Tíminn Sunnudagsblað - 08.09.1963, Side 21

andinn á hverri stundu og rekur
þig út, ásamt kúnni.
— En hvað á ég að gera? stundi
Petja, sem var nú alveg að þrotum
kominn. — Ráðleggðu mér eitthvað!
— Ja, hvað á ég að ráðleggja þér?
Ef hún heldur nú áfram að öskra
í alla nótt! Heyrðu, þú ættir að
drepa hana!
— Hvaö áttu við?
— Ég á við, að þú drepir hana.
Ekkert gæti verið einfaldara. Svo
geturðu selt einhverri kjötbúðinni
kjötið á morgun.
Petja starði forviða á hinn mann
inn og sagði svo hikandi:
— En hvað hef ég svo upp úr
því?
— Drottinn minn dýri! Kjötið af
henni er að minnsta kosti tvö
hundruð pund. Ef þú selur það svo
á fimmtíu kópeka pundið, þá færðu
hundrað rúblur fyrir það. Og þá er
eftir húðin og syo hitt . . . Þú feng-
ir áreiðanlega ^ekki meira fyrir
hana, þótt þú seldir hana á fæti.
— Heldurðu það ekki? En með
hverju á ég að drepa hana? Ég
á að vísu borðhníf, en hann er al-
veg bitlaus. Og svo á ég skæri —
og ekki annað.
— Tja-a, ef þú rækir nú skærin
inn í augað á henni, svo að þau
gengju inn i heilann . . .
— En ef hún streitist á móti . . .
og öskrar
— Já, það er satt. En að gefa
henni inn eitur . . .
— Þú segir nokkuð . . . Einhvers
konar svefnmeðal, en hvar á ég
að ná í það svona seint?
— Muu — muu — muu! öskraði
kýrin og glápti upp í loftið með
heimskulegum, kringlóttum augun-
um.
Nú heyrðist hávaði í næsta her-
bergi. Einhver hrópaði, skammað-
ist og krossbölvaði. Siðan heyrðust
berir fætur stika yfir gólfið. Dyrn-
ar inn til Petja opnuðust, og vesa-
lings Petja stóð augliti til auglitis
við húseigandann, úfinn og úrillan.
Hann leit á kúna og Petja, og
svo hreytti hann út úr sér, einbeitt-
ur og stuttur i spuna og án þess
að eyða tímanum í óþarfa spurn-
ingar, þessu eina orði:
— Út!
— Leyfið mér að útskýra þetta
fyrir yður, Alexei Fomitj . . .
— Út úr mínum húsum! Og lát-
ið mig ekki sjá yður framar! Ég
læt ekki bjóða mér upp á hneyksli!
— Það var einmitt það, sem ég
var að segja, sagði hinn leigjand-
inn með raddblæ, eins og allt væri
nú komið í bezta lag, og hann
vafði utan um sig teppinu sínu og
kjagaði í bólið.
Það var kolsvarta náttmyrkur,
þegar Petja kom út á götuna með
kúna sína. Hann hafði bundið upp
á hana töskuna sína, koddann
sinn og teppið.
— Svona, fjandinn þinn! Af stað
með þig! Við getum ekki staðið hér
til eilífðar.
Þau þrömmuðu hægum skrefum
í áttina út úr bænum.
Þau fóru fram hjá litlu húsunum
í útjaðri bæjarins og komu því næst
út á óbyggt svæði, er öðrum megin
takmarkaðist af fléttaðri limgirð-
ingu.
— Það er alveg nógu hlýtt, taut-
aði Petja, sem var að niðurfalli
kominn af þreytu. — Ég fæ mér
dúr hérna við girðinguna og bind
kúna við handlegginn á mér.
Og Petja steinsofnaði, magn-
þrota eftir ofurþunga atburðanna.
— Afsakið, herra minn! var hróp-
að rétt hjá honum.
Það var kominn morgunn, bjart-
ur og heiðskír dagur.
Petja opnaði augun og teygði úr
sér.
— Afsakið, herra minn! sagði
maðurinn og ýtti við fætinum á
honum. — Til hvers hafið þér bund
ið handlegginn á yðúr fastan við
tré? Hvers konar uppátæki er það?
Petja stökk á fætur, eins og geit-
ungur hefði stungið hann, og rak
upp kvalræðisóp. Hinn endinn á
taumbandinu, sem hann hafði bund
ið um handlegginn á sér, var ramm
lega hnýttur utan um lágvaxinn
og kræklóttan trjástofn.
Hjátrúarfullur maður hefði hald-
ið, að kýrin hefði breytzt i tré á
yfirnáttúrulegan hátt um nóttina,
en Petja gerði sér engar grillur af
því tagi.
