Tíminn Sunnudagsblað - 05.10.1969, Blaðsíða 13

gengur í strá'kum. En ég var nú
svona dlálítdð gætinn í áflogum.'
— Hvað uim skemmtanir?
— Menn fóru í kvikmyndahús
— Gaimla bíó í Bröttugötu. Svo
söfnuðumst við strákarnir saman
á laugardögum og fórum á Upp-
sali og keyptum oikikur mjólk og
kökur.
„ Ég heid, að það hafi verið þenn-
an vetur, að kunningi minn einn
af Seltjarnarnesi komst að þvi, að
ég gat eitthvað spilað á tvöfalda
harmónifcu. Hann féfck mig og
kunningja minn til þess að fara
út eftir og spila þar eina nótt á
bali í gamta skólanum, sem enn
stendur á Seltjarnarnesi. Þetta var
hjá meiktarfélagi — Framfarafé-
lag Seltirninga minnir mig, að það
hafi heitið. Þarna voru skipstjór-
ar og aðrir fyrirmenn. Við feng-
um fimm krónur hvor og það
þótti mifcið. Þá voru dansbljóm
sveitirnar efcki dýrar. Fólk virtist
þó skemm-ta sér efcki síður en nú.
Svo fórum við á „rúntinn" —
genguim í kringum Austurvöll, Að-
alstræti og Austurstræti — ýmist
„litla-rúnt“ eða „stórarúnt“ .
— Svo ferðu austur?
— Já, þegar ég hætti í Stýri
mannaskólanum, varð ég að snúa
mér að einhverju öðru, og það
varð nú útgerðin að miklu leyti,
náttúrlega. Og þó, það losnaði
þarna jörð, Sfeálanes í Seyðisfirði,
talin góð jörð, yzti bær sunnan
megin í firðinum. Mér fannst þetta
óiitlegt, því að þá hafði í mörg ár
verið góður a fli á grunnmiðum.
Þarna héldu líka Færeyingar til og
voru, að ég held, búnir að vera í
mörg ár. Þeir voru þarna í út-
ræði á surnrin, sömu karlarnir ár
eftir ár. Þeir áttu báta, sem þeir
geymdu þarna að vetrinum og
gengu vel frá þeim á haustin. Nú
— það varð úr að ég keypti jörð-
ina, og þarna var ég i fjögur ár.
Ég hafði lítinn bát og reri alltaf
á sumrin við annan mann Eitt
sinn fétok ég Færeying, sem farið
hafði af skipi á Seyðisfirði og beið
eftir fari heim til þess að komast
í heyskapinn, til þess að vera hjá
mér í þrjár vifcur og róa m-eð mér.
Ég borgaði honum tíu krónur á
dag, sem þótti bara gott kaup. Á
meðan hann var hjá mér, var allt-
af roknaafli. Við rerum á kvöldin
og toomurn að á morgnana. Þetta
var liðleg skekta, sem tók svona
um háilft annað skippund — og
liún var full á hverjum morgni.
þegar við toomum að. Ég man allt-
af eftir því, þegar við vorum bún-
ir að fcasta upp einn morguninn,
þá sagði karlinn:
„Halga-doyð! Rúgva tl ein
mann.“
Honum blöskraði alveg hrúgan,
sem einn maður fékk, án þess að
þur-fa að skipta úr hlut.
— Færeyingar voru víða á Aust
fjörðum á þe-ssum árum?
— Já. Á Sfeálanesi hafði verið
innréttuð sfcemmia banda þeim, og
þeir kom-u m-eð sinn skrínukost.
Þeir voru m-argir þarna, með eina
4—5 báta — sína eigin báta með
færeyska laginu. Austfirðingar not
uðu Mka flestir orðið færeyska
báta. Þeir þóttu liðlegri og léttari
heldur en íslenzku bátarnir. Ákaf
1-ega þægilegir bátar og sérstak-
le-ga léttir í róðri.
— Þú ert þarna frostaveturinn
mi-kla, 1918?
— Já, ég fór þa-ngað vorið 1917.
Veturinn 1918 er mér minnisstæð-
ur. Það var rétt upp úr áramótun-
um, að hann gefck í norðanveður,
og það var á-kafle-ga hvasst og
frostið gífU'rlegt. Fjörðinn lagði
inn frá, og það fraus alveg sam
an út fyrir miðjan fjörð. Svo þeg-
ar frostim voru um garð gengin,
kom hafís. En hann stóð þó ekki
lengi við. Frostið ko-mst upp í 26
til 28 stig úti á tanga, og var yfir
þrjátíu stig inni í kaupstað. Þetta
stóð í þrjár vikur, og ég man það,
þe-gar frostið var að detta niður.
að ég toom út einn morguninn. Þá
fannst mér vera kominn hiti. Svo
leit ég á mælinn, og hann sýndi tíu
stiga frost. Það var nú al-lur hit-
inn.
— Gaztu beitt lé þennan vetur?
— Það var nú snjólétt, en stund
urn var ekfci hægt að láta skepn-
urnar út i kuildann. Svellalög voru
afarmikil, og þe-gar farið var inn
í feaupstað, varð maður að ganga
á broddum. Svellbólstrar voru
sums staðar alla leið út 1 sjó.
— Urðuð þið varir við ísbirni?
— Efcki við. En á Dalatanga
var fellt bjarndýr þennan vetur.
En það var eini björninn, sem m-að
ur vissi ti-1, að sæist þarna austur
frá. Eftir að hafísinn lagðist að,
voru veðurstililur mitolar, og gengi
maður með sjónum, hafði maður
altaf byssu með sér, eftir að
heyrzt hafði um bjarndýrið á Dala-
tanga.
— Stundaðir þú nok-kuð veiðar
með bys-su?
—Ekki gerði ég það að neinu
ráði. Þeir g-erðu það þ-ó margir,
sem áttu góða hunda — sund-
hunda, sem gátu sótt fuglinn. Enda
þótt fuglinn væri nálægt landi, þá
ra-k efckert — náðist etoki af sjálfs
dáðum. Þeir áttu margir hunda,
sem þeir gátu sent út í sjóinn.
— Voru e-kki erfiðar smala-
m-ennsk-ur þarna?
— Það hagar nú þannig til í
þessum fj-örðum, að hver smalaði
sitt land. Að vfsm sló fénu sam-
an og á útbyg-gðinni var réttað í
svonefndum Hausdal. Annars sótti
fé alltaf norður ytir fjallið úr Mjoa
firði, og það var lífca segin saga.
Úr SeyðisfjarðarkaupstaS. Frá Hánefsstööum er ekki nema spotta-
korn inn [ kaupstaðinn.
rlMINN
SUNNUIíAGSBLAÐ
781