Tíminn Sunnudagsblað - 08.09.1963, Blaðsíða 22

Og Scott skrifar til föðurlands síns
liggjandi í tjaldinu: „Hefðum við lif-
að, hefði ég sögu ag segja af karl-
mennsku, þolgæði og hugrekki félaga
minna, sem hefði hrært hjarta hvers
Englendings. Þessar fáu línur og lík
okkar verða ag segja söguna . . . Og
litlu síðar bætir hann við': Við mun-
um halda út til hinztu stundar, en við
verðum æ þróttminni, auðvitað, og
endalokin geta ekki verið langt und-
an. Það er leiðinlegt, en ég held, að
ég geti ekki skrifað meira. — —
R. Scott”.
Og a?s lokum skrifar hann: „í guðs
bænum, sjáið um að fólkið okkar
Stríðinu var lokið. Snjórinn og
kuldinn einráðir í veldi sínu á heim-
skautaauðninni.
GLETTUR
Kr@ssþ|ád ekkja
Séra Þórður Jónsson í Reykjadal
var óspar á fyrirbænir af prédikunar
stólnum, þegar sjúkt og þjáð fólk í
prestakalli hans átti í hlut, enda voru
slíkar fyrirbænir mjög tíðkaðar um
hans daga. Þannig bað hann fyrir Sig-
ríði, ekkjunni krossþjáðu:
„Vér viljum enn fremur biðja fynr
ekkjunni Sigríði Magnúsdóttur hérna
í bænum. Hún er þjáð, hún er kross-
þjáð. Hana vantar allt: trúna, vonina,
kærleikann og þolinmæðina. Það
brakar í henni eins og uglunni hérna
í bæjarþilinu, þegar of þungt er hengt
á hana. — Biðjið þið með mér, börn
Amen“.
Satf var það
Séra Jóhanni Briem 1 Hruna var
raun að því. hve Guðjón í Hlíð var
blótsamur. Hann færði þetta í tal við
hann og bað hann með hægum orð
um að temja sér betra orðbragð:
„Þér ættuð að venja yður af ragn
inu, Guðjón minn“, sagði hann. „Bölv
og ragn skartar illa kristnum manni-‘.
„Það er satt“, svaraði Guðjón. „Það
er andskoti ljótt“.
Goft hagfendi
Þorsteinn lögréttumaður Pálsson i
Búðardal missti naut um sláttinn. Lét
hann sundra því og reiða kjötið heim
og leggja í útihús. Var síðan ekki
meira um það hirt, því að bónda þótti
meiri nauðsyn að afla heyjanna en
sinna því.
Svo var það, að Þorsteini var sagt,
að kjötið skriði kvikt af möðkum Þá
hló hann við og mælti:
„Allar skepnur feitar í góðu hag
lendi, karl minn“.
FERÐ I ODDBJARNARSKER
Framhald af 735. síSu.
hefði gjarnan viljað doka við ögn
lengur, því að fastlega býst ég við,
að þetta verði fyrsta og síðasta ferð
mín í Oddbjamarsker.
En nú skyldi haldig heim.
Ég hef orð á því við förunauta
mína, þegar við göngum ofan að bátn
um, að ekki lítist mér sérlega vel á
Oddbjarnarsker. Ég haldi, að aðstað-
an þar til sjósóknar hafi verið ein sú
allra erfiðasta og ömurlegasta á landi
hér — og var þó ekki alls staðar gott.
Og köld hljóti aðkoman hjá sjómönn
unum oft að hafa verið í hina hrip-
leku moldarkofa á þessu útskeri.
„Já, vísast er, að svo hafi verið“.
segir Þórður. „En hér kunni Snæ-
björn gamli vel við sig. Hvergi kunni
hann betur við sig en hér. Ég held
helzt, ag hann hafi viljað deyja
hérna"
Og Guðmundur Einarsson, fyrrum
bóndi í Hergilsey (nú á Brjánslæk),
hefur látið svo ummælt við mig, að
Oddbjarnarsker sé einhver unaðsleg-
Kristján Sveinsson —
Framhald af 731. síðu.
ann, þegar ég kem á fætur um
morguninn, en ég fór alltaf upp
klukkan sex. Ég renn á lyktina og
finn bala, sem kveikt var undir.
Allt vatn var löngu gufað upp úr
honum, fötin i honum brunnin og
barmarnir farnir að loga Öðru
sinni missti kona eldspýtu niður á
gólfið í herbergi sínu, en þar voru
eldfimar tuskur út um allt. — 1
þriðja skiptið var það kerling, sem
ætlaði að leggja sig rétt á meðan
straujárnið hennar væri að hitna.
Hún setti járnið á, lagði sig fyrir
og sofnaði fast. Legubekkurinn
hennar var farinn að loga, þegar
komið var að. En það fylgdi þessu
sú heppni, að þar varð aldrei slys.
Jafnvel þótt fólk væri stundum að
velta niður stigana, kom aldrei fyr-
ir, að neinn meiddist verulega. —
Annars get ég ekki sagt þér neitt
verulega krassandi frá Heklunni.
Ég vil ekki segja neitt, sem getur
komið illa við nokkurn mann.
KB.
Lausn
72. krossgátu
asti bletturinn í Breiðafirði. Sólar-
uppkoman þar og sólsetrið sé hið feg-
ursta, sem til sé. Og briminu, sem
grenjar og gnauðar á öllum skerjum
og grunnum langt til hafs í órórri
vestanátt, verði ekki lýst. Ekkert af
þessu hef ég séð, og vil því sízt í
móti mæla. Og vissulega bæta dásemd
ir náttúrunnar upp margt það, sem
á kann að skorta um ytri þægindi á
slíkum stöðum. En þess njóta þeir
einir og kunna að meta að verðleik-
um, sem greint geta hismið frá kjarn-
anum. Hina stórbrotnu ólýsanlegu
náttúrufegurg frá glysi og skrumi.
Og svo er víst, að umhverfi, sem í
fyrstu virðist sviplaust og ljótt, venst
oft vel.
En ekki láta allir jafnvel af Odd-
bjarnarskeri. Þeir fáru menn, sem
þar stunduðu róðra, enn eru á lífi og
ég hef náð tali af, láta heldur lítið
af verstöðinni. Þeir segja sem svo, að
alls staðar hafi mátt vera, þegar vel
fiskaðist, og er það gamla sagan: Þar
er fallegt, sem vel veiðist. — Bezt
lætur af róðrunum í Oddbjarnarskeri
99 ára gömul kona, sem ég þekki.
Hún reri þar nokkrar vertíðir á yngri
árum sínum hjá Jóni formanni í
Flatey og öðrum aflaklóm. Hún segir,
að hvergi hafi verið betra að róa en
í Skeri, reri hún þó viða. Hvort elli-
glöp því valda, veit ég ekki.
Mér sýnist, eftir þessa stuttu heim-
sókn, Oddbjarnarsker vera einhver ó-
fegursti hólminn á Breiðafirði, þeirra
sem ég hef komið í. Og einna helzt
vildi ég gera að ályktunarorðum mín-
um, það sem Jónas segir um Kol-
beinsey:
Ömurlegt allt mér þykir
útnorður langt í sjá.
742
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAA