Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1963, Side 20

skelfingar, að neitun hans var óhagg
■snleg, að árangurslausit myndi reynast
að gangá á eftir honum eða neyða
hann, að hann ætlaði sér að sitja i
þessnm borðsal það sem eftir væri.
Hann var ístöðulaus eins og barn og
fastur fyrir eins og .klettur. Hann
hélt áfram að sitja í þessari fremstu
stúku og viðskiptavinimir héldu á-
fram að forðast hana og líta hana
hornauga. Þeir virtust, a>ð nokkm
leyti, gera sér ljóst, að hann væri
eitthvað meira en maður, sem orðið
hefði fyrir áfalli.
Aðra vikuna, sem hann var þar.
vantaði þrjá af föstu viðskiptavinun-
um, en fleiri en einn þeirra, sem
eftir voru, komu með meinfýsnar
uppástungur við N.N um það, að
hann kæmi þessum glaðlega vini sín-
um einhvers staðar annars staðar
fyrir. Hann hcfð' of æsandi áhrif á
umhverfið, öli þessi taugaæsing drægi
þá frá vinnu sinni og kæmi ólagi á
meltinguna. N.N sagði þeim, að haran
myndi dvelja aðeins einum eða tveim
dögum lengur, en þeir komust að þvi
að þetta var ósatt og þegar önnur
riVan var a enda. höfðu átta af föstu
gestunum komið sér annars staðar
fyrir til að borða
Á hverjum degi, þegar kom að
miðdegisverðartima, reyndi N.N. að
fá hann til að, taka sér dálítið göngu,
en hann neitaði því alltaf
Hann vildi aldrei fara út' nema
á nóttunní og þá aldrei lengra en
tvö hundruð metra frá húsinu. Ann-
ars sat hann alltaf í stúkunni sinni,
stundum dottandi, seinni hluta dags,
þess á milli starði hann á gólfið.
Hann borðaði, utan við sig. og vissi
aldrei, hvort hann var búiran að borða
eða ekki Hann talaði aðeins, ef á
hann var yrt og aðalefni þess sem
hann sagði, var: „Ég, er svo þreytt-
ur - sv.o þreyttur"
Aðeins eitt virtist vekja noklrim
glampa af áhuga hjá honum, efieins
eUt fékk hann tii að líta upp fTa gólf
inu. Það var hin seytján ára gamla
dóftir gestgjafans, sem kölluð vai
Bubbles jg hjáipaði til við framreiðsl
una. Og Bubbles virtist vera sú eiraa
af heimilisfólkinu og gestunum, sem
ekki forðaðist hann. en hún virtist
skilja hann og barnsleg samúð henn
ar var það eina, sem nokkurn tíma
virtist smerta hann. Hún sat og gaspr-
aði við hann, til þess að „draga hann
út úr sjálfum sér“, eins og hún kall-
aði það — og stundum komst hún
svo langt með hann, að hann brosti
daufu brosi. Hann fór að þekkja fóta
tak hennar og leit stundum upp áður
en hún kom inn í herbergið. Einu
sinni eða tvisvar á kvöldin, þegar
macsalan var auð og N.N. sat þar
hjá honum vesældarlegur á svip,
spurði hann, án þess að líta upp:
„Hvar er Bubbles?" Og þegar honum
var sagt, að hún hefði farið í bíó eða
ball, virtist hann sökkva enn dýpi'a
niður í sljóleikann en áður. N.N.
leizt ekki á þetta. Það hafði skollið
á hann bölvun sem á fjórum vikum
hafði að mestu leyti eyðilagt atvinmu
hans. Flestir viðskiptavinirnir höfðu
yfirgefið hann, tveir og tveir saman,
og engir nýir komu í þeirra stað.
Ókunnugir menn, sem komu inn einu
sinni til að fá sér að borða, komu
ekki aftur, þeir gátu ekki haft aug-
un eða hugann við annað en hina
óhugnanlegu, náfölu veru, sem sat
hreyfingarlaus í fremstu stúkunni. Um
miðdeg^sleytið þegar borðsalurinn
var vanur að vera yfirfullur, svo að
þeir, er síðastir komu, þurftu að bíða
eftir sæti, var nú aðeins setið í einum
þriðja hluta sætanna. Aðeins fáeinir
hinna harðgerustu héldu áfram að
koma.
Ofan á allt þetta bættist áhugi dauða
mannsins fyrir dóttur hans, áhugi,
sem virtist ætla að hafa óviðfelldnar
afleiðingar. N.N. hafði ekki tekið
eftir þvi, að kona hans hafði veitt
því athygli. „Bubbles virðist ekki vera
eins glaðleg og fjörug og hún er vön.
Hefur þú tekið eftir því? Hún er að
verða svo hæglát — og dauf í dálk-
inn. Situr og hímir tímum saman.
Fölari en hún er vön að vera“. —
„Aldur hennar, Iíklega“. „Nei. Húm
er ekki ein af þeirri gerð, eins og
þessar grannleitu, dökkhærðu. Nei —
það er eitthvað annað. Ég hefi ekki
tekið eftir því, fyrr en eina eða tvær
síðustu vikurnar. Hún er lystarlaus.
