Tíminn Sunnudagsblað - 23.04.1972, Blaðsíða 18

um. Svo hélt það að visu áfram að þró-
ast og fá á sig fastara form. Ég aflaði
mér ýmissa upplýsinga, hringdi i hina
og þessa, sem ég vissi að gefið gátu
svör við tilteknum spurningum, og svo
framvegis. Siðan settist ég niður og
skrifaði erindið, eitthvað viku áður en
það var flutt. Og hér er þá i sem fæst-
um orðum sköpunarsaga þessa af-
kvæmis mins.
— Varðstu ekki fyrir talsverðu að-
kasti, eftir að þú hafðir látið þetta út úr
þér?
— Það get ég varla sagt. Að visu
fékk ég nokkrar snuprur frá útvarps-
ráði, sem mér fundust satt að segja
ákaflega meykerlingarlegar af þess
hálfu, þótt ég fyrir mitt leyti mætti
vera þakklátur fyrir þær, þvi þær
höfðu svo mikið auglýsingagildi. En
mörgum sinnum fyrirferðarmeiri en
áviturnar voru öll bréfin, simtölin og
hinar munnlegu þakkir, sem mér bár-
ust. Þetta kom viðs vegar að af land-
inu, og ekki sizt frá fjölmörgu fólki úr
ýmsum stéttum i Reykjavik. Það eitt
sé ég ástæðu til að harma, að mér
skyldi ekki vera stefnt fyrir þetta. Það
hefði verið þægileg tilbreyting.
— Þú hefur þá ekki skipt um skoðun
á málefninu eða iðrazt, siðan þú fluttir
þetta erindi þitt?.
— Nei, það hef ég alls ekki gert,
nema siður sé. Einmitt það að hugsa
um þetta mál, kynna sér það og vinna i
þessu, hefur sannfært mig enn betur
um, hversu mjög framleiðslu-
störfin hafa verið van-
metin — einmitt þetta, sem öll þjóð-
félagsbyggingin hvilir á. Og ég er enn
sannfærðari um það nú en nokkru sinni
fyrr, að við verðum blátt áfram að
gera miklu meira en nú er gert fyrir
það fólk, sem vinnur að fram-
leiðslunni. Auðvitað má ekki skilja
þetta svo, að ég sé að vanmeta eða ger
litið úr nauðsyn hóflegrar þjónustu-
starfsemi, og reyndar tók ég það lika
fram i þessu margumtalaða erindi.
Það má bara ekki láta þjónustuna
blása út i þeim mæli, sem orðið hefur
hér hjá okkur. Eitt er enn, sem mig
langar að taka fram, úr þvi að þessi
erindisflutningur minn hefur borizt i
Jónas Jósteinsson:
Vísur Skagfirðings
Þegar ég sá birtast i Sunnudagsblaði
Timans visur eftir Bjarna Gislason
Skagfirðing flaug mér i hug, að ég var
honum samtiða um skeið á unglings-
árum minum. Hann var bæði hrað-
kvæður og snjall, orti oftast i gamni
eða glettni, enda var honum tiðast létt
i skapi, þó að stundum yrði til visa i
döprum huga.
Þessar visur man ég enn:
Ég hef kynnzt við trega og tál,
trúin finnist mér lygi.
Ljósblik innst I eigin sál
er mitt hinzta vigi.
Stúlka ein þótti honum hjala lengi á
siðkvöldum við mann nokkurn:
Ljúfan róm, þótt langt á nótt
látir hljóma af snilli,
mundu, að blómin fölna fljótt
frosnra góma á milli.
Þessa visu orti hann einnig og þá tii
striðni við stúlkuna:
Grýttan skunda gæfuveg,
gleymast mundi tregi,
ljúfa sprund, ég leiddi þig
litla stund úr degi.
Það held ég sé rétt, að þessi visa sé
einnig eftir Bjarna:
Það hefur lánazt margri mey
mannorðs sjá við blettum.
En illt er að verja ágjöf fley
undir svörtum klettum.
Svolátandi afmælisosk flutti hann
konu einni á sólhýrum sumardegi:
f vetur þá var hregg og hrið,
og hrannir æddu um flóa,
en nú er sól og sumartið
og sinuhagar gróa.
Eins vil ég óska að vorsins dis
með vinarbrosi sinu
nú þiði burtu angursis
á afmælinu þinu.
Taldar eru þessar visur einnig vera
eftir Bjarna Gislason:
Fyrir handan höfin breið
hlýi andar blærinn.
Aukist vandi, eigðu leið
yfir landamærin.
Kæla heitt og hita kalt,
heimurinn er laginn,
þó það beri ekki allt
upp á sama daginn.
tal: Ég er útvarpsráði þakklátur fyrir,
að það skyldi gefa mér kost á þvi að
tala nokkrum sinnum um daginn og
veginn. Það, að fá slikt verkefni, knýr
mann óhjákvæmilega til þess að hugsa
um og setja sig inn i ýmis mál, sem
maður hefði ef til vill aldrei að öðrum
kosti nennt að leiða hugann að. Þetta
minnir mig á spakmæli Hendriks
Willem van Loon, sem lét svo um
mælt, að bezta ráðið til að setja sig inn
i eitthvert efni, væri að skrifa bók um
það.
— Það þarf þá vist ekki að spyrja,
hvort þú sért nokkuð sorgmæddur yfir
þvi að búa ekki i Reykjavik, heldur
eiga heima austur við Lagarfljót?
— Nei, ég er siður en svo sorgmædd-
ur yfir þvi. Ég hef stundum sagt við
kunningja mina, að ég myndí ekki
vilja vinna það til að vinna hjá Skóg-
rækt rikisins, ef það kostaði það, að ég
yrði að flytjast til Reykjavikur. Ég er
vist einn af þeim fáu langskólamönn-
um á Islandi, sem eru úr sveit og hafa
svo að loknu margra ára háskólanámi
getað flutzt aftur heim i sina sveit og
sezt að á bænum, þar sem þeir ólust
upp, og stundað þar þau fræði, sem
þeir lærðu i háskóla. Ég uni hag min-
um ákaflega vel á Hallormsstað, enda
ekki ástæða til annars. Ég átti þvi láni
að fagna að erfa stórt og vandað bóka-
safn eftir foreldra mina. Og ef maður á
mikið af góðum bókum, þá er betra að
búa i sveit en kaupstað.
— O —
Hér skulu Sigurði Blöndal fluttar
þakkir fyrir það, að hann skyldi veita
leyfi til þessa biaðaviðtals. Þvi hefur
löngum verið haldið fram, að sjálfsagt
með réttu, að umhverfi manna og störf
móti mjög skapgerð þeirra og
hugsunarhátt.- Ég er sannfærðari um
það nú en nokkru sinni fyrr, að Hall-
ormsstaðarskógur hljóti að vera frá-
bærlega góður fóstri.
- VS.
330
Sunnudagsblað Tímans