Tíminn Sunnudagsblað - 20.06.1971, Qupperneq 5

Lirus Slöndat
lendinga fjörugt og oft rvskinga-
satut. Stúdentar drukku eins og
beiserkir og rifust um stjórnmál
og þjóðréttindi á gildaskálum. Þá
þótti karlmennska hinn fegursti
kostur, og enginn franii var þá tal-
inn meirj meðal íslenzkra stúdenta
en berja rækilega á Dönum. Voru
og Hafnarstúdentar um þær mund-
ir or'ðlagðir drykkjumenn og bar-
dagamenn. og þóttu fæstir þeirra
jafnokar í þeirri list.
Lárus Blöndal var gleðimaður
mikill og annálað karlmenni. en
jafnframt hinn glæsilegasti maður
og kom hvarvetna vel fram.
Einn af samtíðarmönnum Lárus-
ar var hinn alkunni berserkur,
Slcapti Jósepsson, ritstjóri á Seyð-
isfirði. Voru þeir Lárus taldir sterk
astir allra íslendinga í Höfn á sín-
um árum og neyttu báðir krafta
sinna ósparlega. Orðstír þeirra fór
hátt, jafnt meðal Dana sem íslend-
inga, og voru þeir taldir ósigrandi,
er þeir fóru tveir saman“.
Þá er minnzt á slag þeirra við
slátrarana átján, en þar eð ítar-
legri er frásögn Sigfúsar Blön-
dals í endurminningum hans um
þann slag. verður sú frásögn birt
eiiitlu síðar í þessari grein.
Þá segir enn í Sunnanfara:
„Önnur saga er ýmist sögð af Lár-
usi eða Skapta: Hann var á ferli
á götum úti á næturþeli. Þótti lög-
gæzlumanni einum hann þá fara
ófriðlega og vildi hafa hendur á
honum. Greip hann þá lögreglu-
þjóninn í kragann og hengdi upp
á járnkrók framan á slátrarabúð,
er þar var nálægt. En lögreglu-
menn ganga níeð hljóðpípur í vös-
um og þeyta þær, er þeir þykjast
í nauðum staddir, til að kalla fé-
laga sína til hjálpar. Tók hinn nú
pípuna af honum og blés sjálfur
í ákafa. Kom annar lögregluþjónn
skjótt til og fékk sömu útreið.
Sagt er, að enn kæmu fleiri á
sama liátt, en eigi vitum vér, hve
margír. Biðu þeir dagrenningar á
snögunum".
Að lokum segir í Sunnanfara:
„Það má segja um Lárus líkt og
sögurnar segja um ýmsa íslend-
inga frá fyrri ölduim Eftir að
hann hafði látið af orrustum er-
lendis og sezt um kyrrt í hóraði
sínu, gerðist hann höfðingi mikill,
Hann setti saman stórt bú og hafði
fjölda lijúa. Hann bjó á Kornsá í
Vatnsdal, byggði þar reisulega og
hélt sig með miicílli rausn. Þar
vai' geshisnl mlkll, en sjálfur var
sýslumaður hrókur alls fagnaðar.
Hann var söngmaður ágætur. . .
Lárus var vinsæll, þótti drengur
góður og röggsamur embætflsmað-
ur“.
Þegar svo bar við, að Björn,
bróðir Lárusar, var við skáí, lét
hann í það skína, að hann hefði
talsverða krafta í kögglum. Hafði
Lórus, bróðir hans, þá gaman af
að taka í höndina á bróður sinum
og segja: „Þú ert ekki sterkur.
Björn bróðir“. Hafði hann þá
kreist svo fast, að höndin dofnaði.
Einhverju sinni, meðan Lárus
var sýslumaður í Húnaþingi. átti
hann leið til Blönduóss. Hafði
hann í þeirri ferð stanzað hjá hey-
skaparmönnum, sem voru að
binda votaband. Brá hann sér af
hestbaki, án þess að fara úr sýslu-
mannsfraklcanum, og snaraði bögg
unum upp á klárana lijá þeim.
Hann staldraði góðan tíma hjá
þeim. Hugðu þeir þá gott tii að
reyna krafta bans og stækkuðu
baggana allwlikið. En það bafði
ekkert að segja, hann lét þá jafn-
léttilega upp eftir sem áður. Þeir
urðu því að láta sér lynda. þótt
þeir fengju ekki að njóta þeirrar
ánægju að sjá honum verða afi-
fátt.
Slagurinn við slátraraua.
Fyrir um áratug síðan birLj ís-
lenzka templarablaðið Eining frá-
sögn af slagnum við slátrarana.
Var greinin tekin upp úr endur-
minningum Sigfúsar Blöndals orða
bókarhöfundar. Ég leyfi mér að
birta hana hér orðrétta, eins og
hún er skráð i Einingunni. Það má
lieita að hún sé alveg samhljóða
þeirri frásögr. sem ég heyrði fyr-
ir nærfeht ðf árum.
TÍM I N N — SVNNUÐAGSBLAÐ
533