Tíminn Sunnudagsblað - 05.10.1969, Blaðsíða 15

FjöUin seyöfirzku eru bæði brött og há.
af reyknum, en það gerði nú ekik-
ert til Við vorum í skjóli þarna
þennan dag fram undir kvöld. Við
Ihiölfðum gert vart við okfcur með
þVi að reisa upp spýtu með poka-
druslu á, og þeir í Höfn svarað
því með að fiagga. Þeir tóku eftir
oklkur og vissu af okkur.
Svo var það bezta: í skúrnum
var dauð hnísa. Við höfðum ver-
ið matarlausir í tvo sólarhringa —
al'ltaf að hrefcjast undan veðrinu
— og höfðum ebkert matarkyns
með ofckur nem.a smjörlíki, sem
kastaðist upp í krapahrönninni,
þegar skipið strandaði. Svo ég segi
við piltana:
„Blessaðir, takið þið smjörlíkið
og étið, og svo skuluim við éta
spifcið af ihnísunni, það er á'byggi-
lega 'boillt.1*
Svo Skáruim við spikið í þunn-
ar sneiðar og steiktum á teinmn
yfir eldinum, og þetta var fínasti
matur — alveg eins og beifcon.
Við fundum l'íka fötu þarna og
bræddum fclaka og suðum hnísu
kjöt yfir bálinu. Undir fcvöl'd komu
Austfirðingar, sem voru í Höfn, á
báti yfir til ok'kar. Það var svo
mifcil'l ís, að þeir urðu að smjúga
á miilli jakanna og hólfsetja bát-
inn suims staðar vfir fjörðinn.
— Var farið að lægja?
— Það hafði efcki lægt, en það
var snjólaust, bara hvasst. Þarna
var engin hreyfing og er efcki jnni
á Hornafirði. Þórhallur Daníelsson
sendi okfcur fullan poka af sokk-
um og vettlinguim, treflum og
peysuan. Þeir vissu vel, hvað var
að taka á móti strandmönnum.
Skaftfellingar. Þeir bomu líka
með oliíubrúsa og tvo príimusa,
kaffi og kringlur og allstórt glas
af Hoffmannsdropuim, sem átti að
hressa upp á mannskapinn .Þeii
vissu ekfci fyrr en við hittum þá
þarna, að okkur leið öllum vel.
Svo fórum við sex með þeim í
land urn kvöldið en níu urðu að
vera í skúrnum um nóttina Þeir
sögðu draugasögur, en svefnsamt
varð þeim víist ekki. Við vorum svo
í eina vifcu á Hornafirði í góðu yf-
inlæti, unz kleift var að koma okk
ur austur aftur.
— Hvað tók þá við?
— Við fengum annað skip út á
þetta. Það hét Faxi, og var frægí
sfcip í Reyfcjavík. Sigurður Pét.urs
son hafði átt það og gert út á troll-
veiðar fyrir bæinn. Þetta skip átti
ég svo að reyna að vera með, en
þá varð ég fyrir þvi óhappi að
lenda upp á Sogeyri á Hornafirði.
Við höfðum farið út á ldnuveiðar,
og þegar við ætluðum inn, lent-
um við í straumnum. Ég var ekki
nógu kunnugur þarna til þess að
náða við þetta og lenti upp á þess-
ari eyri, sem síðan hefur eiginlega
verið kölluð Faxaeyri. Þar lágum
við svo í 4—5 daga, en þá tókst
okfcur að losa skipið. Eftir þetta
fór ég ekfci á þessi stærn skip
meira. Ég fór aftur á bátana —
það var eins og þeir hentuðu mér
betur. En upp úr þessu Hornafjarð
arvafstri förum við svo að snúa
ofckur að útgerð á Hornafirði á
litlu bátunum.
— Nú?
— Það var gripið til Hornafjarð
ar vegna atvinnuleysis heima á
Seyðisfirði. Menn vonu farnir að
hafa það gott á Hornafirði — bara
gott. Sum árin var þó lítið eins og
gengúr. Kreppuárin milli 1930—
1940 voru slæm. Alltaf tap.
— Fenguð þið styrki?
— Já, það var nú til. Eitt ár var
ördeyða á Hornafirði. Þá voru
borgaðir ein'hverjir smáaurar
handa sjómönnum, 100—200
krónur. Á kreppuárunum var
stofnaður kreppulánasjóður
bænda og sfcuidaskilasjóður fyrir
vélbátaeigendur. Þá var gert upp
þannig, að lausaskuldirnar voru
greiddar með 2% vöxtum. Föst
llán voru látin halda sér. Ég man
þetta vel. Sumir áttu inni hjá okk-
ur — etoki þó mikið — og töpuðu
einhverjuim krónum, en það voru
smémiunir eins og nú er komið.
Surnt af þessu gat ég jafnað alveg
siðar. En það hélt alltaf áfram að
vera rekstrarhalli á útgerðinni Ég
var til dæmi'S kominn aftur i lausa
skuld, 27 þúsund krónur árið
1939. 1939 var eina árið, sem út-
gerðin bar sig þennan áratug. Svo
fcom stríðið. Þá seldum við fisk-
inn um leið og við fengum hann,
og fengum borgað jafnóðum Áð-
ur höfðum við orðið að liggja með
hann. 1943 seldi ég svo bát og
veiðarfærin og hætti útgerð
Mar og Már
□
T í M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
783