Tíminn Sunnudagsblað - 05.10.1969, Blaðsíða 9

arinn var tekinn. í Höfn frétti
hann, að togarinn hefði heitið
Royaíist. Hann gerði yfirvöldum
þegar viðvart urn atburðinn á
Dýrafirði, og víst er það ,að hæsti-
réttur Dana dæmdi Nilson að loik-
uim í tveggja ára fangelsi, og enn
framur sikyidi hann greiða ekkjim-
um bætur, móður minni 3600
krónur og ökkju Jóns Þórðarson-
ar 1100 krónur. Vafasamara er,
hvort hann var að ráði í fangelsi.
í janúarmánuði 1902 fórst hann
svo við kletta nálægt Grinda-
vík, ásamt alri álhöfn sinni, ellefu
mönnurn. Hann var þá á togara,
sem liét Anlaby, og mun þetta
hafa verið fyrsta ferð hans
á íslandismið á því skipi. Það var
lokauppgjör tilverunnar við hann.
En geta verður þess, að einu
sinni hitti ég mann í Hafnarfirði,
Þórð Einarsson, sem taldi sig vita,
að Nilson hefði ekki verið jafnvond
ur og hann var almennt talinn.
Stýrimaður hefði verið á vakt, er
mennirnir drukknuðu, og skip-
stjóri neðan þilja. Ég get engan
dóm lagt á það, hvað hæft kann
að vera í þessu.
— Manst þú sjálfur þessa at-
burði?
— Það er auðvitað margt óljóst
fyrir mér. Ég hef þetta náttúrlega
mest eftir frásögn annarra. En eitt
stendur mér Ijóslifandi fyrir hug-
Skotssjónum. Móðir mín hafði far-
ið út að Mýrum, og þá voru syst
urnar þar, Ingibjörg og Guðný, að
tala um það sín á milli, hvor
þeirra ætbu að segja henni tíðind-
in. í sarna bili kom móðir mín þa-r
að, sem þær voru, syst-urnar, og
sagðist vita, hvernig komið væri.
Jóihannes hefði ætlað að vera kom-
inn heim um þetta leyti. En fyrst
svo var ekki, hiyti eitthvað að vera
að. Hún hefði alltaf mlátt treysta
orðurn hans, hann hefði aldrei
brugðizt sér á nokikurn hótt.
Svo var sent eftir mér, og ég
man það alia ævi, að hún
lá grátandi uppi í rúmi, þegar ég
kom inn. Svo fast hefur þetta
grópazt í hug minn, að ég man,
að hún lá á vinstrí hliðinni. Ég
man iíka orð hennar: Nú ætti ég
engan föður, n-ema guð á liimn-
inu-m. Þá kastaði ég rniér á hnén
við rúmstokkinn og sagði, að hún
mætti ebki deyja Mka.
— Hvað fcók svo við fyrir ykk-
ur? Fenguð þið einhverjar bætur?
— É-g hef nú a-lldrei heyrt nei-tt
um þessar bætur, sem Nilson átti
að greiða og þylkist vita, að þær
hafi aldrei taomið til skila. Við
hefðum verið rík, ef við hefðum
fengið þær — þrjú þúsund og sex
hundruð krónur. En á alþingi ár-
ið 1901 var þetta mál tekið fyrir,
og samþykkt að greiða móður
minni tvö hundruð k-rónur á ári.
Fimimtíu krónur átti hún sjálf
að fá og hvert barn fimm-
tíu krónur. Þessi barnalífeyrír
skyldi þó falla niður ferming-
arárið, og greiðslan til móður
minnar, þegar síðasta barnið hefði
verið fermt. Við þetta var staðið.
Aðrir, sem misstu sína, munu ekki
hafa fengið neitt. Þetta byggðist á
því, að faðir minn var kvæntur og
átti börn. Þannig var þeim hyggl
að, sem höfðu svo að segja horft
á ástvini sína drepna í þjónustu
landsins. En heima í héraði var
skotið saman eins og oft tíðkaðist
og Skipt 'á milli allra.
— Hvað tók móðir þin til
bragðs?
— Hjónin á Mýrum buðust til
þess að taka eitt barnanna í fóst-
ur, og auðvitað var ekki 1 kot vís-
að að alast upp á því heimili. En
hún hafði mikið misst, mann sinn
og eina albróður sinn, sem henni
var haria kær. Hún gat ekki hugs
að til þess að sleppa hendinni af
neinu okkar. Þetta leystist svo, að
Kristján og Sigríður í Meira-Garði
buðu henni að vera hjá sér með
börnin ÖM. Við fengum þar inni
fyrst í stað í litlum bæ, sem Jón,
frændi minn, hafði átt, og þar var
móðir mín sjálfrar sín, sem kallað
var. Yngsta barnið, bróður minn,
tóku Meira-Garðshjónin í fæði, en
móðir miín hjálpaði til í staðinn
— með henni er Guðbj örg, dóttlr henn-
ar — litta stúlkan, sem dó í faSml
hennar á jólanóttina 1906.
hvað hún gat, mjólkaði í kvíum og
vann 1 heyi. Svo vorum við krakk- J
arnir notaðir til snúninga eiiis og |
gengur. Móðir mín átti iíka alltaf j
fáeinar kindur, og ég gat ekki ann- j
að sagt en okkur liði bærilegj. '
Það var þröngt um vik og varð |
að halda vel á öllu, en við bjugg- j
um ekki við skort.
Hjónin í Meira-Garði voru af ,
bragðsmannesikjur, og þau hlupu j
undir bagga með fleiri en okkur. i
Sama haustið og þau tóku mömanu ;
og oikkur öll, tóku þau í fóstur ;
nýfætt barn. tvíbura — það var
Framhald á 789. síðu.
Solveig Þórðardóttir og synir hennar: Sigurður, sem lengi
var jarðræktarmaður í Húnavatnssýsiu og seinast húsvörður
í gagnfræðaskólanum vlð Vonarstrætl, og tiil hægri Inglmar
kennarl, sem segir þá sögu, er raJeln er á síðunnl á undan.
777 j
r í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