Tíminn Sunnudagsblað - 13.10.1968, Blaðsíða 2

Þíjtur í skjánum
Við ísliendingar erum ekki
sérlega framsýnir að jafnaði.
Þar er margt til vitnis, og með-
al annairs höfu&staömrinn okkar,
sem um nokkuð væri öðru vísi
en hann er, ef menn heíðu iát-
ið sig óra ofuriítið fyrir því,
sem íramtíðin bar í skauti sínu.
Stundum þarf jafnvel ekki svo
ýkjamörg ár til þess, að bert
verði, hvaða glappaskot hafa
verið gerð, þegar stofnunum er
valdnn sta&ur og þeim ákvarðað
vaxtarrými eða götur lagðar.
Við réðumst seint í byggingu
hóskóia, en komumst innan tíð-
ar að raun um hið sama og þær
þjóðir, sem eiga aldagamla há-
skóia, að háskólasvæðið hefur
verið numið svo við nögl, að
flýja verður á aðrar slóðir með
byggángar. Lóðin var ekki við
vöxt til neinnar frambúðar.
Þjóðleikhúsið er hlálega sett,
þar sem það er, og nú, um það
bil tuttugu árum eftir vígslu
þess, hefði engum vaxið í aug-
um leikihúsferð, þótt það hefði
verið til dæmis reist uppi á
hæðunum ofan við Hlíðarn-
ar, þar sem öllu hefði mátt haga
eins og bezt gat farið í um-
hverfi þess. Umferðarmiðstöðin
er ný af nálinni, og flestum
mun þegar orðið ljóst, að hana
hiefði alls ekki átt að byggja,
þar sem hún er, heldur miklu
austar í bænum, trúlega heizt
við vegamót innd undir Elliða-
ám. Og enn er að heyra, að ráð-
gerð sé ráðhúsbygging í Reykja
víkurtjörn, af því að menm eru
svo bundnir við gamla tímann,
að þeáim finnst sem flest þurfa
að vera niðri í þessari einu kvos,
þar sem bærinm var eitt simn all-
uir. Em vonandi afstýrir þó ham-
in.gjan því flani.
Á svipaðan hátt og menn sjá
undraskaimmt, þegar ráðizt er i
stórbygginigar, jafnvel þær, sem
brátt er sýnt, að auka þurfi við,
er þvi iðulega of sednt gaumur
gefínn, að ekki er heppilegt að
saxa hvern biett í sundur í bygg-
ingarlóðir eða svokölluð at-
hafnasvæði. Botrg þarf að eiga
innan marka sinna staði, sem
íriðheigir eru og ekki verða
reist á mannvirki önnur en þau,
sem þjóna því markmdði að gera
aðlaðandi til hvíldar. Tjarnar-
garðann höfum við, og er það
vafalaust því að þakka, hve þar
er láglent, erfitt um framræslu
og óhaganiegt að byggja.
Klamibratúnið, sem nú má iík-
iega helzt ekki nefna þvi góða
nafná, bjargast að líkindum úr
þessu. En norðurblíð Fossvogs-
dalsins hefur verið fórnað, og
sjórinn við sumarbaðstaðinn við
Nauthólsvik er orðinn forar-
veita, sem ekkd er sómasamlegt
að fólk syndi í. Lægðin með-
fram Eiliðaánum mun fyrirsjá-
anlega sæta sömu öriögum og
Fossvogsdaiurinn.
Ljóst má vera, að fækka fer
um þá staði, sem til útivistar
eru fallnir á sumrin, að minnsta
kosti í þeirri nálægð, er vel
hentar. Því miður virðist ekki
ríkja mikil fyrirhyggja í þessu
efni. Að minnsta kosti bóiar
ekki á því, að reynt sé að bjarga
þvi, sem bjairgað verður. Þeir
staðir, sem þó eru enn ósnortn-
ir, svo að segja, geta gengið
O'kkur úir greipu-m óðar en var-
ir.
Og þá er komið að því, sem
átti að vera mergur máisins:
Enn mætti koma í veg fyrir, að
Viðey lendi i gini úlfsins —
sveJgnum, sem sækár á að
gleypa hvern blett. Hún hefur
iegáð í eyði um alliangt skeið,
og enginn hefur kært sig um að
hefja þar mannvárkjagerð. En
nú er þetta að breytast. Með til-
komu Sundahafnarinnar kvað
ailt í ein.u hafa færzt það lif í
tuskurnar, að aBs konar fyrir-
tæki vilja festa sér þar lönd og
lóðir. Það má vel vera, að sáikt
geti orðið þeim hagfellt í fram-
tiðinni, en einhvern veginn
finnst manni, að vöruskemmum,
olíugeymum og fiskimjölsverk-
smiðjum eða hvað það er, sem
í huga er haft, hljóti að mega
koma annars staðar fyrir með
góðu móti. Viðey ættu bæjarbú-
ar að eiga í sameiningu. Þaíjg-
að mætti hafa bátsferðir þann
tíma ársins, er fólk leitaði
þangað sér til hvíldar og hress-
ingar, rétt eins og sfcrætisvagn-
ar ganga hverfa á m-illi. Þar
hreinsa straumar sjóinn, svo að
þar mætti baðstaður koma í
stað Nauthólsvíkurininar, sem
aldrei framar verður boðleg —
að öðrum kosti verður hvengi
völ á sjóbaðstað nema þá úti á
Álftanesi, sem ætti að verða
griðland fugla, að minnsta kosii
utan vert, eða þá eimhvers stað-
ar uppi í Mosfellssveit eða á
Kjalarnesi. Og þangað er nokk-
uð langt að leita.
Eins, og kunnugt er hefur
Reykjavikurbær fest kaup á
sjálfri Viðeyjarstofu og nokkr.
um skika í grennd við hana.
Að öðru leyti er eyjan opin til
innrasar. Verði látið við svo bú-
ið standa öllu lengur, glötum
við því tækifæri, sem enn býðst
til þess, að vinna því fólki, sem'
Reykj-avik byggir á komandi
tímum, hið þægasta ve-rk. Með
tómáæti og sinnuleysi látum við
okkur það úr greipum ganga.
Og það kemur aldrei áftur.
J.H.
7 94
llMINti - SUNNUDAG8BLAÐ