Tíminn Sunnudagsblað - 05.10.1969, Blaðsíða 21

öíSril, en fleygði þeim jafnóðum.
Þegar dagaði, hafði hann tei'knað
hanl'a hversdagslega rottugildm —
þó svo stóra, að í henni hefði
Ihef ði þurft pund af osti.
Anna Kassidy kem inn.
— Ég ætla að láta smíða svona
grip, sagði hann og sýndi henni
teiikninguna, nákvæmlega unna.
í fyrsta skipti á ævinni leit
írska ráðskonan á handaverk hús-
ibónda síns.
— Ætli það sé ekki bezt, að ég
reyni að kaupa gildru í húð, sagði
hún. — Það er ekki hlaupið að
því að stmíða þetta. Rotturnar
verða búnar að éta allt upp til
agna, áður en því er lokið.
Efagirni ráðskonunnar særði
höfuðsmanninn. Hann hafði van-
izt því, að einkaleyfaskrásetjarar,
hershöfðingjar, herm'álaráðherrar
og venksmiðjustjórar féltost orða-
laust á hugmyndir hans, enda þótt
þeir botnuðu hvorki upp ná nið-
ur í þeim. Þeir trúðu á manninn
sjálfan. En andspænis þessari fá.
vísu, írsku ráðskonu var hgnn ekki
neinn dularfullur töframaður, held
ur larfalegur karl í hrörlegu húsi,
kviku af rottum.
— Veit Anna ekki, að ég er upp
finningamaður, sem leysi þær
þrautir, sem ég glími við?
Önnu varð hverft við.
— Guð hjálpi okkur, var alli og
sumt, sem hún gat sagt, áður en
hún hörfaði að altari sínu til þess
að biðja heilaga Maríu um náð.
Anna Kassidy vissi ekki befur
en guð hefði fundið allt upp. Guð
stýrði og stjórnaði öliu, góðu og
illu. Eilífðardraumur húsbónda
hennar var af alit öðru tagi. Gamli
uppfinninigamaðurinn trúði ekki á
guð. Hann trúði bara á uppgötv
anir sínar.
Jón Eiríksson sneri sér aftur að
teikniborðinu. Hann gat ekkj horf
ið frá neinu úrlausnarefni, fyrr en ,
hann hafði gert því fullnægjandi
skil. Heili lians var orkugeymir,
sem hlóð sig sj'áifur. Hugur han.s .
var eilífðarvél, gædd lifi. Annað
hafði hann etoki að trúa á.
í heila viku lét hann undir hóf-
uð leggjast að fást við sólvélina.
Hann var með alan hugann bund-
inn við þetta nýja viðfangsefni.
Þá fann hann allt í einu, að þrek
hans var að fjara út. Hann varð að
leggjast i rúmið. Heimiliisfóikið tal-
aði um það fufcm rómi, meira að
segja í áheyrn harns, að hann hefði
fengið Brightsveikina.
LÖG OG RÉTTUR -
Framhatd af 777. síðu.
Finnbogi Sigurðsson bankaritari,
faðir Hannesar læknis. Og þegar
kona í sveitinni dó af barnsförum
árið 1901, tóku þau það barn líka.
Það er Rannveig, húsfreyja í Stóru
Sandvík í Flóa, ekkja Ara Páls
Við vorum þarna átta börn á bæn-
um, og nú erum við þrjú eftir —
ég, Rannveig og Guðmundur
Guðni Kristjánsson, sem var skrif-
stofustjóri rafveitunnar á ísafirði,
faðir séra Lárusar í Holti.
—Ilöfðust þið við í litla bæu-
um til frambúðar?
— Nei. Þar vorum við ekki
lengi — þetta var raunar ekki ann-
að en palur í innanverðu húsi og
moldargólf fyrir framan, þar sem
kamínan var. Einn morguninn, þeg
ar mamma opnaði bæinn, var
fennt fyrir dyrnar. Hurðin opn-
aðist inn, og það hafði verið stór-
hríð um nóttina .Nei — við vorum
ekki nerna einn vetur í litla bæn-
um. Svo bjuggum við íjögur
ár á sVokölluðu búrlofti. Það var
tvær rúmlengdir, breiddin svipuð
og í venjulegri baðstofu, en risið
anzi lágt, svo að fullorðinn maður
gat ekki staðið uppréttur nema
undir mæninuim. En það var hlýtt
þarna. Svo var byggður nýr bær í
MeiraGarði, og þá fékk manna að
byggja sér skúr við endann á hús-
‘‘■ ■Hann vildi sanna, að þetta væri
•fjarstæða, og þess vegna féllst
hann á; að þekktur læknir kæmi
til sín. Hann hét Markoe, og hafði
verið vinur hans áður fyrr, meðan
hann bJandaði geði við annað fólk.
