Tíminn Sunnudagsblað - 28.01.1968, Page 21

að höggva brenni i garðinum.
Þarna er hann að höggva brenni,
og allt í einu sér hann apakött.
Honum þótti mjög vænt um apa
og hafði dreymt um það alla ævi
að eignast apakött, og skyndilega
er apakötturinn kominn ljós-
lifandi!
Drengurinn fór heim með apa-
köttinn, gaf honum mat og te, og
apakötturinn var mjög ánægður.
En þó ekki fullkomlega, vegna
þess að amma hans Alyosha fékk
strax megnan ímugust á honum
Hún æpti að apanum og langaði
meira að segja til að berja hann.
Allt stafaði þetta af háttalagi ap-
ans, er setið var að tedrykkju.
Þegar amman fékk sér sykurmola
og setti hann hjá undirskálinni,
þá nældi apakötturinn í molann
og stakk honum upp i sig Ja, apa-
köttur er ekki manneskja. Hann
veit ekki, að ætli hann sér að taka
eitthvað, á hann ekki að gera það
fyrir framan augun á ömmu.
Þetta vissi vesalings apaköttur-
urinn ekki, og því fór hann sínu
fram í augsýn ömmu, og auðvitað
lá henni við gráti.
Amma sagði:
„Þegar öllu er á botninn hvolft,
er það einkar Ieiðinlegt að ein-
hvers konar api — með rófu —
skuli búa í íbúð fólks. Hann skelfir
mig með þessu ómennska útliti
sínu. Hann gæti átt það til að
stökkva upp á höfuðið á mér í
myrkrinu. Hann étur allan svk-
urinn minn Nei, ég neita hrein-
legaað hafast við undir sama þaki
og apaköttur. Annað hvort okk-
ar verður að vera í dýragarðin-
um. Á ég þá kannski að fara í
dýragarðinn? Nei, það er betra
að láta apann búa þar og að ég
verði í minni íbúð.“
Alyosha sagði við ömmu sína:
„Nei, amma, þú þarft ekki
að flytja í dýragarðinn. Ég skal
ábyrgjast það, að apakötturinn
éti ekki oftar sykurinn þinn.
Ég ætla að ala hann upp eins og
manneskju. Ég ætla að kenna
honum að borða með skeið og
drekka te úr glasi. Og hvað stökk-
unum viðvíkur, þá get ég ekki
bannað honum að sveifla sér í
Ijósakrónunni á stigaganginum.
Þaðan gæti hann auðvitað stokk
3ð niður á höfuðið á þér, en þú
mátt ekki verða hrædd, þótt það
komi fyrir, því að þetta er mein-
laus apaköttur, sem hefur vanizt
því í Afríku að hoppa og stökkva.
Daginn eftir fór Alyosh a i skól-
ann og bað ömmu sína að líta eft-
ir apakettinum. En amma leit ekki
eftir apanum. Hún hugsaði: „Ég
held nú síður, ég ætti nú ekki
annað eftir en fara að líta eftir ein
hverri ófreskju." Og mitt í þess-
um hugleiðingum sofnaði amma
í stólnum sínum.
Þá-klifraði apakötturinn okkar
út um opinn glugga og niður á
götu og hélt sig á gangstéttinni sól
armegin. Hver veit — kannski lang
aði hann til að fá sér gönguferð,
og kannski hafði hann einsett sér
að koma við i búð og fá eitthvað
handa sér.
En á sömu stundu átti gamall.
fatlaður maður, sem Gavrilisj hét,
leið þar hjá. Hann var að fara í
gufubað og hélt á lítilli körfu, sem
i var sápa og nærföt.
Hann sá apaköttinn, og í fyrstu
trúði hann ekki sínum eigin aug-
um. Hann hugsaði með sér, að
hann sæi ofsjónir, af þvi að hann
hefði drukkið eina krús af Öli
skömmu áður.
Og þarna stóð hann og horfði
forviða á apaköttinn, og apaköttur
inn horfði á manninn. Ef til vill
hugsaði apinn: „Og hvers konar
fuglahræða er nú þetta og með
körfu í hendinni?"
