Tíminn Sunnudagsblað - 30.04.1972, Qupperneq 7

„Bravó!” hrópaðiSnúlli vinur. ,,Það
er ekkert kjökurhljóö i jaröarfarar-
stemmningunni.”
Ritstjórinn drakk kaffið þegjandi og
fór sér hægt.
Gæi glaumgosi hélt áfram:
„Þaö hljóp á snæriö fyrir óperusöng-
mærinni frægu.—
„Ha”! sagði ritstjórinn. „Jæja,
tölum um það seinna, Arnljótur
minn.”
„Það hljóp á snærið fyrir óperusöng
mærinni frægu. Elisu Adamson. Hún
kvæntist —
„Ha?” sagöi ritstórinn. „Nei, haltu
bara áfram, Arnljótur minn.”
„Hún kvæntist kjarnorkuvisinda-
manninum Samúel Davidson. Skötu-
hjúin ætla i brúökaupsferð til
Azóreyja.”
„Það er nú svo,” sagði ritstjórinn
lagt. Hærra sagði hann: „Og þetta
heitir Brosandi land?”
Gæi glaumgosi varö uppveðraður:
„Ég var aö hlusta með ööru eyranu á
gamalmennaþátt i útvarpinu. Heyri ég
þá sungið eitthvert gamalt kvæöi, sem
byrjar svona: Brosandi land!”
„En sniðugt,” sagði Blóð-Maria og
hló.
„Og svo kemur bara svolitiö grin um
hasshundinn,” sagði Gæi glaumgosi og
gekk frá blöðum sinum.
Sigurgeir ritstjári hló ekki. Hann
var nýlega tekinn viö ritstjórn
Heimilisgleðinnar og ekki farinn að
venjast skopskyni samverkafólksins.
Hingað til hafði hann starfað við dag-
blað, ritaö bæði um heit og köld strið
og lengi verið þreyttur. Allt i einu var
farið aö kalla þreytuna stress. Þá tók
hann viðbragð og sagði upp starfinu.
Það var eitthvað grunsamlegt við
þreytú, sem ekki var hægt að tala um á
islenzku.
Nú var ekki um annað að ræða en
kynnast þessu nýja hlutverki af
trúmennsku. „Má ég sjá nöfnin? Ég
ætla að brenna þeim samvizkusam-
lega”, sagöi hann.
Snúlli vinur rétti honum miða.
„Gjörðu svo vel. Þarna er Ein sorg-
bitin. Hún heitir þvi hversdagslega
nafni Sigrfður Jónsdóttir, Fjalldala-
vegi 57.”
„Hva-hvað?” Ritstjórinn greip mið-
ann, leit á hann, skotraði augunum út
um gluggann, spuröi ekki eftir fleiri
nöfnum, leit á úriö sitt: „Hamingjan
hjálpi mér. Ég þarf aö hitta mann
klukkan hálf fimm”.
Þar með fór hann og gley.mdi tikinni.
„Sigga litla veit þó, að ég er ritstjóri
blaösins,” tautaði hann, um leið og
hann settibilinn i gang.,,Nei, hvað ætli
hún fylgist með þvi. Ég hef ekki komið
til Astu siðan i vor. Og nafnið mitt
kemur ekki á sinn stað i Heimilisgleð-
inni fyrr en i næsta blaði.”
Hann ók þangað heim, án þess að
gera sér ljóst, hvað hann ætlaði að
segja við systur sina eða frænku, aðra
hvora eða báðar. En þegar hann
stöðvaði bilinn á móts við húsið, áttaði
hann sig á þvi, að hann hafði gleymt
tikinni. Þá var ekki um annað að gera
en snúa við. Og upp úr þvi fór hann
beina leið heim, meö tikina i aftur-
sætinu.
A heimleiðinni hugsaði hann sitt
ráð: Hún Sigga litla hennar Astu var
þá ekki litið mömmubarn lengur.
Þegar mamma hennar var i vinnunni,
átti Sigga rósamálssamtöl við pilt,
sem var að misþyrma litla hjartanu
hennar að gamni sinu. Og svo átti hún
engan að til að segja neitt, en skrifaði
gárungum, er hafa peninga upp úr þvi
að skopast að saklausum flónum, sem
eru á þessu ömurlega æviskeiði, þegar
manneskjan er hvorki barn né fullorö-
in. Þá liggur hún svo vel við höggi.
