Tíminn Sunnudagsblað - 10.11.1968, Blaðsíða 20

HVERS VEGNA ALLTAF FAGRAR
KONUR - HV! EKKI LÍKA
fagra karlmenn?
spyr Barbro Backberger í hressilegri grein, þar sem hún bendir
á, að konur séu nú að tileinka sér nýjar hugmyndir um, hvaS
sé aðlaðandi karlmaður. Hann á ekki lengur að vera svipharður
og smjörlíkisgreiddur á lúsgráum jakkafötum, heldur beita
smekk og hugkvæmni til að undirstrika hið blíða og persónu-
lega í fari sinu.
É’ Sakna fallegra karlmanna.
Gerið þið það ekki lika? Hvar eru
þeir eiginlega? Ég gái alls staðar. .
á götunum, á kaffihúsum, í
strætó, á sjónvarpsskerminum,
í auglýsingum dagblaðanna. En ég
finn þá ekki. Ekki einu sinni i
kvennablöðunum, þessum einu
sönnu vinum allra kvenna. Aldrei
hafa þau á forsíðu laglegan, síð-
hærðan strák með seiðandi brún
augu. Aldrei sólbrennda, ítur-
vaxna karlbombu á seglbáti eða
baðströnd. Aldrei auglýsinga
mynd af heillandi pilti, sem situr
á röggvateppi og brosir til mín,
eins og hann vildi segja: Hverf í
fang mér meyja . . . í staðinn eru
konur, konur, konur, síðu eftir
síðu. Hvernig hugsa eiginlega
biaðaritstjórar? Hvernig hugsa
auglýsingaritstjórar? Halda þeir,
að við konur séum allar saman
lesbískar? í alvöru talað.
Svo ég segi eins og er þá sé ég
fullt af karlmönnum á götunum, í
strætó, á kaffihúsunum, i blöðun-
uní, en ekki af því tagi, sem ég
sakna. Ég sé óendanlegar fylking-
ar af þursalegum mönnum með
sljóan, kaldan svip og olbogana i
varnarstöðu. Þeir þrýsta skjalatösk
unni, tákni efnahagsiegrar vel-
gengni, að sér með áhyggjubland-
inni blíðu, blíðar en þeir hafa
þrýst að sér nokkurri konu . . .
nema þá að konan værj þeim sams
konar velgengnistákn. Oft eru
hreyfingarnar þrungnar sjálfum
gleði. Þeir eru eins og þungavigtar
minnismerki um alltof mörg hana-
stél og hádegisverðarfundi. Þeir
eru klæddir biksvört-um eða mús-
gráum jakkafötum, sem leiða hug-
ann að járn- og stáliðnaðinum.
Sömuleiðis sniðið á þessum lítið
heillandi klæðnaði, Um hálsinn er
strengt bindi, sem dregur mann-
inn áfram, í áttina að hærri laun-
um og nýjum bíl. Þannig er fatn-
aðurinn einstaklega táknrænn fvr-
ir hlutverk karimannsins í þjóð-
félaginu: hörð brynja, sem hlýtur
að kyrkja tilfinningar hans og í-
myndunarafl.
Eg sakna fagurra karlmanna. Ég
fer á járnbrautarstöðina. Auglýs-
ingaspjöld með konum, konum,
konum. . . á brjóstahaldaranum
með sólgleraugu og brjóstahaldar-
ar og sólgleraugu og brjóstahald-
arar. . . Niður stigann koma
nokkrir karlkyns táningar með
mjúkt hálfsítt hár, klæddir
marglitum skyrtum. Þeir hafa fjað
urmagnað göngulag, eins og lífið
sé æsispennandi rannsóknarferð
en ekki leifturárás upp metorða-
stigann með hjartaslag sem vinn-
ing. Þeir glamra á gítáf~bg syngja,
að sig hafi dreymt að stríð skuli
ekki framar háð. En það líður ekki
á löngu, þangáð til þeir verða leidd
ir i herþjónustu af lögregluþjón-
um, stórum, herðabreiðum, ein-
kennisklæddum karlmönnum.
Ég bind litlar vonir við menn,
sem nú eru þrítugir eða eldri. Þeir
hafa þegar tekið stranga feður sína
sér til fyrirmyndar og viðhorf
þeirra til kvenna mótast af þeirra
eigin mæðrum, sem margar hverj
ar hafa verið kynferðislega og and-
lega vannærðir fuglsheilar.
Unga kynslóðin lifir í heimi þar
sem válegir atburðir eru sífellt að
908
T t H I N N — SUNNUDAGSBLAÐ