Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Blaðsíða 14

arrík bréf utan úr lönduni, sendi líka
peninga og gjafir, unz hann fórst að
Iokum í heimsstyrjöldinni fyrri.
Um hið dapurlega ástarævintýri
Önnu Símonar hafði raunar verið ort
vandlætingarkvæði. Blómstur syndar-
innar. Menn vissu ekki, hver orti það,
en það er varðveitt í kristilegu kvæða
safni, sem kallað er Höfuðbók Absa-
lons fsakssonar og geymt í bókasafn-
inu í Þórshöfn.
En nú skulum við fylgjast með því,
sem við bar þessa örlagaríku nótt,
þegar stormurinn gerði áhlaupið á
litla húsið þeirra á Þönglatanga og
tortímdi því.
Þönglatanga-Anna var ag sjóða blá-
berjasúpu, þegar ólánið dundi yfir.
Anna Símonar hafði upp á síðkastið
ekki komið neinu öðru niður. Hún lá
sjúk og sinnulítil í lokrekkju sinni,
þó jafnhógvær og endranær. Svo
heyrðust þessir skelfilegu brestir, og
þegar Þönglatanga-Anna leit upp, sá
hún þakið lyftast, og við henni glotti
tungl, sem óð í skýjum. f sömu andrá
stóð hún mitt í öskuhríð og neista-
ílugi, sem þyrlaðist um hana og
blindaði hana, henni lá við köfnun.
Hún slengdist á gólfið og gat með
naumindum hrist af sér logandi mó-
köggul, sem át sig gegnum föt hennar
og brenndi hana. En á fætur komst
hún og þreifaði sig áfram meðfram
veggjunum að hvílu Önnu Símonar.
Rúm sjúklingsins var enn óbrotið,
og Anna Símonar var líka ómeidd.
Þönglatanga-Anna þreif hana í fang
sér og vafði einhverju af sængurfatn-
aði utan um hana, svo að ekki slægi
að henni. Það var örðugt að finna út-
göngudyrnar í þeirri hríð af ösku og
sóti, sem eldstóin spúði í gríð og ergi,
og þegar hún komst loks að þeim,
uppgötvaði hún, að hurðin var hlaup-
in í baklás. En nú heyrði hún hróp
í gegnum veðurgnýinn, og hurðin var
brotin upp utan frá, hjálp hafði bor-
izt. Byrðinni var létt af örmagna örm
um Þönglatanga-Önnu, og sjálf var
hún hafin á loft og borin út á götuna.
En þá sortnaði henni fyrir augum,
hún vissi ekki meira til sín, fyrr en
hún raknaði við hálfnakin á slagbekk
í eldhúsi grannkonu sinnar, Rósu
smiðsekkju. Þar var sterkjuhiti,
hringarnir á eldavélinni voru rauð-
glóandi, og Rósa Janniksen og Ijós-
móðirin, frú Nillegárd, steðjuðu fram
og aftur með þvottaskálar, bursta og
sápu. Hitinn og sápuvatnið neyddu
Þönglatanga-Önnu til þess að loka
augunum og herpa saman varirnar.
Hún var bæði reið og vansæl.
— Jæja, þá er það versta afstaðið,
heyrði hún Ijósmóðurina segja, rétt
eins og kona hefði alið barn. Nú er-
um við búnar að þvo henni. Þá er það
bara brunasárið á naflanum — á það
verður að bera.
— Hvar er Anna Símonar? spurði
Þönglatanga-Anna dauflega.
— Ho — nú er hún bara farin að
tala, sagði ljósmóðirin brosandi —
svaraði líka spurningunni: — Já,
hún Anna Símonar komst í fínt hús
f kvöld, því að hún er uppi í konsúls-
bústaðnum. KonSúlsfrúin tók hana
að sér.
— Komið þið með fötin mín, sagði
Þönglatanga-Anna myrkum rómi. Ég
á ekkert erindi hér.
— Ja, hvað heyrir maður, sagði
ekkjan smiðsins, hún er bara búin
að ná sér. Hvað sagði ég ekki?
Ljósmóðirin lagði höndina á vott
og ógreitt hár Þönglatanga-Önnu og
mælti mærðarfullum rómi:
— Elsku Anna, hvert ætlar þú að
fara? Þú átt hvorki þak yfir höfuðið
né föt til þess að hylja nekt þína. Allt
er farið forgörðum, fokið út í veður
og vind í þessu afspyrnuveðri. Þú átt
ekki heldur neitt til þess að nærast á,
og í fám orðum sagt, þá stendur þú
uppi með tvær hendur tómar, vesal-
ings manneskjan . . . Og svo er á þér
stórt brunasár, sem þarf að þrífa og
græða.
— Nú skal ég gefa þér góðan kaffi-
sopa, bætti Rósa smiðsekkja við,
mjúk á manninn, og þú skalt fá ný-
bakað hveitibrauð með smjöri og
sírópi.
Þönglatanga-Anna laut höfði og
sneri sér með þrautum til veggjar. í
hjarta sínu formælti hún því hlut-
skipti, sem henni var búið. Þag var
ekki einungis, að hún missti heimili
sitt og muni — það gat hún sætt sig
við. En hvers vegna varð hún líka
að tæma þann beiska bikar að hafast
við inni hjá Rósu Janniksen, versta
óvini sínum, og neyðast til þess að
þekkjast umönnun hennar?
Þ\. Sór skjálfti um berar axlir
Þöng&canga-Önnu. Hún grét.
Guð komi til — Þönglatanga-Anna
grét.
Ekkja smiðsins dró andann djúpt
og starði stórum augum niður í mó-
rautt gímald kaffipokans. Guð minn
góður — drotinn minn f hæðum! Átti
hún líka eftir að verða vitni að þessu
og öðru eins!
Nú jæja, jæja — Þönglatanga-
Anna grét, það leyndi sér ekki. En
ekki var þetta grátur iðrandi synd-
ara. Hún grét af heift og gremju.
þetta var hljóður grátur, sem stilltist
fljótt, og í huga hinnar öldruðu, að-
þrengdu konu, festi rætur skugga-
legur og ófrávikjanlegur ásetningur.
Þessu næst skulum við forvitnast
um það, hvernig vinkonu hennar farn
aðist — henni Önnu Símonar, sem
hafði sem sagt fengið húsaskjól hjá
frú Hansen, konsúlsfrúnni riku.
Anna Símonar skynjaði aldrei þá
atburði, sem gerðust þetta óheilla-
kvöld í réttu samhengi. Órar og veru-
leiki blönduðust saman í heila sótt-
heitrar konunnar. En það skildist
henni, að eitthvað örlagaríkt og ó-
vanalegt hafði borið að höndum, hún
ímyndaði sér, að lífsþráðurinn væri
senn á enda. Anna Símonar skelfdi&t
ekki dauðann, það var þvert á móti.
Hann var henni jafnan hugstæður,
og hún beið hans með von og trausti.
— Hann er þá að nálgast, hugsaði
hún. Það verður dimmt og óhugnan-
legt fyrst, en svo hefst maður upp.
Mér verður lyft á sterkum örmum,
og svo svíf ég burt inn í ljósið. Dyr
opnast, hár og fjarska fínn stigi
blasir við, rauðir dreglar, blóm og
logagyllt handrið, hér eru lampar og
ljósakrónur, hér hljóma mild og
Gömul mynd af húsum í Vogsbofni ■ Þórshöfn.
158
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