Aldrei skyldi þetta bréf i blaðið
koma. Heppni, að hann komst að
þessu. Nogur timi að stöðva það undir
einhverju yfirskini. Það átti ekki að
byrja að setja fyrr en á morgun. Svo
fór hann að hugsa um málfar stútfýls-
ins, Gæja glaumgosa. Liklega varð
hann aö láta rithátt samverka-
mannanna eiga sig. Lærdómsmenn
voru farnir að aðhyllast þá kenningu
viðvikjandi málfari, að þaö værieigin-
lega ekkert rangt, aöeins mismunandi
rétt. Og vildi Gæi glaumgosi fremur
tala um mæruren meyjar, þá gat ver-
ið, að hann fengi stuðning á æðri stöð-
um. Sjálfur hafði Sigurgeir ritstjóri
verið tvo vetur á Hvanneyri, og siöan
ekki söguna meir.
Þegar hann kom heim, sat Tóta litla
dóttir hans flötum beinum framan við
ibúöardyrnar og hallaði sér upp að
vegg, kafrjóð i framan. Hún var sex
ára.
„Pabbi.” kallaði hún fegin. „Ég er
aö biða eftir mömmu. Hvenær kemur
mamma?”
„Eftir fimm eins og vant er.”
Hann opnaði með lykli og fór
að sinna barninu. Telpan var veik.
Hann hringdi til móður hennar.
Hringdi til læknis.
Tóta.litla var mikið veik i tvo daga.
Hann var sjálfur heima, en móðir
hennar sinnti starfi sinu á skrifstof-
unni. Þá fór telpunni að skána, og þau
fengu gamla konu til aö vera hjá
henni.
Þeir höfðu haft hraðar hendur viö
Heimilisgleðina þessa daga, enda
verkinu vanir. Blaöiö var þegar komið
i prentun. „Ein sorgbiíin” hafði fengið
að miðla fréttasoltnum lesendum
hjartslætti sinum og andvökum. Innan
skamms mundi hún fá heilræöin heim-
send.
Æ, Sigga litla hennar Astu! Hún
hafi verið eina eftirlætið hans, þar til
Tóta fæddist. En smám saman fór
Tóta að skyggja á hana. Hún var þó
barnið hans og barnið konunnar hans.
En Sigga var samt til. Einkum
minningarnar um litlu Siggu. Nú ætl-
aði hann að tala við hana. Tala við
hana, áður en blaöið kæmi til hennar.
En þaö gerði hann ekki. Konan hans
tók sömu umgangsveiki og telpan. Hún
lá á aðra viku. Og þá var um nóg að
hugsa. En þegar heimiliö fór að kom-
ast i réttar skorður, lagði hann af staö
upp að Fjalldalavegi 57.
Hann vissi, að Sigga var um þetta
leyti að koma heim úr skólanum.
Rauð, há stigvél bentu til þess. Hann
hringdi. Beið. Hringdi aftur.
Sigga kom fram, rjóð út að eyrum og
dálitið flóttaleg, en brosandi þó:
„Frændi. Nei, ert það þú, frændi?
Hann gekk inn óboðinn. Þar sat ungur
loðinkjammi á legubekknum. Hann
sýndi minni fælni en stelpan.
„Sæll vert þú, Astarbrandur minn,”
sagði ritstjórinn. „Ég ætla að biöa þar
til systir min kemur heim”.
Pilturinn, sem raunar hét Jón, og
ritstjórinn þekkti mætavel, tók glað-
lega undir kveðjuna og nafngiftina:
„Sigga er svo gestrisin. Hún bauö mér
inn. Ég hirti hana dauöþreytta meö
þunga tösku niðri á torgi og ók henrn
heim.. — „Nei, Sigga min, ég sagöi
þér, aö ég mætti ekki biða eftir kaffi.
Enda geri ég ekki greiöa I ábata-
skyni”.
Hann reis á fætur og kastaöi á þau
kveðju.
Sigga litla hennar Astu stóö blóörjóð
frammi fyrir frænda sinum. Þau
skildu hvort annað. „En þú sem lætur
ráðleggja mér, að —. En ég vissi ekki,
að þú værir orðinn ritstjóri”.
„Frænka min litla! Ég hafði ekki
ráðrúm til að hindra, að þetta birtist.
Það gerðu veikindin. Blessað barn,
Attu ekki móður? Attu ekki vinstúlku?
Ef það er þá nauðsynlegt aö tala um
alla hluti. Vertu helzt sjálf ráðgjafi
þinn og trúnaöarvinur. Ég ætla ekki að
biða eftir mömmu þinni. Ég kom bara
til að segja þér það, að ég þekki þenn-
an snáða, og sá ykkur bregða fyrir i
gærkvöldi. Þetta er dóni, reykir hass
og er óknyttaormur, þó að þú hafir
kannske enn ekki séð hann fullan.
Fyrirgeföu mér, frænka litla. Og fyrir-
geföu fullorðna fólkinu, ef þú getur”
Sunnudagsblað Timans
343