Tíminn Sunnudagsblað - 05.10.1969, Blaðsíða 14

sog »g ég stóð í krapinu í mitti.
Karlarnir þrifu til mín, svo að ég
kennst á land. Hermann bróðir náði
eklki að stöklkiva, og það skilur mað
ur eklki enn þann dag í dag, að
hann hentist ekki út á ós, því að
bóraan fór inn á mitt skip. Hann
kornst svo niður á þilfax og gat
stokkið í land, þegar iag kom.
— Var ekki kaldsöm vistin í
Bvanney?
— Nei, ekki svo mjög. Sumir
piltanna höfðu náð 'fötuim og sokk
uim með sér, svo að við gátum far-
ið í þurrt. Einn okkar var i lág-
uim stígvéluim, sem höfðu fyllzt,
og ég bað hann í guðanna bænum
að hella ekki sjónum úr þeim, —
það gerði kalhættan, sjáið þið.
Svo brutumst við inn í vitann í
Hvanney, og þar var Skjól. Um
morguninn sendum við svo tvo
menn inn á fjörur, sem kaliaðar
voru — á Melatanga, sem er beint
á móti Höfn í Hornafirði, og þeg
ar þeir komu aftur, sögðu þeir,
að þar væri miklu betra að vera
og það varð úr að við tíndum sam-
an spýtnabrak og héldum á þvi
inn eftir og þar kveiktum við bál.
Þarna var bárujárnsskúr, sem Suð
ursiveitarmenn áttu og geymdu
hesta sína í, þegar þeir fóru í
kaupstað. Okkur súrnaði í augun
Höfn í 'Hornafiröi, byggöarlag í góðum vexti. Þar hafa orðið mikil stakkaskipti síðan Árna og
félaga bar að kiöppunum í Hvanney.
að fé sótti af norðurbyggð yfir á
suðurbyggð vegna sólarhitans.
Ég var gerður að kláðaskoðun-
armanni þarna í sveitinni, en það
vildi tii, að þar var enginn kláði.
Ég hafði náttúrlega ekki hug-
mynd um, hvað fclóði var .Svo fór
maður að reyna að kynna sér
þetta. Ég gekk á milli bæjanna og
skoðaði, en varð efcki var við neinn
kláða. Það voru óþrif á einum bæ
1 gemlingum, en það var ekkert
nema smómunir. En ég varð var
við þetta og baðaði gemlingana
rækilega. Annars var ég enginn
landbóndi. Mér sýndust eiginlega
allar hvítar kindur eins. Ég var
ekki fjárglöggiur.
— Svo fluttirðu að Hánefsstöð-
um 1920?
— Já, og nofckru seinna, vorið
1922, var stofnað félag til þess að
kaupa vélskipið Rán. Það var frægt
skip, sem áður hét Leó. Það bomst
á allra varir vegna þess, að það
átti að sökkva því í bugtinni hérna.
Það var búið að bora göt á það,
en vélstjórinn komst að því, 'og
það bjargaðist. Þetta var hörku-
mikill viðbúnaður — það átti bara
að kippa í spotta, og þá átti að
korna leki að því. Þegar við feng-
um þetta skip, sá maður tappana,
sem höfðu verið settir i götin.
Einhvern veginm fékk ég rétt-
indi til skipstjórnar á þessu sfcipi.
Fyrst vorum við í flutningum á
Hornafjörð. Svo um veturinn var
það gert út á veiðar og átti að fara
á færi. í fyrstu ferðinni byrjuðum
við út af Éystra-Horni, en lentum
þá í vitlauisu norðanveðri og vor-
um að hrekjast í tvo eða þrjá sói
arhringa. Við ætluðum að taka
land í Hornafirði, en það heppn
aðist efcki. Þar fór skútan, en við
björguðumst allir í land á Hvann-
ey. Og það varð ekki meira úr
þeirri útgerð.
— Hvernig bar þetta til’
— Það var hvassviðri, tíu til
tólf vindstig og um fimmtán stiga
frost. Ósinn var fullur af krapi, svo
að ferðim fór af skipinu, þegar við
ætluðum inn, og þá lamdi veðrið
svo þvert á það, að það lenti upp
í Hvanney. Við sluppum slysalaust
í land. Seglið og bóman — við
ffiruðum þessu út og gátuim fikr-
að okkur eftir bómunni og stokk-
ið upp á klappirnar. Við Hermann
heitinn, bróðir minn, urðum sam
ferða eftir bómunni og drógum
með okkur poka. í honum voru
Skipsskijöl. Ég var á undan bon-
um — hinir voru allir komnir í
Iand — og ætla að stökkva upp
á klöppina. En um leið kom að-
782
T f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