Tíminn Sunnudagsblað - 05.10.1969, Blaðsíða 6

'

Þingeyri við Dýraf jörð.
Ljósmynd: Páll Jónsson

nafni togarans, þann fremsta og
tvo þá öftustu, svo að eftir stóð
aðeins OYALI, og eins hafði hann
hulið H-ið, sem fcáknaði Bu$L
Annars virðist hann ekkert hafa
farið laumulega, því að Þjóðólfur
getur þess, að hann hafi oft kom-
ið á land á Þingeyri þetta sumar
og hagað sér nokkuð dólgslega,
áivallt þverneitað að afhenda skips-
slkjölin og greiða lögboðin gjöld.
Lítil deili vissu Vestfirðingar þó á
þassum manni og héldu sumir, að
hann væri sœnskrar ættar, en aðr-
ir, að hann væri þýzlkur. Það er
Mlklega nafnið, sem hefur valdið
þessum vangaveltum. En hvað um
það — hann var stórilla þokkað
ur vegna ofrikis og yfirgangs.
— Hver voru svo tildrög þess,
að reynt var að klekkja á hon-
um?
— Hann togaði þarna á firðin-
um dag eftir dag fyrir allra aug
um í byrjun" októbermánaðar, og .
mönnum sveið sár.t að hafa þenn-
an uppivöðálusegg á bátamiðunum.
Þess vegna varð það úr, að Matt.hí-
as í Haukadal sendi búðarmann
sinn, Guðjón Sólberg Friðrilksson,
til ísafjarðar til þess að biðja
Hannes Hafstein, sem þá var sýslu-
maður ísfirðinga, að skakka leik-
inn.
— Og hann kom?
— Já, hann bjóst undir eins t.il
ferðar og reið með Guðjóni til
Dýrafjarðar .Þeir voru býsna sfcjót
ir í ferðum, því að Guðjón lagði
af stað fclukkan níu á mánudags-
fovöld, og klukkan tíu daginn eft-
ir voru þeir fcomnir að Mýrum.
Friðrik hreppstjóri var efcki
foeima, en fcogarinn var í mestu
makindum að veiðum á miðjum
firðinum fram undan Sveinseyrar
odda, þó nær suðurlandinu. Við
sjóinn innan við Mýrafeil er svo-
nefnt Hróifsnaust, raunar fjárhús,
og þar lágu við sjómenn. Þangað
héit sýslumaður, og mun hafa foom-
ið þangað um IkluMban fjögur, er
bátar fcomu úr róðri. Þar var bát-
ur, sem Kristján í Meira-Garði átti,
og á foonum var faðir minn for
maður. Til foans sneri Hannes Haf-
stein sér og bað foann að ferja sig
út í togarann. Faðir minn var
tregur til þess, því að lífclega hef
ur þá Dýrfirðingana grunað, að
Bretinn myndi sýna tennurnar, en
lét þó til leiðast vegna brýrmar
nauðsynjar, enda sótti sýslumaður
málið fast. Einn bátverja, Guðni
frá Kambi, miðaldra barna-
maður, neitaði þó með öllu að
gefa sig í þetta, og bar það til,
að foann hefði dreymt illa — þótt
ist af því mega ráða, að eitthvað
ilt vofði yfir. Þeir urðu þess vegna
sex, sem á bátinn fóru, Hannes
sýslumaður og Guðjón, sendima'ð
ur Mattfoíasar, faðir minn, Jón
Þórðarson í Meira-Garði, móður-
bróðir minn miðaldra, Jón Gunn
arsson, vinnumaður á Mýrum, og
Guðmundur Jónsson, átján ára pilt
ur frá Lækjarósi.
Kvis var á um það, að skipstjór
inn foefði íengið vfsbendingu um
það úr landi, fovað í vændum væri,
en eklki ætlað Hannes Hafstein jafn
skjótan 1 förum og hann var og
viljað nota lognið þarna innfjarð-
ar fram á fcvöldið. Þeir fcomu því
að skipinu með vörpuna í togi og
renndu að því. Hannes Hafstein
var í þykkri fcápu, og stóð hann
nú upp, ásamt Guðjóni, og fletti
frá sér fcápunni, svo að einkennis-
búningurinn kæmi í Ijós. Hinir
lágu á árum. Krafðist Hannes
þess, að sér yrði leyfð uppganga
á skipið, en skipverjar höfðu uppi
barefli og vatnsslöngur við borð-
stofckinn og létu ófriðlega. Meðan
þessu fór fram dróst báturin.i aft-
ur með hli'ð skipsins, er seig hægt
áfram, og höfðu einhverjir bátverj-
ar hönd á streng þeim, sem botn-
varpan var dregin með, þegar kom
aftur fyrir skutinn.
—Og þá var höggið líátið ríða?
— Þessu er svo lýst í Þjóðóifi,
og það staðfestir Matthías Ólafs
son raunar í frásögn sinni, að a,lt
í einu hafi verið slakað á strengn-
um. Við það stakk báturinn nið-
ur stefni. í næstu andrá var ryfckt
í strenginn, sem slóst þá yfir hnvf
ilinn og færði bátinn í kaf. En rétt
774
T I M I N N
STfNNUDAGSBI.AÐ