Tíminn Sunnudagsblað - 08.09.1963, Side 20

SAGAN UM KÚNA -
Framhald af 728. síSu.
bara venjuleg kýr. Og tijá nverjum
ætti ég annars að skilja hana eftir
hér?
Petja átti ekki til minnsta vott
af kímnigáfu, og þess vegna hvarfl-
aði ekki að honum, að neitt gæti
verið broslegt við litla hópinn, sem
rölti áleiðis út úr skemmtigarðin-
um: hann sjálfan, Nöstju og kúna.
Þvert á móti — lokkandi fram-
tíðardraumar um auðæfi svifu fyr-
ir hugskotssjónum hans, og mynd
Nöstju bliknaði meira og meira.
Nastja hrukkaði ennið, leit rann
sakandi augum á Petja og neðri
vörin fór að titra.
— Petja . . . viltu ekki fylgja mér
heim?
— Jú, auðvitað. Hvers vegna
skyldi ég ekki gera það?
— En . . . kýrin?
— Eins og hún sé til nokkurra
óþæginda?
— Þú heldur þó ekki, að ég fari
að ganga þvert í gegnum bæinn
við hliðina á þessari hlægilegn
skepnu? Vinkonur mínar mundu
hæðast að mér, og ég fengi engan
frið fyrir strákunum á götunni!
— Þá það . . . sagði Petja, þegar
hann hafði hugleitt málið um
stund. --- Þá tökum við leigubíl.
Ég á enn þá eftir þrjátíu kópek.
— En hvað um kúna?
— Við bindum hana aftan í bíl-
inn.
Nastja kafroðnaði af reiði.
— Má ég spyrja, hvers konar fram
komu heldurðu að þú getir leyft
þér við mig? Þú værir vís til að
stinga upp á, að ég riði þessari
skepnu þinni heim.
— Þú heldur vist, að þú sért
bráðfyndin! sagði Petja hæðnis-
lega. — Ég er alveg steinhissa, það
verð ég að segja — faðir þinn á
fjórar kýr, og þó ért þú hrædd
við eitt beljugrey!
-^Þú gætir þó skilið hana eftir
í skemmtigarðinum til morguns. —
Hver ætti svo sem að stela henni?
Svo er þetta nú ekki sá dýrgripur
— herra minn trúr.
Petja yppti gremjulega öxlum. —
Ef þú getur ekki fellt þig við
kúna mína . . .
— Þá ætlarðu ekki að fylgja mér
heim?
— Hvað á ég að gera við kúna?
Ekki get ég stungið henni í vas-
ann!
— Það er svona! Ég held mér sé
þá rétt saman. Ég kemst heim ein-
sömul. En láttu það ógert að koma
til mín á morgun!
— Eins og þú vilt, sagði Petja
móðgaður. — Þá kem ég ekki held-
ur daginn þar á eftir, og ég get
meira að segja hætt að koma fyr-
ir fullt og allt, ef . . .
— Það skaltu gera, því nú ertu
kominn i félagsskap við þitt hæfi!
Og þegar vesalings stúlkan hafði
gengið af Petja óvígum með þessu
beiska spotti, hélt hún sína leið
niðurlút og fannst hjarta sitt vera
kramið til ólífis.
Petja stóð kyrr eitt andartak og
horfði á eftir henni.
Síðan kom hann aftur til sjálfs
sín.
— Hananú, greyið mitt, sagði
hann við kúna. — Við skulum f-ara
að koma okkur heim.
Petja og kýrin þrömmuðu niður
dimma götuna meðfram skemmti-
garðinum, og þar gekk allt vel. En
þau voru ékki fyrr komin út í
mannþröngina á upplýstu Dvorj-
anka-strætinu, er Petjia fór að
verða órótt innanbrjósts. Fólkið,
sem mætti þeim, rak upp stór augu,
og strákhnokki einn sletti í hann
dónalegri athugasemd, sem hann
várð að láta eins og hann hefði
ekki heyrt, því að hann gat ekki
sleppt taumbandinu á kúnni, sem
dragnaðist áfram með hinni ótrú-
legustu rósemi.