Situr aðgerðalaus. Enginn áhugi. Ef
til vill er það ekkert, aðeins smáveg-
is lasin, líklega. — Hvað lengi verður
þessi hræðilegi vinur þinn hér?“
Hinn hræðilegi vinur dvaldi nokkr-
ar vikur enn, tíu vikur í allt — og
á meðam horfði N.N. á atvinnu sína
verða að engu og dóttir sína verða
föla og önuga. Hann skddi ástæðuna.
Ekkert heimili í Englandi líktist hans
heimili, ekkert annað heimili hýsti
dauðan mamn innan sinna veggja í
tíu vikur. Dauðan mann, vakinn upp
af gröf sinni eftir langan tíma, sem
sat þar og fældi burt viðskiptavini
hans og rændi fjöri dóttur hans. Hann
gat engum sagt þetta. Enginn myndi
leggja trúnað á slíkt rugl. En hann
vissi, að nann hafði dauðan mann a
heimili sínu, og fyrst hann vissi, að
löngu dauður maður gekk um hér
á jörðunni, sýnilegur og áþreifanleg-
ur, gat hann trúað á hvaða afleiðing-
ar, sem vera skyldi, af þeirri stað-
reymd. Hann gat nú trúað svo að segja
hverju sem var, sem hann myndi
hafa hæðzt að fyrir tíu vikum.
Viðskiptavinirnir hans höfðu yfirgef-
ið hann, ekki vegna nærveru þöguls
manns, þótt fölur væri, heldur vegna
nærveru lifandi líks. Ef til vill gerðu
þeir sér ekki vísvitandi grein fyrir
því, að hið lifandi blóð í æðum þeirra
fann það og hryllti við því. Og eins
og atvinna hans hafði verið lögð í rúst
ir, þamnig bjóst hann við því, að dótt-
ir hans yrði líka eyðilögð. Það var
eins og blóð hennar væri ekki lengur
heitt og vermandi, það sagði henni
aðeins, að þetta væri gamall vinur
föður hennar og á einhvern óskiljan
legan hátt dróst hún að honum.
Þegar svona var komið, og N.N.
hafði ekkert að gera, byrjaði hann
að drekka. Og það var að vissu leyti
gott, að hanm gerði það. Því að ein-
mitt áfengið blés homum i brjóst hug
mynd, sem átti eftir að frelsa hann
fr’á því böli ~em hvíldi á honum og
heimili hans.
Nú borðaði tæplega hálf tylft
manna í matsöluhúsinu um miðjan
daginn. Það hafði smám saman orðið
illa hirt og rykfallið. og framreiðslan
og maturinn voru léleg. N.N. reyndi
ekki lengur að vera þægdegur við
þessa fáu viðskiptavini sina. Stundum
þegar hann var talsvert undir áhrifum
áfengis, gerði hann sér jafnan far um
að vera beinlínis ruddalegur við þá.
Þeir töluðu um þetta. Þeir töluðu um
hrönnun fyrirtækisins, um rykið og
sóðaskapinn í veitingastofunni og um,
hvað maturinn væri sl-æmur. Þeir töl-
uðu um drykkjuskap hans og ýktu
hanm auðvitað.
Og þeir töluðu um þennan skrýtna
náunga, sem sat þar dag eftir dag
og fyllti alla hrolli. Og nokkrir ókunn
ugir menn, sem heyrðu talað um
þetta, komu til þess að sjá þenman
skrýtna náungá og hinn sífulla gest-
gjafa, en þeir komu ekki aftur og það
voru ekki nógu margir forvitnir til
þess að matsalan hefði nógu marga
viðskiptavini og gæti borið sig.
Þetta fór síversnandi, þar til að-
etas tveir viðskiptavinir voru eftir.
Og N.N. söklc dýpra og dýpra í
drykkjuskapiran.
Þá var það eitt kvöld, að með áfeng
inu skaut nýiTi hugsun upp i heila
hans. Hann fór niður til þess að tala
um þetta við Gopak, sem sat á sínum
venjulega stað, hengdi hendurnar og
starði á gólfíð.
„Gopak — hlustaðu nú á. Þú komst
hingað, vegna þess að ég var eini
maðurinn, sem gat hjálpað þér í vand
ræðum þínum. Hlustaðu á mig“ „Já“,
svaraði Gopak veikri röddu. „Jæja þá.
Þú sagðir, að ég yrði að finna upp
á eimhverju. Sjáðu til. Þú segir, að
ég sé ábyrgur fyrir því, hvernig kom-
ið er fyrir þér, og verði að ráða bót
á því, vegna þess að ég drap þig.
Eg gerði það Við rifumst. Þú gerðir
mig hamslausan af bræði Þú manaðir
mig. Og í því brennandi sólskini, sem
þar var, og frumskóginum, umkringd-
ur af þessum andstyggilegu skor-
kvikindum, var ég ekki með sjálfum
mér. Ég drap þig. En á sama augna-
524
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAO