Tíminn Sunnudagsblað - 13.10.1968, Blaðsíða 3

Hvað varð um þau smákvikindli, sem flugu, sveimuðu og
skriðu í grasi, lyngi og kjarri i sumar? HvaS gera
fiðriidin og maurarnir, köngulærnar og flugurnar af sér
á haustin? Allt hefur sína aðferð til þess að sjá sér
farborða og viðhalda kyni sínu.
Geitungarnir gera sér stórt bú undir upsum húsa. En þar
virðist auðn, er vetrar. Þúsund klefar í borg geitungsins
eru auðir, vinnulýðurinn fallinn frá, karldýrin lika. Ekkert
er lifs nema ungu drottningarnar, sem eiga að fæða sér
nýja kynslóð, og þær liggja i dvala.
r .tv
Þegar kólnar í veðri, flýja maurarn-
ir í neðanjarðarbyrgi sín, og þar
þrengja þeir sér saman i löngum
göngum. Dvali sigur á, og þeir
vakna ekki aftur fyrr en með nýju
vori.
Blávængjurnar eru út undir sig. Þær
láta maura draga lirfur sínar niður
i göng sin undir grassverðinum. Hun
angsdropar, sem sitja á Hrfunum, eru
agnið, sem tælir þá.
Á Norðurlöndum þykir boða gott,
ef flugaskríður út úr jólatrénu. Og
hverjum boðar það gott? Kyni flug-
unnar, ef hún lifði af veturinn, þvi
að niðjar hennar yrðu sem stjörn-
ur himins.
Oft reka engispretturnar eitthvað,
sem líkist pípu, niður i sandinn. Þá
eru þær að verpa. Að því búnu deyja
þær sjálfar. En á heitum degi skriða
agnariitlar engisprettur úr eggjunum.
Maríuhænur sjást hvergi í vetrum.
Þeirra er þá að leita unitfir berki
trjánna eða niðri í grasþúfum. Á
vorin leitar kvenþjóðin uppi byggð
blaðlúsa og verpir eggjum sinum í
búrkrókinn hjá þeim.
Glermærin er rándýr og er á ferli
sumar og vetur. Á vetrum leggst
hún á lirfur í vötnum undir ís og
hjarni. Á vorin breytlst hún í renni-
legt kvikindi, sem flýgur um t hag-
anum með stirnden búk.
r*
T í M I N N — SUNNUÐAGSBLAB
79 5