•— Markoe, sagði hann hátt og
reis upp við dogg 1 rúminu. — Get-
ur maður, sem er með Brightsveik-
ina, gert nokkuð, sem vit er í?
Læknirinn svara.ði án tafar.
Hann þurfti ekki annað en líta á
sjúklinginn til þess að sjá, hvað
bagaði hgnn.
— Höfuðsmaður! Maður, sem
fengið hefur Brightsveikina, á ekki
að hugsa uun vinnu.
Þetta var dauðadómur. Uppfinn
ingamaður lagðist aftur á bak í
rúmið. Og dó að andartaki liðnu.
Þetta gerðist nátovæmilega tuttugu
og sjö árum eftir að Monitor sigldi
inn á slkipaleguna í Hampton
Á borði hans lá teikning að
nýrri rottugildru.
inu, og þar fengum við þokkaleg-
asta húsnæði, þótt lítið væri.
—Komust öl systkinin upp?
— Nei, systir mín dó á barns
aldri. Hún fékk berkla og var veik
í fjögur ár. í tvo vetur varð
mamma að kosta sjúkralegu henn-
ar á Þingeyri, og það hefur auð-
vitað verið h enni þungur haggi.
Seinast var hún heima hálft ann
að ár. Hún dó á jólanóttina 1906.
Döpur jólanótt, það. En það er
önnur saga.
Þrátt fyrir skuggana á ég góð?r
minningar að heiman. Heimilið
var mannmargt, sextán til átján
manns, og heimilislífið ánægjulegt.
Þar voru lesnar sögur á kvöldvök-
um, og þar voru lesnir húslestrar
allan veturinn. Sigríður húsfreyja,
við köfcðum hana alltaf systur
oklkar, var söngkona, og Passía-
sálmarnir voru ævinlega sungnir.
Þar lærði ég sálmasöng á barns-.
aldri, og þar lærði ég að bera virð
ingu fyrir þvi, sem er meira og
máttugra en við, jarðarbörnia,,
Dauðaþögn ríkti á meðan lestur-
inn var lesinn, og það held ég, að
sé nokkurs virði að geta átt hljóða
stund. Ég segi ekki, að það haíi
altaf verið 'Mustað svo sérstakh gá
vel, og ekki fullyrði ég heldur *
ungviðið hafi slkilið Pétur biskun
skörpum skilningi né meistara
Jón. En það kom etoki t.il mála
að við létum neitt til okkar heyra,
og við létum okkur skiljast, að
það var til æðri máttur, sem við
gátum leitað til, þegar á bjátaði,
og ailir urðu að beygja sig fyrir
þegar í harðbakkann sló. Þegar
úti var lesturinn, þötokuðu allir í.vr
ir hann með handabandi, og það
kenndi okkur hógværð og siðsemi.
— Móðir þín hefur verið trúuð.
*— Hún brýndi oft fyrir okkur í
uppeldinu, að við mættum ekki
haga otokur illa í trausti bess að
bún sæi etoki til. Við værum andir
augliti guðs, og hann sæi gerðir
okkar, æ og ætíð. Ég segi ekki, að
við höfum alltaf sniðið breytni
okkar eftir þessu. Samt trúSum
við þessu, og ég er sannfærður um,
að sterk trú kemur að haldi i erf
iðleikum, og bæn er hjálparráð.
Það var líka annað. sem manima
talaði oft um við okkur. Hún var
fastlynd, og ég er viss um, að luin
hefur aldrei á ævinni litið við öðr-
um karlmanni en föður okkar.
Hún talaði þráfaldlega um það við
okkur, hvað hann liefði viljað. að
yrði úr okkur, og hvernig liann
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
789