Tíminn Sunnudagsblað - 18.02.1968, Blaðsíða 11

þau séu svipug og mjaðmir, en
mér hefur sýnzt, að konur séu
ekki í vandræSum með að stækka
þau eða minnka eftir kröfu dags-
ins.
— En fer ekki ógurlegur tími
í að líta vel út?
— Maður er enga stund, þeg-
ar maður er einu sinni kominn
upp á lagið. Nú er aðaláherzlan
lögð á augun. Þá verður hver og
ein að finna, hvaða augnmálning
fer henni bezt, Þegar hún er búin
að komast að því, þá er þetta eng-
inn vandi lengur. Þá getur hún
á nokkrum mínútum teiknað á sig
þau strik, sem eiga að vera.
— Á stundarfjórðungi?
— Já, það lætur nærri. Nú,
hárið verður alltaf að vera fallegt.
Flestar fyrirsætur hafa það stutt,
en nota lausa hártoppa og hár-
kollur til tilbreytingar. Tíminn er
dýrmætur. og það er þægilegt að
geta sent toppinn ' í lagningu og
farið sjálf í búðir á meðan.
— Hvernig á svo nútímakonan
að greiða sér?
— Það nýjasta eru smálokkar,
og ég hugsa það eigi nokkra fram-
tíð fyrir sér. Fljótlegast er að
nota rajmagnshárliðunartæki, en
gömlu krullujárnin gera sama
gagn. Eða litlar mjóar rúllur. Eða
ef allt annað þrýtur, þá salernis-
pappír eins og í garnla daga. Hár-
ið er gjarna tekið frá andlitinu
með spennum, svo sem tíu senti-
metra frá hárinu upp á höfuðið,
þar sem allt á að vera í lokka-
hafi.
Þetta árið skipta varirnar ekki
máli, notaður einhver ljós litur.
Mikill andlitsfarði er ekki í tízku,
en skuggar í andlitið eru mikið
notaðir. Ef nefið er of stutt eða
of breitt eða of langt, má laga það
með skuggum.
— Hvernig í ósköpunum?
—Sé nefið of breitt, má setja
dökkan skugga sinn hvorurn meg-
in. Sé það of langt, má setja dökk-
an skugga framan á nefbroddinn.
Sé það of stutt, má setja hvíta
línu eftir því endilöngu.
Vinsælustu skartgripir eru
eyrnalokkar, en hálsfestar eru
bezt geymdar á skúffubotninum,
þángað til þær þykja aftur falleg-
ar.
Kjóllinn á að vera rúmur í mitt-
ið.
—Hve siður?
— Niður að hnéskel. Styttri á
konuim með fallega fætur. Ef
mikið liggur við, má láta fæturna
sýnast mjórri með því að skyggja
þá.
— Nú, er það hægt?
—Já, ég er nú hrædd um það.
Venjulega er farið í nudd eða
gerðar einhverjar æfingar. En ef
það dugar ekki tU og maður er
með of gilda fætur, þá setur
maður dökka skugga niður fótlegg
inn sinn hvorum megin til htiðanna
og aftan á, og þó aðallega rétt fyr-
ir ofan öklann.-^Þar er hernaðar-
lega þýðingarmesti staðurinn. Ég
vil ráðleggja púður frekar en
krem,- og auðvitað verður að gæta
þess vel, að skugginn endi ekki í
rönd, heldur lýsist og blandist hör-
undslitnum. Svo fer maður Í ljósa
/sokka utan yfir og þá sést það
ekki nokkurn skapaðan hlut. Það
er hægt að gera allt mögulegt
með skuggum. En það kostar fyr-
irhöfn. ■
— Þá erum við eiginlega komn-
ar niður í skóna. Hvernig eiga þeir
að vera?
— Endilega með breiðum tám
og klumphælum, ekki of háum.
Það er svo skrýtið, að þótt tá-
mjóu, fínlegu skórnir láti fótlegg-
inn sýnast mjórri, þá eru þeir ó-
nothæfir við tízkuna eins og hún
er nú.
