Tíminn Sunnudagsblað - 23.04.1972, Blaðsíða 13

Reyðarfjarðar. En Þórudalur liggur
upp frá Arnhólsstöðum i Skriðdal. Og
það var nú reyndar á þessum f jallvegi,
sem pabbi varð úti i janúar 1939. Var
hann þá á heimleið úr langri ferð um
Suður-Múlasýslu, þar sem hann var,
ásamtöðrum, að semja fasteignamat.
Var hann þó i rauninni kominn yfir
sjálfa heiðina. Það var tiltölulega
skammt frá Hallbjarnarstöðum i
Skriðdal, sem göngu hans lauk.
— Var ekki álitið, að hann hefði
veikzt skyndilega? Hann er þarna a
alveg hárréttri leið, svo ekki er um
villu að ræða.
— Þetta veit auðvitað enginn, þvi
ekki er neinn til frásagnar. Þó bendir
ýmislegt til þess, að svo hafi ekki ver-
ið. Pabbi hafði þann sið að leggja sig
um miðjan daginn, stutta stund, og
láta sér renna i brjóst, og þann vana
hef ég reyndar lika. Þegar pabbi tók
sér þessar smáhvildir, hafbi hann
gjarna úr sitt i lófanum og fylgdist
með, að dvölin yrði ekki of löng. Og
þar sem hann nú fannst látinn,
skammt frá bæjum, hélt hann á úrinu
sinu i hendinni. Hann hafði þá nýlokið
við talsverða brekku og hefur senni-
lega ætlað að hvila sig smástund, en
hvildin að þessu sinni orðið slik, að
ekki var á hans valdi að skammta tim-
ann. Hann hafði að visu lengi verið
veill fyrir hjarta, og má vel vera, að
gangan upp brekkuna hafi dugað til
þess að skapa honum aldurtila, þvi
veðrið var vont, og á móti. Dagurinn,
þegar við bjuggumst við pabba heim,
er einhver eftirminnilegasti dagur,
sem ég hef lifað. Ég man, að ég var
alltaf að fara út og gá, hvort ég sæi
hann ekki koma niður fjallið. En það
átti ekki fyrir mér að liggja að fagna
honum heim komnum úr ferðinni
þeirri. Seinna lét mamma gera dálitla
öskju úr birki utan um úrið hans. Það
var Karl heitinn Guðmundsson frá
Þinganesi, mikill listamaður i sinni
grein, sem það verk vann. Og siðan
var úrið látiö standa á skattholinu
hans pabba.
— Nú. En ef við hlaupum þarna yfi
dálitinn kafla og berum þar næst nið-
ur, sem þú ferð aö hugsa til skóla-
göngu: Þú fórst í Menntaskól-
ann á Akureyri, var það ekki?
— Jú. Við fórum þangað saman,
tveir sveitungar til þess að taka þar
próf upp i annan bekk. Það var á út-
mánuðum 1940. Ég hafði aldrei verið
mikið i barnaskóla, það voru einn eða
tveir mánuður allt i allt. En foreldrar
minir kenndu mér, og sá, sem aðallega
bjó mig undir norðurförina, var frændi
minn, Vigfús Guttormsson frá Stöð i
Stöðvarfirði. Annars hef ég gaman að
geta þess, fyrst ég á annað borð er að
Sigurður Blöudal, skógarvörður á Hailormsstað, er eiun örfárra lang-
skólamanna á öllu landinu —jafnvel kannski aleini háskólamaðurinn — ,
sem að loknu námi hefur getaö snúið heim til starfs i fræðigrein sinni á
sama sveitabænum og fóstraði hann ungan.
Ljósmynd: Tíminn —Gunnar,
Sunnudagsblað Timans
325