Tíminn Sunnudagsblað - 20.06.1971, Blaðsíða 13

Sveinbjörn Jónsson í Ofnasmiöjunni.
ég hafði lokið námi í tækniskólan-
um stundaði ég sérnám í stein-
steypufræðum, og síðasta árið var
ég aðstoðarmaður bygginga-
meistara. Varð það nám und-
irstaða mín við þær bygginga-
framkvæmdir, sem ég tókst á
hendur, þegar heim til íslands
kom.
— Hvenær komst þú heim aft-
ur?
— Árið 1920.
— Þá hefur víst verið nóg hér
að gera fyrir byggingafróðan
mann?
— Já, verkefnin voru næg, ekki
sízt á æskustöðvum mínum á Norð
urlandi.
Þegar ég nú lít til baka til þess-
ara ára, finnst mér ótrúlegt, hve
mér var trúað til margháttaðra
byggingaframkvæmda. Á næstu
árum gerði ég uppdrætti og hafði
forystu um byggingu fjölmargra
húsa út steinsteypu, bæði venju-
legra íbúðarhúsa og útihúsa á
sveitabæjum. Fjárhús, hlöður,
jafnvel vatnsleiðslur — allt þetta
og fleira var ég beðinn að sjá um.
Gömlu steinbryggjuna í Ólafs-
firði byggði ég árið 1921. Eru það
fyrstu steinker í sjó, sem gerð
voru á íslandi. Ég verð að játa, að
ég undrast það nú, að menn
skyldu þora að ráðast í þessar
framkvæmdir — og ég skyldi ráð-
ast í að taka þær að mér. En ég
er nú með þeim ósköpum gæddur
að hafa mestan áhuga á því, sem
illmögulegt er að framkvæma,
enda sé ég nú, að margt hefði
þurft að takast betur.
— Nú, en þetta hefur þó allt
gengið slysalaust, bryggjugerð og
annað?
— O-já. Það gekk slysalaust.
Við héldum dálitla veizlu, þegar
bryggjugerðinni var um það bil að
ljúka, og blessaðir gömlu Ólafs-
firðingarnir mínir voru fjarska-
lega glaðir, þegar þeir voru að
losa drekkhlaðna fiskibátana sína
við nýju bryggjuna.
Á stríðsárunum síðari aðstoðuð-
um við Höskuldur Baldvinsson,
verkfræðingur í Reykjavík Ólafs-
firðinga við að koma sér upp raf-
veitu og hitaveitu. Strax eftir heim
komuna fékk ég áhuga á nýtingu
jarðhitans til húshitunar og hitaði
2—3 bóndabæi í Eyjafirði með
laugavatni. Sumt af því þóttu galdr
ar, en ekki veit ég annað en þau
verk hafi veitt mörgum blessun.
Næst er þess að geta, að árið
1925 byggðum við hjónin nýbýli í
Kaupangslandi í Eyjafirði og
nefndum það Knarrarberg, því þar
í landareigninni var festarklettur
þeirra, landnámsmannanna ,ey-
firzku. Þar settum við svo saman
heimili. Konan mín, Guðrún Þ.
Björnsdóttir fá Veðramóti, sem er
fyrsta lærða garðykjukonan á ís-
landi, sá auðvitað um ræktunina og
búskapinn, en ég stundaði iðn
mina.
— Þú hefur auðvitað haft meira
en nóg að gera á þeim vettvangi.
— Já, ekki vantaði það. Ég var
fulltrúi húsameistara rikisins við
byggingu Kristneshælis, það var
byggt árin 1926 og 1927. Á árun-
um í kringum 1930 byggði ég hús
Kaupfélags Eyfirðinga á Akureyri.
Það verk stóð yfir í tvö ár. Jafn-
framt sá ég um byggingu verzlun-
arhúss Kaupfélags ísfirðinga og
slátur- og frystihúss Kaupfélags
Þingeyinga á Húsavík.
— Þessu hafa þá fylgt mikil
ferðalög?
— Já, ég ók mótorhjóli, fyrstur
manna yfir mörg fjöll á Norður-
landi, Vaðlaheiði, Hólsfjöll og
Stóra-Vatnsskarð. Ég var mikið á
ferðinni. Mest var starf mitt fólg-
ið í uppdráttum og eftirliti.
Kreppuárin eftir 1930 voru erfið
byggingarmönnum á Norðurlandi,
eins og hér fyrir sunnan. Og þá
var það, sem ég fór að hugsa um
iðnað. Stofnaði ég þá lítið iðnfyr-
irtæki á Akureyri, sem ég nefndi
Iðju. Framleiddi ég þar amboð úr
alúmíni, skúriduft úr vikri og
blómsturpotta. Ég tók á leigu
gamla hesthúsið í Karclínerest og
var þar til húsa með starfsemi
mína.
— Karolínerest — hvað er það
nú eiginlega?
— Það var gamla hesthúsið
og ferðamannamiðstítðin, sem
TÍMINN
SUNNUÐAGSBLAÐ
541