— Tízkumyndin, sem þú varst
að draga upp, kemur frá London,
er það ekki?
Er sú borg komin fram úr París
sem tízkumiðstöð?
— Að vissu leyti má segja það.
Brezku fötin eru sniðin með það
fyrir augum að vera falleg og
frumleg og hentug til fjöldafram-
leiðslu. Frönsku tízkuhúsin virðast
keppa meira eftir listrænum jafn-
vel fjarstæðukenndum áhrifum en
markaðshæfni, og hika ekki við
að fara út í öfgar til að draga að
sér athygli. Ég man, að þegar ég
var í París, hélt eitt tízkuhúsið,
Esterelle, sýningu, þar sem allar
sýningarstúlkurnar voru nauða-
sköllóttar. Allt hárið var rakað af
þeim. Þær sem ekki vildu gangast
undir þessa meðferð, urðu að leita
sér vinnu annars staðar.
Annað, sem bagar París í tízku-
samkeppninni, er, held ég, að
franskir ljósmyndarar eru ekki
tæknilega jafnsnjallir og ti] dæm-
Is bandarískir. Þeir frönsku hafa
ímyndunarafl og smekk, en þeim
bandarísku verður meira úr sínum
hugmyndum, vegna þess hvað
þeir hafa gott vald á öllum tækni-
brögðum. Góðir ljósmynda-rar eru
auðvitað afskaplega verðmætir í
tízkukapphlaupinu,og það eru þeir
sem hafa skapað fyrirsætustarfið.
— Já, hvað er það gömul at-
vinnugrein?
— Bíddu, kannski ég spyrji
mömmu.
Pálína svífur fram í eldhús til
mömmu, sem tilsýndar virðist
dæmigerð húsmóðir og klók
í bakstri. Iiún man ekki greini-
lega, hvenær ljósmyndir ruddu
teikningum lir tízkublöðum, en
við komumst að þeirri niðurstöðu,
að það hafi ekki verið fyrr en upp
úr seinni heimstyrjöld. Síðan hef-
ur þessi aðferð haft geysileg áhrif
á gerð auglýsinga um alla skap-
aða hluti. Það þurfa alls ekki að
vera eingöngu fatnaðarvörur. Ætli
lýsi, síldarmjöl og saltfiskur
myndi ekki hækka í verða á heims
markaðnum ef „fallegustu stúlkur
í heiimi“ bættu hann upp með
brosi. — Það er alveg stórmerki-
legt, segir Pálína, hvað íslenzkar
stúlkur fylgjast vel með tízkunni.
Svo að segja um leið og nýjungar
koma fram erlendis, má sjá stúlk-
ur klæðast samkvæmt þeim hér.
—En hvað er að segja um inn-
lendan fataiðnað?
— Hann er allmikill, en mér
hefur fundizt hann fara heldu-r
minnkandi. Framleiðslan virðist
einkum miðuð við flíkur til dag-
legra nota, og peysur eru i efsta
sæti, hvað magn snertir. En káp-
ur, pils, síðbuxur, skór og margt
fleira er með. Þetta eru yfirleitt
mjög vandaðar og góðar vörur.
— Væri hugsanlegt að flytja
þær út?
— Gæðanna vegna hiklaust. En
okkur vantar innlenda tízkuteikn-
ara. Sá, sem vill ryðja sér braut
á heimsma-rkaðinum verður að
koma með eitthvað nýtt. En jafn-
vel lopapeysurnar, sem okkur
finnst svo þjóðlegar, eru gerðar eft
ir grænlenzkum og norskum fyrir
myndum. Aðeins lopinn og litur-
inn eru íslenzkir.
. Það eru helzt gull- og silfursmið
ir, sem koma fram með eigin hug-
myndir um fegrun konunnar, seg-
ir Pálína að lokum, um leið og
hún viðurkennir, að það skemmti-
legasta við fyrirsætustarfið sé að
fá uppfylli-ngu á óskadraumi hverr
ar konu, vissuna um að vera að
minnsta kosti sæmileg útlits.
Því aðlaðandi er konan ánægð.
Inga.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
131