Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1968, Blaðsíða 16

Betl&hem. Tékkarnir höfðu af for-
sjá'lni hinna reyndu ferðamanna
pantað og fengið síðasta rúmíð, og
er við gengum yfir sundið á milli
Gulifoss og Hótel Akureyrar, leit
ég um öxl og sá breiðar herðar
Breda hverfa inn um dyrnar á
Gullfossi. Við staðnæmdumst við
inngangshurð Hótel Akureyrar.
Dynjandi danslag hljómaði þar
innan dyra Við hringdum dyra-
bjöllu, og brátt var hurð opnuð.
Ómur af dansgleðinni fylgdi hinni
vænu og gervilegu konu, sem á
íslenzkum búningi stóð andspæais
okkur. Við heilsuðum og báðumst
gistingar. Hún sagðist ráða hér hús
um, en kvað því miður öll gisti-
herbergi sin vera upptekin nema
eitt, en bað væri bezta og dýrasta
herbergið • sínu húsi, hjónahíbýli
er kostaði 39 krónur yfir sólar-
hringinn. Við litum hvor á annan.
Þótti þessari konu, sem fædd var
og uppalin á einu '■íkasta heimih
Eyiafiarðar.sýslu, við tveir svo fá-
tæklegir sýnum, að við vildum
fremur að hýrast úti í húsasund;
en fá okkur húsvist, þótt hún kost-
aði 39 krónur?
Við sögðumst glaðir ganga inn
í musterið. gripum föggur okkar
og fylgdum á eftir þessari glæsi-
legu konu. sem fór á undan upp
stiga og eftir löngum gangi á ann-
arri hæð. Hún lauk þar upp hurð
og bauð okkur ganga ínn. hneigði
sig og fór.
Við vorum staddir í mjög vist-
legu herbergi. Við þilið öðru meg-
in stóð griðarbreið hvíla, eikar-
máluð, smíðuð úr kjörviði Breidd
rekkjunnar og lengd var slík að
þar hefðu getað sofið hálf tylft
fólks góðum svefni, ef legið var
þversum. TJndir fótum okkar á
fyrstu hæð heyrðum við gleðina
svella í dunandi dansi. Þar var
dans- og veitingastofa húsráðenda.
Við göngum ofan og smokrum
okkur inn. Þar er heldur betur
líf í tuskunum. Öldur hlióma og
heimslystar Skella á hlustum okk-
ar eins og brim við klettaströnd.
Og þarna er meir en setinn Svarf-
aðardalur, því að þröngin er svo
mi'kil, að enginn getur lengur set-
ið, bara dansað og staðið. Borð eru
öll rudd og á burtu. Dimmur
tóbaksreykur fyllir salinn og okk-
ur, sem inn komum, súrnar í sjá-
öldrum fyrst í stað. Valköstur af
viskípelum og heilflöskum þekur
gólfflötinn, svo dansendur stikla á
setn í stórgrýtisurð á illfærum
fjallvegi.
Fyrir sjö árum var ég staddur
í þessari sömu sbofu. Hverfulleik
inn fangað; því hug minn
nú um hríð. Þá var dansinn stig-
inn af fólki, sem margt var horf-
ið burt af sviðinu hérna megin.
Hávaxni glæsimaðurinn, hann Þor
steinn Sigvaldason verzlunarstjóri,
sat þá hér tit borðs og var fljót-
ur að leysa vandkvæði okkar nokk-
urra piltunga úr menntaskólanutn
og gerði bað óbeðið. Nokkru seinna
hvarf hann úr tölu lifenda, aðeins
29 ára að atdri. Með honum fór
sá svipur, sem hann setti óum-
deilanlega á höfuðstað Norð-
urlands. Á þvi kvöldi sat hér
einnig vestur-íslenzka spákonan,
sem las úr lófum manna og
kvenna, dansaði og hló, æfctuð úr
minni sveit — einnig hún andað-
ist nokkru síðar. Og futltrúinn,
sem sat þarna við vegginn, —
hann hneig örendur út af í dansi
skömrnu seinna. Og ungar dætur
Akureyrar, sem áttu hér gleði-
stund á þessu liðna kvöldi, þær
voru margar gengnar á vit ókunnr-
ar veraldar og þaðan snýr enginn
aftur. Gamla gleðistofa! Ég grilli
gegnum tóbaksþoku og vínþef þá,
sem eru farnir, og þá, sem enn
eru kyrrir og inni hér í kvötd.
