Tíminn Sunnudagsblað - 23.04.1972, Blaðsíða 3
1 Hafnarfiröi fyrir sföustu aldamót. Hér er nú Strandgatan.
I gömlu Flensborg
fyrir sjötíu árum
Árið 1896 settist ég í fyrsta bekk
í barnaskólanum í gömlu Flens-
borg í Hafnarfirði. Faðir minn var
þá látinn fyrir einu og hálfu ári,
en móðir mín hélt áfram búi á
þjóðjörðinni Ási í Garðahreppi. Ég
var eilefu og hálfs árs, þegar ég
hóf þessa skólagöngu, og það
þœtti líklega seint að verið nú á
árum.
Vegur sá, sem ég varð að ganga
til skólans, gat ekki talizt langur
— var þó frá tuttugu mínútna til
hálfrar stundar gangur eftir veðri
og gangfæri og hvorki upphleypt-
ur nú malbikaður, heldur voru
þetta móar og börð, holt og mel-
ar, vegur náttúrunnar. Ekki var
leið þessi með öllu torfærulaus á
vetrum. Þarna var lækur á leið-
inni, þar sem varla sást seytla á
sumrum, en í leysingum og vatna-
gangi á vetrum gat hann orðið ill-
ur yfirferðar, einikum þó börnum,
sem ekki voru hærri í lofti en ég
var á þeim árum.
Þegar blautt var um, hvort held-
ur aur í melum eða krap í snjó,
gekk ég ávallt í skinnsokkum, sem
náðu mér á hné. Oft náðu sokkar
þessir of skammt. Þá var um tvo
kosti að velja, snúa frá og halda
aftur heim eða reyna að vaða, þótt
ég færi upp fyrir, og standa svo í
votu í mishituðum skólastofum.
HÖFUNDUR: ÓLAFUR ÞORVALDSSON
ÞINGVÖRÐUR, SEM ANDAÐIST NÚ FYRIR
SKÖMMU. — FYRRI HLUTI FRÁSAGNAR.
Báðir voru kostir þessir slæmir.
Ég valdi þó oftast hinn fyrri að
snúa frá.
'Um þennan farartálma á leið
minni vissu kennarar mínir, einkum
þó skólastjórinn, Jón Þórarinsson,
þar eð lækurinn rann til sjávar við
tún hans. Kennarar mínir tóku þvf
fullt tillit til tilefnis fjarvistar
minnar, þegar ég varð að snúa frá
af þessum sökum. Mörgum var þá
enn í minni drukknun tveggja
barna frá Hvammkoti, sem fórust
í Kópavogslæk, þegar þau voru að
koma frá kirkju í Reykjavík, að
ég ætla. Um þennan sorglega at-
burð orti Matthías Jochumsson all-
langt kvæði, sem hefst á þessum
orðum:
Dauðinn er laekur. en lífið er strá,
skjálfandi starir það straumfallið á.
Ef stórhríð var skollin á. þegar
heim skyldi halda úr skólanum.
tók Ögmundur Sigurðsson kennari
mig heim með sér, en lét eftir orð
Sunnudagsblað Tímans
315