Tíminn Sunnudagsblað - 08.09.1963, Page 8

KÝRIN
í SKEMMTIGARÐI borgarinnar,
við ána, var verið að halda meiri
háttar skemmtun fyrir almenning í
tilefni af hátíðisdegi, sem stóð fyrir
dyrum. Þar léku tvær hljómsveitir,
og menn kepptu í óteljandi íþrótta-
greinum, svo sem pokahlaupi, eggja
hlaupi og öðru fleira. Þar 'að auki
var hlutav&lta með mörgum og
rausnarlegum vinningum, þar á
meðal lifandi kú, grammófóni og
gijáhúðuðum samóvara.
Skemmtunin heppnaðist með á-
gætum, og hlutaveltumiðarnir
rurmu út.
Petja Plintusof skrifstofumaður
og Nastja vinkona hans, sólargeisl-
inn í grárri hversdagstilveru hans,
komu inn í skemmtigarðinn, þegar
skemmtunin stóð sem hæst.
Allmargt ungt fólk var að reyna
sig í pokahlaupi, það skriflaðist á-
fram í mjölpokum, sem gyrtir voru
að því um mittið; enn aðrir ungir
íþróttamenn hlupu hver í kapp við
annan með bundið fyrir augun og
egg í skeið í framréttri hendinni,
og það var skotið flugeldum, og
helmingur hlutaveltumiðanna var
þegar seldur.
Allt í einu greip Nastja þéttings-
fast um handlegg félaga síns og
sagði:
— Við skulum reyna hluta-
veltuna! Kannski við fáum ein-
hvern vinning!
Kavaléri hennar hafði ekkert
við það að athuga.
— Nastja, sagði hann. Óskir þín
ar eru mín lög.
Hann gekk ákveðnum skrefum
að hlutaveltuhjólinu, fleygði næst
síðustu rúblunni sinni á afgreiðslu
borðði með milljónerasvip og rétti
lagsmey sinni tvo samvafða bréf-
miða.
— Þú skalt velja. Annan átt þú
og ég hinn.
Nastja hikaði lengi, valdi síð-
an annan miðann, vafði hann
sundur og tautaði í vonbrigðatón:
— Núll! Hún fleygði honum
gremjulega á jörðina, en í sömu
svipan rak Petja upp siguróp: —
Ég vann!
Hann renndi ástaraugum til
Nöstju og bætti við: í
— Ef það er spegill eða ilmvatns
glas, færð þú það.
Hann sneri sér að afgreiðsluborð
inu og spurði:
— Ungfrú Ég er með númer
fjórtán . . . hvaða vinningur er
það?
— Fjórtán? Augnablik . . . Nú,
það er kýrin! Þér hafið unnið kúna!
Menn þyrptust nú að þessum
stálheppna sigurvegara og óskuðu
honum til hamingju með vinning-
inn, og Petja fann glögglega til þess
að hver einasta mannsævi á sín ó-
gleymanlegu augnablik, sem ljóma
og skína eins og rauðir valmúar í
litlausu og lágkúrulegu hversdags-
lífinu.
Og svo yfirþyrmandi eru áhrif
auðlegðarinnar og sigurvímunnar,
að jafnvel Nastja bliknaði fyrir
sjónum Petja, og þeirri óartavlegu
hugsun skaut upp hjá honum, að
vel gæti hann fundið aðra og feg-
urri konu en Nöstju, til þess að
gera sér velsældardagana ljúfari.
— Segið mér, sagði Petja, þegar
hrifningu og öfund mannfjöldans
var farið að lægja, — get ég tekið
kúna með mér núna á stundinni?
— Já, gerið þér svo vel, en þér
viljið kannski selja hana? Við er-
um fús til að kaupa hana af yöur
fyrir tuttugu og fimm rúblur.
Petja hló hæðnislega.
— Já, akkúrat! Þið auglýsið, að
kýrin sé hundrað og íimmtíu rúblna
virði, og svo bjóðið þér tuttugu og
fimm! . . . Nei, nei . . . ég tek mína
kú, og svo er það mál úr sögunni.
Hann tók með annarri hendinni
um bandið, sem hnýtt var um horn
kýrinnar, en hinni um handlegg
Nöstju og sagði með geislandi á-
sjónu og titrandi af hamingju:
— Við skulum koma, Nastja, við
skulum koma heim, hér er ekki
meira að gera fyrir okkur.
Nastja, sem var hálf órótt innan-
brjósts í félagsskap þessa þunglynd
islega jórturdýrs ,sagði umkomu-
leysislega:
— Ætlarðu virkilega að taka
hana með þér sjálfur?
— Hvers vegna ekki? Þetta er
Framhald á 740. siðu.
728
T t M 1 N N - SUNNUDAGSBLAÐ