Já, lífið er dýrt, dauðinn þess borg-
un. Hér eru flestir fuliir í kvöld,
en fæstir þeirra iðrast samt á
morgun. Ungur, grannbyggður, há
vaxinn lögregluþjónn stendur
frammi við dyr og rennir hvöss-
um augum yfir vinglaða veiztu-
gesti, því að þetta er þá veizla eins
og seinna kemur í Ljós. Fyrir átta
árum var þessi ungi maður súkku-
laðidrengur í sætgætisbúð hér í
bænum. Þá fylgdi hann til grafar
systur sinni ungri, sem lotið hafði
í lægra hatdi fyrir hvítadauða,
sem lagði svo margt af æskufólki
bæjarins í gröfina á því árabili.
Ég man enn sorgina í andliti hans
á þeim degi. Hér stendur hann nú,
hár og stælfcur, grannur sem álm-
ur, augun snör. En sorgarsvipur-
inn Loðir enn við andlitsdræbtina.
Félagi minn, Loftskeytamaður-
inn, hvíslar að mér:
„Mikil ósköp eru Iögregluþjón-
arnir grannir hérna á Akureyri.“
Og það var von hann segði
svo, því að digrir voru lögreglu-
þjónar syðra á þeim áruim.
HLjómsvei’tin spilar í ákafa. Fyr-
irliðinn er þýzkur, glæsilegur mað-
ur, kominn hingað fyrir skönimu,
en talar begar ágæta íslenzku með
íslenzkum raddhreim. Kvæntur er
hann íslenzkri stúlku. Básúnuleik-
arinn er tvítugur piltur að sunn-
an og siaghörpuleikarinn ungur
Akureyringur. í þeirri kös, sem
hér lætur sínum látum, ægir sam-
an fólki af öllu landinu: Fyrstir
og fremstir eru hér lífdrengir
Akureyrar, sem ég þekki alla í
sjón, en minna í raun. Fyrir átta
árum voru það þessir unglings-
piltar, sem settu á svið gaman-
söm strákapör í bænum. Þá var
sá „grái“ lítið kominn til sögunn-
ar. Það er eins og lífið hafi stað-
næmzt með mínum augum séð, er
ég sé þá hér aftur eftir sjö ár.
Munurinn er aðeins þessi: Nú eru
þeir fullorðnir menn og sá „grái“
kominn rækilega til sögunnar. Þvi
er ekki kyn, þótt heimsóvönnm
sveitasonum þyki farið að grána
fOrna gamanið. Ég geng til lög-
regluþjónsins, sem segir: „Hann er
að halda vinum sínum veizlu hérna
í kvöld.“ Og hann bendir mér á
ungan. glæsilegan mann úr höfuð-
staðnum. Maður þessi er af lands-
kunnri mennta- og mælskuætt
og er nýkvongaður einni
af vænstu dætrum Akureyrar,
sem í ofanálag er dóttir eins rík-
asta borgara þess bæjar. Þetta hóf
er fagnaðarölteiti og þakkargerð
brúðgumans til bæjarins, sem ól og
fóstraði hans ungu brúði.
Menntaskólakennarinn frá
Möðrudal er hér í kvöld. Hann
tvístígur að vanda, háttvís og prúð-
ur sem hirðmaður í höll hersa.
Annar maður ber hér af öðrum
að fríðleik og frjálslegri meðhöndl
an kvenna. Sá er starfsmaður frá
síldarverksmiðju „utan með sjó“.
Gefur hann dansmeyjum þöglar
bendingar, og er sem hann kippi
í spotta, svo skjótt bregða þær við.
Þannig snýst hjólið um hríð.
Fagnaðurinn líkist fljóti í vorleys-
ingu þegar flaumurinn er farinn
að flæða yfir bakka sína. En hæfcta
ber hverjum leik, þá hæst fram
fer — einnig hér. Lokunartíminn
er kominn, og leiknum lokið í
veitingastofunni. Hljómsveitin
hættir að leika, gestirnir streyma
til dyra og fara nær allir út með
góðu. En einn verður eftir. Það
er ungi Reykvíkingurinn, tengda-
sonur Akureyrar. Hann átti þenn-
an fagnað í kvöld og á eftir að
greiða gjöldin. Hann kemur og
sezt hjá mér. Skammt frá okkur
472
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