Tíminn Sunnudagsblað - 23.04.1972, Blaðsíða 17

Það er miklum mun skýlla og hlýrra I skógi heldur en á bersvæöi. Hún gengur
lika léttklædd, þessi unga stúlka, er þarna styður hendi á stofn gildrar bjarkar,
og fiflarnir við fætur hennar breiða ánægjulega úr krónum sinum. (Þakka skyldi
þeim!)
árum um það, hvar við getum gert
okkur vonir um að rækta skóg með
einhverjum árangri hér á landi, og
hvar ekki. Þetta hefur komið berlega i
ljós núna, á undangengnu kuldaskeiði,
en nú erum við reynslunni rikari, og
það fer vist ekki á milli mála lengur,
að þeir staðir, þar sem skógrækt er
æskileg, eða jafnvel aðeins hugsanleg -
þeir eru talsvert færri en við álitum
fyrirsvosem tuttugu árum. Jafnframt
hefur lika fengið meira rúm i hugum
okkar sá þáttur, sem islenzka birkið á
að skipa i þessari ræktun, og þá ekki
endilega sem nytjaskógur i þrengstu
merkingu þess orðs, heldur fyrst og
fremst til yndisauka. Þörfin fyrir úti-
vistarsvæði og landgræðslu er stöðugt
fyrir hendi og fer sifellt vaxandi, og á
þeim vettvangi á hlutverk birkiskóg-
anna eftir að aukast mjög verulega, og
einmitt i þvi sjáum við annað af höfuð-
markmiðum þessarar starfsemi.
— Ert þú sammála þeirri kenningu,
sem ýmsir menn, og þeir harla merk-
ir, hafa haldið fram, að búfé efli skóg-
gróður?
— Nei, ég er nú alls ekki sammála
þessari kenningu, og það af þeirri ein-
földu ástæðu, að hún er algerlega úr
lausu lofti gripin. Náttúran sjálf hefur
ekki gert ráð fyrir þessu samspili,
nema að mjög takmörkuðu leyti. Það
er alveg rétt, þessu hafa margir haldið
fram hér á landi, en á móti má geta
þess, að sú þjóð, sem liklega stendur
fremst á sviði skógræktar, frændur
okkar Danir, þeir bönnuðu alla beit á
skógum sinum árið 1805, og voru þar
að minnsta kosti öld á undan ná-
grannaþjóðunum. Það er lika alveg
óhætt að fullyrða, að búpeningur og
skógur getur ekki farið saman, nema
að mjög takmörkuðu leyti, og allar
hugmyndir um að skógum okkar sé
hætta búin, af þvi að þeir séu ekki
beittir - þær eru algerlega á sandi
byggðar.
— Mig langar afarmikið, Sigurður,
að spyrja þig einnar spurningar, þótt
hún sé kannski nokkuð persónuleg.
Eins og alþjóð er kunnugt, fluttir þú
frægt útvarpserindi i fyrravetur, og nú
langar mig að spyrja: Hvernig varð
þetta erindi til?
— Já. Hugmyndin að þessu var nú
alveg nákvæmlega eins og ég sagði i
upphafi máls mins, þegar ég talaði um
daginn og veginn þetta umrædda sinn.
Við vorum að tala saman, ég og einn
ágætur vinur minn, þarna haustið áð-
ur, og þá hrutu honum af munni þessi
orð, sem ég vitnaði til: Það væri betur
að einir þrjátiu þúsund Reykvikingar
væru horfnir þaðan. En einmitt þegar
þetta samtal okkar fór fram, hafði ég
fyrir ekki löngu tekið að mér að flytja
nokkur erindi um daginn og veginn. Og
nú sló þeirri hugsun niður i mig, að
þarna væri alveg afbragðs hráefni i
erindi. Svo mallaði þetta nú inni i mér,
án þess að fá á sig nokkra lögun, þang-
að til seinast i október. Þá þurfti ég að
fara suður á Stöðvarfjörð til þess að
sækja þangað varning, sem ég hafði
pantað fyrir skógræktina. Ég lagði af
stað heimleiðis skömmu eftir kvöld-
mat, rétt i þann mund, sem Ólafur
Ragnar Grimsson var að setja banka-
stjórana okkar á pinubekkinn i sjón-
varpinu, svo ég missti þvi miður af
þeim ágæta þætti, þótt mér væri sagt
frá honum siðar. Á heimleiðinni
hreppti ég alveg blindþreifandi byl
upp allan Breiðdal, yfir Breiðdalsheiði
niður Skriðdalinn. Þá varö erindið
til i höfðinu á mér, i öllum aðalatrið-
Sunnudagsblað Timans
329