Tíminn Sunnudagsblað - 05.10.1969, Blaðsíða 7

Hjónin á Bessastöðum í Dýrafirði, Solveig Þórðardótir og Jóhannes Guðmundsson, smiður og stýrimaður.
áður en hann sök'k, var stórri ári
skutlað frá skipinu. Henni var mið-
að á sýslumann, en hæfði hann
ekki, þvi að hann vék sér undan
— þannig segist Þjóöólfi frá.
— Og sikipshöfnin hafðist ekk-
ert að, þó að svona færi?
— Nei. Guðjón og Jón Gunnars-
son urðu ekki viðskila við bátinn
— þeim skaut upp með honum og
gátu Hamið sig á honum marandi
í sjólökunuim. Jón Þórðarson náði
taki á ári og flaut á henni, en fað
ir minn, Hannes Hafstein og Guð-
miundur frá Lækjarósi náðu ekki
í neitt sér til bjargar. En það
gerði gæfumuninn, að Hannes var
syndur og náði taki á bátsslglunni,
er hann hafði velkzt iengi í sjón-
um í vaðstígvélum og þungum yf-
irfraklkanum, en hinir drukknuðu,
faðir minn og Guðmundur. Og ár
in nægði Jóni, móðurbróður tnín-
um ekki he'ldur til lífs — hann
drukknaði þarna líka. Og þeir á
togaranum hljóta að hafa horft á
þá brjótast um í sjólokunum, hang
andi á árinni, þarna rétt aftan við
skipið.
— Sást þetta úr landi?
— f Llaukadal var maður, sem
hét Guðmundur Eggertsson ,gam-
all maður og virðuiegur. Hann
hafði fylgzt með þessu í sjónauka.
Ólafur Ólafsson, sem seinna var
skóiastjóri á Þingeyri, var þar, þá
drengur, og hann sagði mér ein-
hvern tíma, að hann hefði séð, þeg-
ar Guðmundur var að virða togar
ann fyrir sér í sjónauka sínurn.
Alit í einu kastaði hann honum frá
sér og M/jóp í átt til sjávar, og
þetta varð Ólafi svo minnisstætt af
því, að hann hefði aldrei fyrr séð
Guðmund hlaupa.
Það voru víst tveir bátar, sem
mannaðir voru í Haukadal, þótt
ekki færi nema annar ala leið að
togaranum, og þegar þeir voru
komnir langleiðina vörpuðu skip
verjar loks bjarghring í sjóinn.
Fram að því höfðu þeir bara horft
á, og skipsbáturinn var aldrei losað
ur. Það er sagt, að þeir Guðjón og
Jón Gunnarsson hafi verið búnir
að marglhrópa upp á togarann og
spyrja, hvort elkki ætti að revna
björgun, en fengið þau svör ein,
að menn væru að búa sig til þess,
Nú, til sýslumannsins vörpuðu
þeir kaðli, svo að hann hefui að
minnsta kosti verið þarna rétt vi5
skipshliðina, og innbyrtu hann sið-
en með þeim hætti, að þeir festu
í honuim krókstjaka. Hann var þá
rænulítill orðinn, en missti samt
aldrei meðvitund. Og sem hann lá
þarna magnþrota uppi á tuimum
á þiifarinu — þar lögðu þeir
hann — þá seildist einn skipverj-
anna, er hann ætlaði vera mat-
sveinn, eftir tygilhnífi, er hann var
með í slíðrum, og otaði að honum,
líkt og til ögrunar. Guðjón og Jón
komust einnig upp á skipið. og þá
vildu þeir fá niður í vélmrúmiö.
En þeir bjuggust ekki við neinu
góðu og þágu ekki boðið.
Haukdælir réðust þegar til unp
göngu, er þeir komu að togaran-
um, og tóku mennina, án bess
reynt væri að tálma gerðutn
þeirra. Líkl Jóns Þórðarsonar, sem
sennilega hefur flotið á sjón'im
náðu þeir líka. En Englendingar
innbyrtu vörpu sína hið skjct-
asta og sigldu síðan út fjörðinn.
— Sætt' þessi verknaður ekki
hörðum di)muim?
— Það má nú nærri geta —
r f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
775