Tíminn Sunnudagsblað - 23.04.1972, Blaðsíða 12

VIÐ DAUÐA BENEDIKTS BLÖNDALS
Hallormsstaður, hendi guðs þig sló.
Hæsta björkin féll i þinum skóg.
Eflaust áttu rót, þar aftur ris
risabjörk i skógi tima nýs.
Benedikt Gislason frá Hofteigi
t>ab þóttu undirrituöum ekki litil
tiöindi, þegar forráöamenn útvarpsins
okkar tóku aö harma ummæli, sem
skógarvöröurinn á Hallormsstaö haföi
látiö falla i erindi um dag og veg, en
eins og menn muna, gerðist þetta i
fyrravetur. Ég vissi nefnilega ekki
betur en þessi dagskrárliöur heföi i ár-
anna rás oröið eitthvert flatasta og
andlausasta efni, sem heyrðist i þvi
ágæta apparati, en haföi aftur á móti
ekki um þaö heyrt, að slikt ylli for-
ráöamönnum stofnunarinnar neinum
bezt að byrja á byrjuninni. Ég fæddist
i Mjóanesi i Skógum árið 1924, og átti
þar heima til sex ára aldurs. Þá flutt-
ust foreldrar minir að Hallormsstað,
en ekki var ég nú hrifinn af þeirri ráð-
stöfun - þá. Ég man, að ég skældi ein-
hver lifandi ósköp yfir þvi að fara frá
Mjóanesi. Þessi umskipti voru mér
ákaflega sár, en auðvitað var það eins
og með marga aðra æskuhryggð, hún
hjaðnar fyrr en varir, og ég tók fljótt
gleði mina i hinum nýja stað, enda
held ég, að mér sé óhætt að segja, að
ég hafi átt sérlega glaða og góða
bernsku, bæði i Mjóanesi og á Hall-
ormsstað.
— Var ekki lika fljótt mannmargt og
tilbreytingarrikt á Hallormsstað?
— Jú. Skólinn, þar sem foreldrar
minir kenndu bæði, var i rauninni eins
— Varla myndi það nú vera kallað
stórt nú. Ætli það hafi ekki oft-
ast verið þettá tiu mjólkandi kýr, og
svo auðvitað eitthvert slangur af öðr-
um nautpeningi, sem ekki var I
neinni mjólk.
— En sauðfé?
— Það voru byggð fjárhús niðri við
Fljótið, og þar voru hafðar þrjátiu
kindur i þó nokkur ár, ég man nú ekki
hve mörg. En ég man, að veturinn
1939-1940 hirti ég á þessum húsum.
— Var það ekki gaman?
— Ekki fannst mér það nú. Ég er
svo einkennilegá gerður, að ég hef
aldrei haft neitt gaman af sauðfé
- og meira að segja ekki heldur hest-
um. Ég þekkti aldrei rollurnar, þarna
á beitarhúsunum, og á hestbak hef ég
eiginlega aldrei stigið ótilneyddur, en
Eg sagði af rælni: „Kannski
maður skelli sér í skógrækt?”
áhyggjum, hvað þá harmi. Hér hlaut
þvi eitthvað að bera nýrra viö, og
maður fór að sperra eyrun.
Þessa sögu þarf ekki að rekja,
hana þekkja allir. En af Sigurði
skógarverði er það að segja, að hann
hlaut þökk þjóðarinnar, eins og jafnan
verður, þegar einhver hefur manndóm
til aö gera ”hvað aðrir ei þorðu, — en
vildu”, svo vitnaðsé i frægt kvæði eftir
Gústaf Fröding.
Hér er nú Sigurður Blöndal, skógar-
vörður á Hallormsstað, kominn, og við
ætlum bara að spjalla ,,um daginn og
veginn”, en ekki gera neinar tilraunir i
þá átt að frelsa heiminn, þessa stuttu
stund, sem við ræðumst við.
— Ef ég á að hefja þetta á þvi leiðin-
lega verki að tala um sjálfan mig,
sagði Sigurður Blöndal, þá er liklega
og stórt heimili, og hélzt svo allan
fyrsta áratuginn, sem hann starfaði.
Snemma á árum kom þar lika gisti-
hús, sem starfrækt var á sumrin, en
auk þess hafði alltaf verið mikill
gestagangur á Hallormsstað. Allt
þetta lagðist á eitt með að gera lifið til-
breytingarrikt og fjörugt.
— Og þú hefur auðvitað strax vanizt
öllum algengum sveitastörfum?
— Ojá, já. En einkum var það þó
kúasmölun, sem varð sérgrein min,
þegar ég var strákur. Kýrnar gengu i
skóginum, og mér fannst geysilega
ábyrgðarmikið verk að smala þeim
þar, eins og þeir munu geta skilið, sem
einhvern tima hafa þurft að smala
skóglendi.
— Var þá þegar komið stórt skólabú
á Hallormsstað?
auðvitað þurfti maður þess þó oft, og
kvartaði þá svo sem ekki neitt undan
þvi.
Það átti lika fyrir mér að liggja að
fylgja kindunum og þar með sauö-
fjárbúskápnum á Hallormsstaö, til
gfafar. Minnir mig það vera árið 1942,
fremur en 1941. Þá var svo komið, að
ekki þótti lengur hæfa að hafa búfé i
skóginum. Hákon Bjarnason, sem sið-
ar átti eftir að verða húsbóndi minn,
hafði reyndar staðið i talsverðu striði
við foreldra mina út af þessu. Hákon
vildi lika kreppa að kúnum og fékk þvi
framgengt, að gerð var þarna heilmik-
il kúagirðing. Og fénu var slátrað.
Þegar ég rak kindur okkar til slátrun-
ar, fór ég Þórudaisheiði (sem i dag-
legu tali er alltaf kölluð Þórdalsheiöi),
og er fjallvegurinn á milli Skriðdals og
324
Sunnudagsblað Timans