Tíminn Sunnudagsblað - 20.06.1971, Side 2

★ ★ Gamalt kvæði er um
persónu eina sem varð þess
áskynja í morgunsárið, að hún
hafði misst það, er gerði hana
að goði á stalli. Það fékk henni
mikils:
Reiður var þá Vingþór,
er vaknaði,
og síns hamars
of saknaði.
Ás hafði sem sagt verið stol-
inn hamri sínum, og þótti það
mikil missa, er sá veldissproti
var kominn í tröllahendur, því
að án hans gat hann ekki á nein-
um barið. Afleiðingar blöstu
við:
Þegar munu jötnar
Ásgarð búa,
nema þinn hamar
þér of heimtir.
★ ★ Svipað reiðarslag dundi
yfir ágæta handhafa þægilegs
patents núna eina sumarnótt-
ina: Þegar sól gægðist yfir brún
ir Esju, var sjálfur veldissprot-
inn genginn úr vistinni, þar sem
hann hafði þó verið heimilis-
fastur í tólf ár. Þór varð fyrst
fyrir, er hann varð vís skaða
síns, að ávarpa einn stallbróð-
ur sinn: Heyr nú, Loki, hvað
mæli eg. Aftur á móti hefur
það ekki enn verið í letur fært,
hvað hrotið hefur fyrst orða af
vörum þess, sem fann sig rænd
an veldistákninu íslenzka þenn-
an sólheiða morgun í Reykja-
vík. Kannski hefur hann bara
látið bera sig út undir beran
himin og falið sig þeim, er sól-
ina skóp, eins og sagt er, að
einn hinna fornu Reykvíkinga
hafi gert.
★ ★ Aftur á móti hlyti þegn
unum að verða þungt um and-
ardráttinn mörgum hverjum,
ef atburðir sumarnæturinnar
góðu yrðu til þess að slá fölskva
á ljóma þess indæla þjóðfélags,
sem loks hafði tekizt að koma
niður á jörðina á Sögueynni.
Við vorum komin svo glæsilega
nærri því, að munurinn á kaupi
póstberans og póstmálaráðherr-
ans eða meðalbóndans og land-
búnaðarráðherrans væri svipað-
ur og á tekjum amtmannsins
og vinnumannsins hans á dög-
um Hilmars Finsens fyrir hundr
að árum. Það réttlætismál var
komið í höfn, að þungaskattur-
inn af flutningabifreiðum fari
stighækkandi eftir því, hversu
langar aðdráttarleiðir byggðar-
laga eru, enda augljóst, að fólk,
sem af þrákelni sinni býr aust-
ur í Skaftafellssýslu, uppi í Mý-
vatnssveit eða vestur við Þorska
fjörð á að borga fyrir það nokkra
sekt. En auðvitað er það gulln-
asta eþlið á limum trésins —
eða öllu heldur stjarnan á toppi
jólatrésins —, að takast skyldi
að undanþiggja hlutabréfagróða
skatti eins og hverja aðra
musterispeninga. Um hitt er
þá ekki að fást, úr því
að höfuðmarkmiðinu er náð,
þó að skitnir fjármunir eins og
barnalífeyrir, ellilaun og ör-
orkubætur séu undirorpnir
venjulegri skattskyldu. Það
helgast líka af þeirri nauðsyn,
að einhverjir verða að leggja
fram þessa þrjá milljarða, sem
fjárlögin undu upp á sig í fyrra
vetur. Skyldi þeim ekki að vera
vorkunnarlaust að leggja í púkk-
ið, sem hafa fastar tekjur fyrir-
hafnarlaust eins og þessir bóta
þegar?!! Fjöldi fólks má vita-
skuld ekki ógrátandi til þess
hugsa, að óhlutvandir menn fari
að fitla við þessi eða þvílík að-
alsmerki réttláts þjóðfélags. Þá
yrðum við bara að koma okkur
upp nýfasistum eins og Sikil-
eyingar, ófeimnum við að taka
í lurginn á skaðræðiskepnum.
★ ★ En kannski á það hér
við, er forðum var sagt: Ótt-
izt eigi, því eg er með þér. . .
í fyrsta kapítula þessa spjalls,
fyrsta til sjöunda versi, var
vikið að kvæðinu gamla um
missi Þórs. En sá missir varð
þó fyrst og fremst hrollvekja
að morgni dags með þeim eftir-
mála, sem prýðir allar sögur,
sem fara vel: Hamarinn heimt-
ist. Þór batt sig brúðarlíni og
vakti svo hlýjar kenndir í byggð
um jötnanna, að þeir lögðu ham
arinn góða „í meyjarkné“, en
hann galt það tillæti með því
að kála öllu því kyni, er hon-
um hafði trúað. Það var bæði
mikil dáð og verkhyggni. En
þetta er nú bara rustafengin
saga aftur úr myrkri heiðninn-
ar. Enn kunna menn að vísu þá
list að búast fögru gervi, en
það er af og frá, að þeir
moli hausinn hver á öðr-
um, ef ekki er munur
á litarfari. Fremur mætti
hugsa sér öflugan stjórnmála-
flokk í líkingu við kjTkisslöngu,
sem vefur sig utan um annan
veigaminni, er gefur færi á sér.
En kannski hafa menn ekki í
nærsýn heldur neitt dæmi, þar
sú líking á við. Og þá dettur
auðvitað botninn úr þessu skrafi
öllu. j. h.
m

TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