Að lokum skildi Gavrilisj,
að þetta var raunverulegur apa
köttur og engar ofsjónir. Og þá
hugsaði hann: „Ef ég gæti náð hon
um, skyldi ég fara með hann á
markaðinn á morgun og selja hann
fyrir hundrað rúblur, og fyrir
hundrað rúblur7 get ég keypt
mér tíu ölkrúsir“. Og Gavrilisj
reyndi að ginna apaköttinn til
sín og kallaði: „Kisa — kis-kis . . .
komdu hingað.“
Hann vissi reyndar, að þetta
var ekki kisa, en hann vissi ekki,
á hvaða máli hann ætti að ávarpa
apann. Og svo tók hann einn sykur
mola upp úr vasa sínum, sýndi apa
kettinum, beygði sig niður og
sagði við hann:
„Fallegi apaköttur, mætti ég
bjóða þér sykurmola."
Hann svaraði: „Ef þú vilt vera
svo vænn. þætti mér mjög vænt
um það .. .“ Það er að segja, reynd
ar sagði apinn ekkert, vegna þess
að hann kann ekki að tala, en hann
gekk bara nær, greip molann og
stakk honum upp í sig.
Gavrilisj tók hann í fangið
og setti hann i körfuna. Það var
hlýtt og notalegt i körfunni og
apakötturinn okkar stökk ekki
úr henni. Kannski hugsaði hann:
„Ég ætla að láta þennan gamla
fáráðling bera mig spölkorn í körf
unnj — það er býsna skemmti
legt.“
í fyrstu hugsaði Gavrilisj sér
að fara heim með apaköttinn, en
hann vildi helzt ekki snúa við
og því fór hann með hann í gufu-
baðstofuna. Hann hugsaði: „Það
er heillaráð, að ég fari með hann
í gufubaðið Ég ætla að þvo honum
þar. Hann verður hreinn og snot-
ur. Svo ætla ég að binda slaufu
um hálsinn á honum, og þá fæ ég
meira fyrir hann á markaðinum."
Og svo kom hann i gufubað-
stofunnar með apaköttinn og fór
að þvo honum.
í gufubaðinu var sérlega hlýtt
— heitt eins og i Afríku, og apa-
kötturinn okkar var mjög ánægð
ur með ylinn — en þó var gleði
hans ekki óblandin. Gavrilisj sáp-
aði hann nefnilega í krók og kring.
og froðan fór í munninn á apan-
um. Auðvitað er sápa ekki bragð
góð, en þó ekki svo slæm, að mað-
ur öskri og neiti að láta þvo sér.
kötturinn að ókyrrast, og þegar
sápan fór upp í augun á honum,
varð hann alveg óður. Hann beit
í fingurinn á Gavrilisj, reif sig úr
höndum hans og ruddist út úr
gufubaðinu. eins og á hann hefði
runnið berserksgangur.
Hann stökk inn 1 búningsher-
bergið, og þar skelfdi hann alla.
Enginn vissi. að þetta var apakött-
ur. Fólkið sá einhverja smávaxna
veru, löðrandi í sápu, stökkva inn,
fyrst á hausinn á einhverjum og
þaðan aftur upp á ofninn.
Nokkrar tausaveiklaðar mad-
dömur fóru að hrópa og hlupu
út úr baðinu, og apakötturinn okk
ar hljóp líka út og niður stigann.
Fyrir neðan stigann var klefi
afgreiðslustúlkunnar og lítill
gluggi á. Apakötturinn stökk upp
í gluggann og hugsaði, að þarna
gæti varla verið eins mikill hama
gangur, hróp og læti og í búnings
herberginu. En inni í klefanum sat
digur kona, sem rak upp skaðræðis
öskur, stökk út úr klefanum og
hrópaði:
„Hjálp! Ég held, að sprengja
hafi fallið á klefann minn. Gefið
mér brennivin".
Apakötturinn okkar varð leiður
á öllum þessum látum. Hann
stökk út úr klefanum og út á
götuna.
T í M I N N — SUNNGDAGSBLAÐ
93