkjamönnum hefur til
dæmis tekizt að auka til muna fram-
leiðslu á maís með því að búa til
nýja ættstofna, og einnig hefur tek-
izt ag bæta og auka ávöxt ýmissa
plantna með kynblöndun. Og í fram-
tíðinni munu margir vísindamenn
leggja hönd á plóginn til þess að
koma í veg fyrir, að aukinn fólks-
fjöldi á jörðinni leiði fæðuskort yfir
mannkynið.
(Discovery: Prófessor L.
Dudley Stamp. — Þýtt og
stytt).
162
T f IVI I N N — SUNNUDAGSBLAÐ