Þegar Petja var kominn hálfa
leið niður Dvorjankastrætið, voru
glápandi ásjónur vegfarenda orðn-
ar honum gersamlega um megn. Og
þá hugkvæmdist honum ráð: Hann
sleppti taumbandinu á kúnni, spark
aði í hana, til þess að koma henni
af stað, og lét hana svo þramma
áfram einsamla. Sjálfur gekk hann
á eftir henni í hæfilegri fjarlægð
og reyndi að vera annars hugar
og áhugalaus á svipinn, eins og
hann væri bara réttur og sléttur
vegfarandi, sem kýrin væri með
öllu óviðkomandi.
1 hvert sinn, sem kýrin hægði
á ferðinni, nam staðar við ein-
hvern búðargluggann og fór að
glápa á hann, sparkaði Petja í
hana, svo lítið bar á, og þá rölti
kýrin af stað aftur, mæðuleg á svip
inn.
Loks komu þau í götuna, þar sem
Petja bjó. Þarna var húsið tré-
smiðsins, þar sem hann hafði her-
bergi á leigu . . . Og allt í einu var
eins og eldingu lysti niður í huga
hans:
— Hvað á ég að gera við kúna?
Þarna var ekkert fjós. Og ef hann
byndi hana í garðinum, gat ein-
hver stolið henni, ekki hvað sízt,
þar sem enginn lás var á hliðinu.
— Nú veit ég, hvað ég geri, sagði
hann við sjálfan sig, þegar hann
hafði hugsað sig um langa hríð.—
Ég lauma henni bara inn í herberg
ið mitt, og svo kemst allt í lag á
morgun. Hvers vegna skyldi hún
ekki geta verið í herberginu eina
einustu nótt?
Kýreigandinn lánsami opnaði
dyrnar hljóðlega og tosaði þung-
lyndislegri skepnunni inn á eftir
sér.
—Áfram með þig! Þessa leið . . .
og hafðu ekki hátt, fjandinn þinn.
Gakktu á tánum, beljufífl!
Þegar kýrin var loksins komin
inn í herbergið, gekk hún sljóleg
í fasi að rúminu hans Petja og
hóf tafarlaust að gæða sér á kodd-
anum hans.
— Uss . . . Helvítis beljan! Viltu
láta koddann minn vera? Ertu
kannski hungruð? Eða þyrst?
Petja hellti vatni í þvottaskál og
hélt henni upp að grönum kýrinn-
ar. Síðan læddist hann út í garð-
inn, braut nokkrar greinar af trján
um, fór með þær inn og lagði þær
varlega í þvottaskálina.
— Gerðu svo vel! . . . Éttu bara
. . . Hvað gætirðu annars heitið?
Vasjka! Éttu, greyið mitt.
Kýrin rak granirnar niður í
þvottaskálina, sleikti greinarnar,
hallaði hausnum aftur á við og
baulaði hátt og lengi.
— Uss! Helvítis beljan, kveinaði
Petja, ráðalaus með öllu. — Haltu
þér saman, helvítis djöfullinn þinn!
Það marraði hljóðlega í hurðinni
bak við Petja. Fáklæddur maður,
sem vafið hafði utan um sig teppi,
gægðist inn, en hörfaði í sömu and-
rá skelfingu lostinn út aftur.
— Ert það þú, Ivan? hvíslaði
Petja. — Komdu bara inn, vertu
ekki hræddur . . . Ég er búinn að
eignast kú.
—Ertu orðinn bandvitlaus, Pet-
ja? Hvar fékkstu hana?
— Vann hana á hlutaveltu! Éttu,
Vaskja, éttu! Svona.
— En það er ekki hægt að hafa
kú inni í herberginu hjá sér, sagði
hinn leigjandinn í aðfinnslutón og
settist á rúmið.
— Ef húseigandinn kemst að
þessu, rekur hann þig á dyr.
— Þetta verður ekki nema þang-
að til á morgun. Hún verður hérna
í nótt, og svo finn ég eitthvert ráð
á morgun.
— Muu — muu — muu! öskraði
kýrin, eins og hún væri þessu al-
veg samþykk.
— Fari það nú í helvíti. Þegiðu!
Lánaðu mér teppið, ívan, ég vef
því utan um hausinn á henni. —
Stattu kyrr! Láttu ekki svona. —
Hvað á ég að gera við hana — nú
er hún farin að éta teppið! And-
skotinn þinn.
Hann sló kúna af öllu afli, mitt
á milli augnanna . . .
— Muu — muu — muu!
— Heyrðfl mig nú, sagði hinn
leigjandinn. — Nú kemur húseig-
740
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAf)