Tíminn Sunnudagsblað - 08.09.1963, Síða 5

Stóra.Fjarðarhorn. Ljósmynd: Tryggvi Samúelsson.
ógjarnan eiga þaS á hættu, að karl
drukknaði þar fyrir augum hans. Ei-
ríki þótti þetta mikið umstang af litlu
tilefni.
„Það er hreinn óþarfi, elsku vin-
ur”, sagði hann, blíðmáll að vanda,
þegar vel var til hans gert. „Og snún-
ingar verða úr því“.
Bóndi sótti það þeim mun fastar, að
hann þægi hestinn, og lét þá Eiríkur
til leiðast. Steig á bak klárnum, svo
sem lög gera ráð fyrir, og reið yfir
ána, en bóndi beið þess á hinum bakk
anum, að hann ræki hestinn til baka.
Þegar Eiríkur var kominn yfir, renndi
hann sér af baki, sneri síðan til ár-
innar með hestinn í taumi og óð
yfir hina sömu leið og hann var kom-
inn. Farnaðist honum hið bezta, og
þakkaði hann bónda mörgum fögrum
orðum greiðasemi hans og góðvild.
Bónda varð svarafátt, en segir þó að
lokum:
„Nú ertu ekki með öllum mjalla,
Eiríkur minn, a^ koma vaðandi með
hestinn“.
„Ó-jú, hjartað mitt“, svarað'i Eirík-
ur, hvergi uppnæmur. „Heldurðu, að
ég sé sá bölvaður fantur að skila
ekki því, sem mér er léð?“
Eins og gefur að skilja var Eiríkur
einkum í sendiferð'um fyrir höfðingja
og mektarmenn hérað'sins. Þeir
höfðu aðdrætti mesta og þurftu öðr-
um fremur að láta reka erindi og
vitja eigna. Var það því ekki sízt Jón
sýslumaður Jónsson á Melum, er oft
gerði hann að heiman í langar ferðir,
og varð Eiríkur þá ósjaldan að bera
allþungar klyf jar. Kom það sér þá vel,
að hann æðraðist ekki, þótt baggarnir
sigju í. í einni þessara. ferða var hann
sendur vestur í Stykkishólm að sækja
smjör, sem sýslumaður átti þar. —
Reyndust þetta vera tólf fjórðungar.
Eiríkur axlaði bagga sem ekkert væri
og þrammaði með þá sem leið lá til
Hrútafjarðar. Þegar ag Melum kom,
snarað'i hann af sér byrðinni og gekk
fyrir sýslumann og tjáði honum, að
hann væri kominn með smjörið.
„Hafðu sæll gert, Eiríkur minn“,
sagði sýslumaður alls hugar feginn,
er hann sá smjörbirgðir sínar.
„Og ekki er það þakkarvert, elsku
vinurinn", svaraði Eiríkur kumpán-
lega. „En það er ekki þar fyrir, að
það er lítið, sem hundstungan finnur
ekki“.
III.
Ein var sú list, sem Eiríkur tamdi
sér og þóttist góður af: Hann orti.
En því efni fór hann sínar götur sem
í ýmsu öðru og hirti ekki svo mjög
um höfuðstafi og endarim, þótt það
væri tíðkanlegt um hans daga og lengi
síðan. Af þessum sökum urðu marg-
ir t.il þess að ýta undir hann ag kveða,
þvt að ljóðagerð hans var nýjung, sem
vakti oft kátínu. Slíkum hvatningum
tók hann vel, þegar sá gállinn var á
honum. Eru enn í minnum tildrögin
að mörgum vísna hans.
Eitt skipti tók Eiríkur sér náttstað
á bæ, þar sem kveðnar voru rímur á
vökunni. Kom þar niður tal manna, að
gesturinn skyldi bæta við Úlfarsrímur
einni stöku, er lýsti efni þeirra. Þetta
var auðsótt. Eiríkur kvað:
Úlfar sterki lamdi með lurk
lýð og heiðið mengi,
ætlaði að' verða á götunni slark
undir móabarði.
í annað sinn gisti hann að vetrar-
lagi á Hjaltabakka, og var þar þá
kona, sem hét Kristín og átti fjórar
ær undir baðstofupalli. Þá orti Ei-
ríkur þetta um fjáreign Kristínar:
Kristínar fjórar eru hér,
allar blessunar njóti
í þessum mikla táradal.
Amen um aldir alda.
Við spunakonu eina kvað hann
þetta:
Þú ert að spinna á þýzkan rokk,
þér það illa gengur,
ekki snýst hann ærið oft,
út í Sikileyr rær hann.
Rekafregn af Ströndum bar Eirík-
ur Hrútfirðingum með þessum orð-
um:
Ó-já, elsku vinurinn.
Fjörurnar eru fullar af
klumbum og drumbum,
hnyðjum og hnúum,
kylfum og rótum,
T í IVI I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
725