Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 4

Við Berufjarð. Ljósmynd: Páll Jónsson.
Leit ég aust-
ur til landa
„Enginn bítu.r af sér nefið“,
sagði Loftur Guðmundsson rithöf-
und'ur einhvern tíma í gamni og
alvöru. Eins mætti segja um mig
og mína líka, sem lenda í þvi að
. safna einhverju: Það er engin leið
að hætta við þetta, þó að líffærin
,• séu búin að segja upp þjónustunni.
■ Meðan þau hanga á sínum stað
' heimtar áráttan meira grjót, fleiri
flöskumiða, fleiri spilagerðir,
' meira af eldspýtnastokkum, fd-
; merkjum, flugum, fiðrildum og
skeljum og bobbum. Og mætti
endalaust þylja.
Sannieikurinin er vist sá, að
menn þurfa að losna við þessi líf-
færi, þegar engar töflur duga leng
ur — fyrr er maður ekki óhultur
fyrir þessu. Stórveldin hafa ráð
við þessu. Okkar fágæta rikis-
stjórn með sína nafnfrægu við-
reisn hefur ekki fundið ráð til
þess að fækka fóikinu á svo skipu-
legan hátt, að þetta geti tekið enda.
Menn verða ekki reisa, og þeir fást
ekki til þess að semjá sig einfald-
lega að siðum þrastanna, en um
heimilishald þeirra vísast til kvik-
myndar Ósvalds Knudsens.
Þar sem enginn læknisdómur
hefur fundizt við steinsóttinni í
mér frekar en hinni nýju hrossa-
sótt í mannfólkinu, varð ég að
leggja upp í nýja grjótferð. Ég
setti limpappír við hrygginn á mér
til styrktar og gleypti nokkurra
daga skammt af pillum við blóð-
þrýstingi, svo að ég þyrfti ekki
að þvælast með þetta í vösum mín-
um. Vegna þrálátrar gleymsku og
áhugaleysis á meðölum, þá hef ég
oft þennan hátt á. Hikstann varð
ég að taka með mér, því að lækn-
irinn sagði konunni minni, að við
honum þekktust engin meðöl, og
meira að segja páfinn hefði dáið
úr hiksta.
Þegar ég heyrði þetta, hló ég
mig hressan, og nú lifi ég í þeirri
dýrlegu von, að enda mína veg-
reisu á sama hátt og páfinn í Róm.
Mér er nú líkt farið og tannvana
Halldór Pétursson á
892
/
TlBINN - SUNNUDAGSBLAÐ