Tíminn Sunnudagsblað - 08.09.1963, Blaðsíða 12

Það var bjart yfir Breiía-
firtíi sunnudaginn 30. júlí í
sumar, en dálítií kalt. Ör-
{junnt skýjaþykkni steig
upp af fjöllunum fyrir botni
fjar'Sarins og austan and-
vari gáratSi sjóinn, þegar ég
kom undir bert loft í Stykk-
ishólmi um morguninn. Þaíf
var eins og þessi Ijósbláa
þoka væri aíf biðjast afsök-
unar k> aÖ hun heftJi tyllt
tánum á efstu fjallabrúnir
um lágnættitS og gefitS til
kynna, að sumri væri tekið
að halla. Hógværara gat
það ekki veriS. Barða-
ströndin og allir múlarnir í
austursveitunum glóðu í sól-
skini og þurrkuðu af sér
næturdöggina. — Sam-
kvæmt margreyndri og
ósvikinni breiðfirzkri veð-
urfræði, boðar slíkt veður-
útlit að morgni þurrk og góð
viðri á þeim slóðum. Og það
fór sem fyrr. Þegar leið á
daginn, lygndi alveg, skýin
greiddust sundur, sólin varð
einvöld á himninum og
hellti geislaflóði sínu yfir
fríðar eyjar og björt sund.
HerðubreiS lagðist að bryggjunni
i Flatey laust fyrir hádegiff.
Ég hafði verið að hugsa um það
vestur yfir flóann, hvort mér mundi
nú Mnast að komast út í Oddbjarnar-
*ker í dag. Þangað var ferðinni heit-
ið fyrir það fyrsta.
Þó aff-skömm sé frá því að segja,
fyrir mann fæddan og alinn úpp í
Breiðafjárðareyjum, kominn yfir
miðjan áldur, hafði ég aldrei komið
í Oddbjarnarsker, þessa fornfrægu og
sérstæðu verstöð. Að vísu hefur
Skerið nú helzt úr lestinni sem ver-
stöff, en á samt mikla sögu, og lengi
hafði mig langaff til að stíga þar á
land.
Ekki bagaði veðrið.
Og nú var skammt til fjöru og stór-
streymt, en um stóra fjöru vildi ég
Ihelzt lenda I Oddbjarnarskeri.
og Snæbjarnar, haldist ekki vel á
fólki, þð að landkostir séu góðir og
útsýnið töfrafrítt af Vaðsteinabjarg-
inu. — Þórður hafði verið í Odd-
bjamarskeri með Snæbirni Kristjáns-
syni í Hergilsey, og því manna kunn-
ugastur þar nú.
Nú, þetta var þá bærileg byrjun.
Við ýttum svo frá bryggjunni í Flat-
ey, og eftir rúma klukkustundar ferff
vorum við lentir í Oddbjarnarskeri.
í einfeldni minni spyr ég félaga
mína, hvort óhætt sé að lenda hér.
Ég hafffi sem sé heyrt gamla konu
segja, að ekki mætti lenda nema í
vissum stöðum við Skerið, ef ekki
ætti illt af að hljótast.
„Jú, hér er óhætt að lenda“, segir
Þórffur, „hér lenti Snæbjörn gamli
oft“.
Þá þurfti ekki frekari vitna við, og
viff stukkum upp úr bátnum.
SKROPPID úr í
*
Herðubreið hafði því ekki varpaff
landfestum, þegar ég fór að svipast
um eftir einhverjum gömlum kunn-
ingja, er líklegur væri til aff vilja
skreppa meff mér út í Sker.
Og það stóð ekki á þvi.
Á bryggjunni kom ég auga á Svein-
björn bónda Daníelsson í Svefneyj-
um. Hann hlaut að eiga góðan bát.
Og þaff vissi ég af gamalli reynslu,
að hann var allra manna liklegastur
til þess að skjóta manni eyjasund.
Ég yfirgaf því í skyndi hina fríðu
fleytu, Herðubreið, vatt mér að Svein-
birni og spurði, hvort hann vildi
koma með mér á stundinni út í Odd-
bjarnarsker.
Þaff kom dálítið hik á minn forna
félaga við þessa spurningu, sem von
var, því að ekki gerist það nú á hverj-
um degi, að menn biðji um flutning
út í Sker. Það er af sú tíð.
En þetta var velkomið.
„Það er meff mig eins og þig“,
sagði Sveinbjörn, „þangað hef ég
aldrei komið. En við þurfum að f’á
mann með okkur kunnugan á staðn-
um“.
Það var aff vísu alveg rétt athugað.
Og það tók heldur ekki langan tíma
að ráða hann.
Þarna var líka staddur Þórður
bóndi Benjamínsson í Hergilsey.
Menn fagna vel skipakomu í fámenn-
inu.
Þórður býr nú raunar ekki í Her-
gilsey lengur. Iíann er búsettur í
Flatey og nytjar Hergilsey þaðan,
Þannig hefur verið búið í Hergilsey
áffur. — Það er eins og þessari sögu-
frægu eyju, þeirra Ingjaldar, Eggerts
Nú var að byrja aðfall. Við urðum
því að hafa hraðan á, ef okkur átti
að takast aff sjá það, sem mörgum
hefur þótt merkilegast í Oddbjarn-
arskeri, og flestir vilja sjá, er þangað
koma. En það eru smáhverir fram
í fremstu fjöru, þar sem heita Vatns-
steinar. En því vildum við sjá „Vatns-
steinana“, að af þeim tóku vermenn
vatn á sínum tíma.
Eftir tilvísun Þórðar, skálmuðum
við því beint úr bátnum yfir háiar
hleinar og blauta voga inn á innstu
tanga, er upp úr voru. Þar fundum
við vatnsbólið.
Ekki láta þessir frægu steinar
mikið yfir sér, fremur en svo margir
aðrir bræður þeirra á útskerjum í
Breiðafirði, og ekki mundi ókunnug-
um veitast auðvelt að finna þá, þó
að um fjöru væri. Er og ekki um
venjulega steina að ræða. En þarna
á fremstu töngum streymir heitt vatn
upp úr blágrýtisklöpp, um tvö eða
fleiri örsmá hveraaugu. Aðeins eitt
augað er ofan á klöppinni. Er það
ekki meira en 2—3 sm. í þvermál og
vatnið í því snarpheitt, 70—80 stig.
Utan í klöppinni munu vera tvö augu.
Þau voru nú að fara í kaf, og sá ég
þau ekki vel, en ekki munu þau vera
stærri eða vatnsmeiri. Sagt er, að
fyrr á tímum hafi blýtappar og
seinna trétappar veriff felldir í þessi
hveraaugu, tvö í senn, þegar átti aff
taka vatn af steminum, og hafi þá
rennslið aukizt til muna í því, sem
opið var. Sýnir það, að samgangur
er á milli þeirra einhvers staðar niðri
í undirdjúpunum. — Engir tappar
voru nú í þessum þarfagötum, hvorki
za?
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