Hann æpti og kveinaði:
— Henni hefur verið stolið! —
Henni hefur verið stolið!
— Reynið þér nú að stilla yður,
sagði lögreglufulltrúinn. — Þér er-
uð alltaf að tala um einhverja kú
og að einhver hafi stolið. Hvað er
um að vera? Hvaða kýr var þetta?
— Hvaða kýr það var? Það var
bara venjuleg kýr.
— Hvernig var hún á litinn?
— Tja . . . brún . . . það er að
segja . . . hvít á stöku stað.
— Á hvaða stöðum?
— Granirnar voru víst hvítar . . .
Nei, annars. Hún var hvít á siðun-
um . . . Og líka á bakinu . . . Líka
á halanum . . . Sjáið þér til, þetta
var bara ósköp venjuleg kýr.
— Nei! sagði lögreglufulltrúinn
ákveðinn og ýtti pappírsörkinni frá
sér. — Ég get ekki látið hefja leit
eftir svona ónákvæmri lýsingu. Það
eru til kýr svo milljónum skiptir í
heiminum.
Vesalings Petja hélt af stað til
vinnu sinnar á skrifstofunni, hnugg
inn i bragði. Hann var allur lurk-
um laminn eftir harðan hvilustað
næturir.nar, og hann átti von á
skömmum hjá bókaranum, því að
klukkan var farin að ganga eitt.
Og aumingja Petja lötraði ái’ram,
niðursokkinn i hugsanir sínar um
hverfulleika allra hluta: í gær
hafði hann átt allt: kú, húsnæði og
unnustu, en í dag var allt gengið
honum úr greipum: kýrin, húsnæð-
ið og unnustan.
T. Ó. þýddi.
SuSurskautsferBir Scotts
Framhald af bls. 739.
an tíma að komast af stað á morgnana,
magnleysið í hverjum lim. Þeir drógu
sleðann, þrír menn. Einn maður haltr
andi á eftir. Á sleðanum voru vísinda
legar athuganir þeirra. landfræðileg-
ar upplýsingar, sem þeir höfðu safn-
að í leiðangrinum. Þeir voru trúir
starfi sínu til hinztu stundar. 15.
marz bað Oates þá um að skilja sig
eftir og halda áfram. Þeir vildu
ekki gangast inn á það. Þeir báð'u
hann að reyna að berjast áfram þar
til kvöldaði. — Næstu nótt vissi
hann. að hann var a?j dauða kominn
og vonaði, að hann vaknaði ekki, og
næsta morgun skrifar Scott: „Ef þetta
skyldi finnast, vil ég að þessar stað-
reyndir verði kunnar: Síðasta hugsun
Oates var um móður hans . . . Við get-
um borið hugrekkki hans vitni. Hann
hefur borið hræðilegar kvalir vikum
saman án þess að kvarta, og fram á
síðustu stund var hann fær um og
viljugur að ræða óviðkomandi hluti.
Hann gat ekki — vildi ekki gefa upp
vonina fram á síðustu stund. Hann
var hugrökk sál. Þessi vara endir
hans: Hann svaf í fyrrinótt, vonaði
að hann vaknað'i ekki, en hann vakn-
aði um morguninn — í gærmorgun.
— Úti var bylur. Hann sagði, „ég
ætla að fara út og verð kannski smá-
stund“. Hann fór út í bylinn, og vio
höfum ekki séð hann síðán.
Við vissum, að vesalings Oates gekk
út í opinn dauðann, en þótt við reynd
um að aftra honum þess, vissum við
allir, ag þelta var verk hugaðs manns
og ensks heiðursmanns. Við vonum
allir, að við getum horfzt í augu við
endalokin í likum anda og hann, og
endalokin eru vissulega ekki langt
undan“.
— Nei, þau voru ekki langt und-
an. 18. marz áttu þeir 39 km. eftir til
birgðastöðvarinnar, en sterkur vind-
ur blés á móti þeim og kuldinn var
miskunnarlaus. Scott var sjálfur kal-
inn orðinn og hægri fótur hans til-
finnmgalaus. Daginn eftir skrifaði
hann, ag það eina, sem gæti bjargað
sér, væri að taka fótinn af. Wilson
og Bcwers, sem voru enn færir um
gang, ætluðu að fara á undan og
sækja eldsneyti til birgðastöðvarinn-
ar, því að meg því væri ef til vill enn
einhver von. En það var stöðug hríð
og snjónum kyngdi látlaust niður. —
Þeir lágu í tjaldi sínu — fangar
snjóarins og kuldans.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
741