Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1968, Qupperneq 6

y.
Á konsertferðalagi 1925. Páll ísólfsson stjórnar ellefu manns úr Lúðrasveit Reykjavíkur, „það var svo sem ekki verið að
velja verkefnin af verri endanum, t. d. forleikinn að Töfraflautunni." Staðurinn er Blönduós.
frv., geysi erfitt maður, þá kom
þetta aillt hjá Sigga, blessuð vertu.
Hann var afbragð, kallinn. Túba
er nefmiilega feikna erfitt hljóð-
faeri, en sérdeilis faliegt og áhrifa-
mikið, ef \-el er á haldið.
„Heyrðu Karl, fyrirgefðu að ég
gniip fram í fyrir þér, en það er
eins og mig minni, að þú hafir
leikið á fiðiu Mka.
„Já, ég er nú hræddur um það,
í ein 25 ár. Að sumu leyti hafði
ég jafmvel enn meira gaman af
fiðlunni, en ég byrjaði of seint að
læra á hana. Hafði alltaf meira
vald yfir trompetinum. Jú„ ég lék
á fiðlu í Hljómsveit Reykjaví'kur,
þar var nefniiega fyrir svo góður
trompetisti, harin Eggert, faðir
Jóhannesar sellóleikara. Hl'jóm-
sveit Reykjavíkur var stofnuð
langt á undan Tónlistanfélaginu og
skólanum, og rekur sína sögu aft-
ur til 1920, að stóð til, að kóng-
urinn kæmi hingað. Það var hægt
að hóa samian eitthvað tólf—
fdmmtán manns, sem léku á alls-
konar hljóðfæri, og það var farið
að æfa. Þá var, skal ég segja þér,
verið að sameina Suður-Jótland
Danmörku. Kóngurinn fór þangað
fyrst, og kom þar í hlað á hvitum
Ihiesti, eins og segir í kvæðinu, datt
af baki og fótbrotnaði. Við stóð-
um Jpá hér uppi á íslandi með
fuilæft prógramm, en enginn
kóngur væn.tanlegur. Hvað áttum
við að gera? Hætta við aJltsaman?
nei, ekki aldeilis. Við stofnuðum
upp úr þessu hljómsveit, og héld-
um konsert, maður. Það voru nú
ekki beinlínis dægurlög, sem við
spiluðum. Svona óperettulög,
marsar og annað létt, en svo fór
smámsaiman að hækka á þessu ris-
ið, og við fórum að taka fyrir
stærri verk og alvarlegri. Þú hef-
ur k'ainns.ki heyrt af sumum stór-
uppfærslunum á ' árunum fyrir
stríð. Sköpunin eftir Hayden,
Messías og allt það. Þarna voru
néfnileiga hugumstórir karlar að
verki: Páll, Mixa, og seinna Urban-
sic, og sizt verið að slaka á kröf-
unum, þó aðstæður væru ekki sem
beztar.
„Hvenær byrjaðir þú annars að
semja músík, Karl, eða ætlarðu
ekkiert að segja mér um forhlið-
ina á þér?
„Ég hef alltaf verið að semja,
hér um bil frá því ég man eftir
mér. En fyrstu lögunum, sem fólk
þekkir núna, held ég, að ég hafi
byrjað á í Kaupmannahöfn 1925.
Þanigað komist ég til nárns, fyrir
atbeina Lúðrasve itarinn ar, og var
þar í tvö ár. Seinna árið fékk ég
svo góðan ríkisstyrk, að ég þurfti
engar áhyggjur að hafa, en fyrra
árið var nú býsna erfitt. Ég komst
til ágætra kiennara, bæði á hljóð-
færi og í hljómfræði, og svo 'spil-
aði ég í mörgum hljómsveitum og
lærði mikið af því. Þarna lentj ég
til dærnis í Beethovens afmæli, 100
ára dánarafmæli, og þá lék ég í
öllum sinfóníunum hans níu. Það
var nú ekki svo lítil reynsla, skal
ég segja þér, ég nýkominn ofan af
ísJandi, eins og nýfermdur smali í
sinni fyrstu kaupstaðarferð. En svo
varð ég að faira heim, eiginlega í
miðju kafi, til að vinna fyrir mér.
Þá var skoliin á kreppa, og það
gekk nú ekki sem bezt að hafa í
sig og á. Satt að segja var þetta
svo erfitt, að ég var um tíma að
hugsa um að hætta algeriiega við
músfkina. Ég er útlærður prentari,
og hefði eflaust getað fengið eitt-
hvað ið gera í því fagi Ég bjó
þá norður á Akureyri, og þó þar
sé mikill „kúltúr“ var ekki mikið
pJáss fyrir músíkma á þessum erf
iðu tímum. Þá hitti ég dr. Mixa,
Austurríkismanninn, sem var Hfið
og sáMn í öllu músíkstarfi frá 1930
og framundir sbríð. Hann hafð'
heýrt að ég væri dálítið músíkalsk-
ur, og fékk að sjá einhver lög hjá
mér. Den farende svend, í fjar-
lægð, Nú sigla svörtu skipin. og
sitthvað fleira. Og hann sagði- Ef
þú getur komið suður. þá ska’ ég
kenna þér Ókeypis. Ég sé þú hef-
ur hæfileifca! Og ég fór suður, þvi
á Akureyri var sannast að segja,
342
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