Tíminn Sunnudagsblað - 23.04.1972, Blaðsíða 5

Jón Þórarinsson skólastjóri.
ur en ég lærði hjá kennaranum
allan veturinn, og var það aðferð
til að greina sundur ákveðin orð
á ofureinfaldan hátt. Engum hafði
víst dottið í hug að skýra okkur
frá þessu fyrr en hann gerði það.
Jón Þórarinsson var orðlagður
kennari, hafði kennarahæfileika
svo af bar. Þetta vissi ég ekki eins
vel þá sem síðar.
Fram yfir fermingaraldur minn
er ekki hægt að segja, að við Jón
Þórarinsson værum neinir vinir —
mætti heldur segja, að á þeim ár-
um eltum við nokkuð saman
grátt silfur, þótt ekki drægi þar
til neinna stórtíðinda. Þessi mis-
klíð okkar í millum mátti víst
frekar færast undir nágrannakrvt
heldur en óvinskap. Þetta var ekk-
ert þorskastríð — nei, þetta var
hrossastríð.
Jón Þórarinsson átti lengi tvö
hross, á tímabili þrjú, en hross
hans áttu bara enga jörð út á að
ganga. Sóttu þau þv; vitanlega úr
hagleysinu neðra upp yfir holtið,
þar vissu þau af björginni, og urðu
þá bráðlega tún og engjar frá Ási
þeirra bithagi. Út af þessu reis
krytur nokkur á milli mín og
þessa ágæta manns, sem ég mat svo
mikils, en hér er hvorki staður né
stund til þess. að þau viðskipti
okkar séu rakin.
Þegar ég var sextán ára, brá
móðir mín búi. og fluttumst við
þá niður að sjó. þó ekki fyrsta ár-
ið í þéttbýlið. Það ár vildi svo til.
að við urðum næstu nágrannar
Jóns Þórarinssonar i Flensborg.
Á árunum. sem ég var í barna-
skólanum. tókst góð vinátta með
mér og eldri börnum skólastjór-
ans. einkum tveim dætrum hans.
Kristjönu og Þórunni. sem voru á
mínu reki að aldri til, og varð úr
þeirri unglingavináttu ævilöng vin-
átta. Þegar ég varð svo næsti ná-
granni þeirra, endurnýjaðist fljót-
lega æskuvináttan. og varð okkar
samgangur mikill, og gerði ég oft
ýmis viðvik fyrir föður þeirra. Þá
virtust allar fyrri erjur gleymdar.
Árum seinna lá leið mín oft um
hlað hans i Flensborg, og væri Jón
úti staddur eða sæi til minna ferða,
þá var iðulega, að hann kallaði mig
upp í skrifstofu sína í vesturkvist-
inum. Þegar ég var setztur, hvarf
hann fram á ganginn, kallaði til
konu sinnar, Sigríðar Stephensen,
og sagði:
„Það er hjá mér maður, sem
heimtar að fá kaffi“.
Mér fannst þá fyrst ég vildi helzt
hverfa úr stofunni, en Jón jafnaði
þetta óðar.
Stundum var ég á hraðri ferð,
mátti helzt ekki neitt doka við, en
mér fannst ég eitthvað bundinn
þessum manni — verða að láta að
vilja hans, úr því ég hafði á stund-
um áður verið honum óeftirláts-
samur. Svo ræddum við ávallt
saman litla stund. án þess að minn-
ast liðinna eria. í sannleika gladd-
ist ég yfir þessari breytni Jóns í
minn garð. Þannig gekk þetta okk-
ar í millum svo lengi sem báðir
voru í Hafnarfirði.
Þegar Jón fluttist til Reykjavík-
ur og varð fyrstur fræðslu-
málastjóri, bar fundum okkar
stundum saman á götum úti. Var
hann þá ævinlega hinn ljúfi mað-
ur sem áður. Stundum hefur mér
dottið í hug síðan, hvort í rauninni
hafi hann ekki ávallt fundið, að ég,
þótt ungur væri. verði réttan mál-
stað þau ár, sem erjur okkar stóðu,
og hann væri með framkomu sinni
í minn garð að viðurkenna og sjá
við mig, hve vel og einarðlega ég
þá. svo ungur og umkomulítill,
hélt á málum móður minnar. Svo
mikið er vist, að í okkar hesta-
stríði varð ég þéss aldrei var, að
hann reiddist mér.
Jón Þórarinsson var hið mesta
glæsimenni, hvar sem á hann var
litið, hvort heldur var á fæti eða
hestbaki. Á göngu var hann mjúk-
ur og léttur i öllum hreyfingum,
gvo sem hann kæmi ekki við jörð-
ina. Mér eru allminnisstæð orð
Sunnudagsblað Timans
317