Morgunblaðið - 12.05.2004, Qupperneq 37

og hafnamálastofnun, Hafskipum hf.
og síðan Tollvörugeymslunni hf. uns
hann lét endanlega af störfum árið
1997.
Það er óhætt að segja að það hafi
skipst á skin og skúrir í lífi Sverris.
Fram á miðjan aldur lifði hann lífinu
hratt. Það var stoppað stutt í landi og
því þurfti að ná eins miklu út úr inni-
verunni og mögulegt var. Um leið og
komið var í land hófst samneyti við
Bakkus konung og stóð sá fé-
lagsskapur í inniverum Sverris nær
óslitið til ársins 1977 en þá er Sverrir
48 ára gamall. Skyndilega gerir hann
upp hug sinn og segir: „Nú er sam-
vistum okkar Bakkusar lokið.“ Upp
frá því smakkaði hann aldrei framar
áfengi. Sama ár og Sverrir á í þeirri
glímu deyr Pétur einkasonur hans af
slysförum og sýndi Sverrir á þeim
tíma mikla staðfestu, lét ekki bugast
og sýndi úr hverju hann var raun-
verulega gerður, þegar tekið er tillit
til þeirrar miklu baráttu sem hann
háði á þeim tíma.
Best kynntist ég Sverri er við vor-
um samskipa á b/v Þorkeli Mána og
b/v Snorra Sturlusyni. Ég fann að
hann var vinsæll af skipsfélögum og
oftar en ekki báðu skipstjórarnir
Sverri að líta eftir einhverjum
strákum sem voru að stíga sín fyrstu
skref til sjós, bæði að þeir færu sér
ekki að voða og eins að kenna þeim
réttu vinnubrögðin.
Ekki dettur mér í hug að hlaða á
Sverri einhverju sem hægt væri að
túlka sem oflof, enda væri það eitur í
hans beinum. Þó get ég ekki stillt mig
um að benda á helstu einkenni hans.
Hann var glæsilegur á velli þannig að
eftir var tekið, ávallt fínn í tauinu og
snyrtilega til fara eins og hann á
raunar kyn til. Þá laðaðist kvenfólk
að honum, þannig að sumum fannst
nú reyndar nóg um. Sverrir var með
afbrigðum góður sögumaður og var
hann stundum að segja mér sögur
heilu og hálfu næturnar og það sem
meira var, sögurnar breyttust nær
ekkert í meðförum hans, hversu oft
sem hann sagði mér þær. Freistast
ég því til að halda að sögurnar sem
hann sagði mér hafi allar verið sann-
ar. Aldrei heyrði ég Sverri hallmæla
fólki og þegar hann taldi ástæðu til að
hæla einhverjum sérstaklega, þá var
það alltaf með sama orðalaginu:
„Þetta er toppmaður.“ Ef einhver
áheyrandi maldaði í móinn og fannst
hér e.t.v. óþarflega sterkt að orði
kveðið, þá var sá hinn sami óðara
dæmdur ómerkur, því Sverrir hafði
kveðið upp úr um að viðkomandi væri
„algjör toppmaður“ og var þar með
lífsins ómögulegt að hnekkja þeim
dómi. Þá var hann mjög ættfróður og
kunni og gat rakið ættir og persónu-
sögu mikils fjölda manna.
Að eðlisfari var Sverrir félagsvera
og stöðugt á ferðinni. Dagurinn hófst
í Sundlaugunum í Laugardal, þar
sem málin voru rædd við vini og
kunningja. Síðan var komið við á
Dvalarheimili aldraðra við Dalbraut,
þaðan farið á AA-fund, e.t.v. litið inn
á Borgina og kannað hvað þar væri
um að vera og síðan gjarnan farið í
heimsókn til vina og kunningja. Þá
var ávallt hægt að ganga að Sverri
vísum á KR-vellinum því þar átti
hann sinn fasta stað í stúkunni en
Sverrir var í stuðningsmannaklúbbi
KR nr. 1. Þá var Sverrir stofnandi og
jafnframt formaður í hinu svokallaða
Kótelettufélagi, en það er hópur okk-
ar frændanna 20–25 talsins sem höf-
um hist einu sinni í mánuði á Kringlu-
kránni og borðað þar saman. Á
þessum samkomum er ekkert kyn-
slóðabil. Þar sitja saman til borðs allt
að fjórir ættliðir og matseðillinn hef-
ur frá upphafi verið óbreyttur og
verður svo áfram, þ.e. kótelettur með
raspi, brúnuðum kartöflum, grænum
baunum og rauðkáli. Ég vissi að
Sverri þótti mjög vænt um þennan fé-
lagsskap og hlakkaði hann alltaf til
þessara máltíða, því með þeim náði
hann m.a. að halda góðu og stöðugu
sambandi við ættingja sína og kynn-
ast yngri frændum sínum og fræðast
af þeim í leiðinni.
Alls staðar var hann aufúsugestur.
Ef einhvers staðar var uppákoma eða
tilstand hjá ættingum var Sverri allt-
af boðið fyrstum manna enda lífgaði
hann upp á viðkomandi samkomu
með nærveru sinni.
Árið 1987 giftist hann Hildi Valdi-
marsdóttur verslunarmanni en hún
lést 11 árum síðar, þá aðeins 61 árs að
aldri og var hún honum mikill harm-
dauði. Síðustu fjögur árin voru Sverr-
ir og Birna Björnsdóttir, kaupmaður
hér í Reykjavík, nánir vinir og fé-
lagar.
Eitt mesta lán í lífi Sverris var að
hann átti mikinn og ræktarsaman
frændgarð sem lét sér annt um hann
og studdi hann með ráðum og dáð á
erfiðum tímum, því líf hans var ekki
alltaf dans á rósum. En eins og áður
segir þá náði Sverrir að slíta sig laus-
an frá því oki sem þjáði hann framan
af ævinni og átti hann hamingjusöm
efri ár og er það ekki síst að þakka
konunum í lífi hans, Hildi sem var
hans lífsförunautur í 11 ár og síðar
Birnu Björnsdóttur, yndislegri konu,
sem reyndist Sverri mjög vel í veik-
indum hans.
Við munum minnast Sverris sem
einstaklega skemmtilegs manns sem
aldrei gleymist.
Guð blessi Sverri Davíðsson.
Héðinn Eyjólfsson.
„Og vertu glaður með vini þínum
og njóttu með honum lífsins.“
Þessi orð spámannsins Gibran,
hefðu sannarlega getað verið ein-
kunnarorð Sverris Davíðssonar sem
við nú kveðjum. Sagt er að þeir sem
eigi góða vini séu ríkir. Sverrir var
stórríkur. Samskipti hans, umhyggja
og tryggð við ættingja og samferða-
fólk var einstök. Allir löðuðust að
þessum jákvæða og trausta manni.
Börnin sáu stjörnur í návist hans, því
Sverrir kunni þá list að koma fram
við þau sem jafningja og af einlægri
virðingu. Kynni mín af Sverri voru
ekki löng en ánægjuleg og gefandi.
Hann var ástvinur systur minnar.
Hann birtist mér glæsilegur á velli,
hlýr og stórfróður um menn og mál-
efni. Stundum göntuðumst við með
það, að ekki þyrfti ættfræðibækur
eða bókina um íslenska samtíma-
menn ef Sverrir væri nærri. Þegar
Birna systir mín og Sverrir hittust,
höfðu þau bæði misst maka sína en
voru svo heppin að finna hvort annað.
Samvera þeirra var spennandi.
Kraftur og gleði einkenndu þau bæði.
Þau ræktuðu garðinn sinn. Dönsuðu
af hjartans list. Nutu tónleika og leik-
sýninga. Ferðalög heilluðu þau, bæði
innanlands og utan. Ungleg – falleg
og skemmtileg gengu þau hönd í
hönd. Það eru bara örfáir dagar síðan
Sverrir varð 75 ára. Hann vildi fagna
þeim tímamótum af rausn með fólk-
inu sínu og vinum sínum. Það gerði
hann líka með glæsibrag. Yfir 200
manns mættu í afmælisboðið til að
hylla afmælisbarnið. En lífsklukkan
tifaði. Tími Sverris vinar okkar var að
renna út. Þeirri vitneskju sem öðru í
lífinu tók hann af æðruleysi. Umvaf-
inn ástvinum kvaddi hann með sömu
reisninni og hann lifði. Sönn hetja.
Systir mín, Birna hefur misst sinn
yndislega vin. Vinátta Sverris var
einstök. Öll finnum við til saknaðar.
Ég trúi því að Sverrir standi nú
glaðbeittur í landi ljóssins, hjá sínum
heittelskaða syni Pétri, sem hann
missti svo allt of fljótt. Ég trúi því að
eilífðarsólin baði þá feðga geislum
sínum.
Spámaðurinn Gibran segir: „Þú
skalt ekki hryggjast þegar þú skilur
við vin þinn, því að það sem þér þykir
vænt um í fari hans getur orðið þér
ljósara í fjarveru hans eins og fjall-
göngumaðurinn sér fjallið best af
sléttunni.“
Við Dónald biðjum Guð að geyma
okkar kæra vin, Sverri Davíðsson.
Helga Mattína
Björnsdóttir, Grímsey.
Góður drengur er genginn. Hann
missti móður sína þegar hann var
fjórtán ára – og var eftir það viðloð-
andi heimili systur sinnar, Framnes-
vegi 32 í Reykjavík. Á unglingsárun-
um fór hann á sjóinn, var fyrst í
strandferðum með Súðinni en síðar
fór hann í siglingar til útlanda, bæði á
skipum Sambandsins og Eimskips.
Við systkinin, sem ólumst upp á
Framnesveginum á yfir tuttugu ára
tímabili, munum öll eftir Sverri frá
ýmsum tímum. Með honum kom ang-
an umheimsins, hann kom frá útlönd-
um með forboðna ávexti hingað í land
hafta og skömmtunar á fyrstu árun-
um eftir stríðið – ávexti sem börn
þekktu aðeins af bókum. Grænir ban-
anar voru settir á ofninn til þroskast,
og Sverrir frændi kom með eitthvað
óvænt í næstu ferð. Síðar meir var
hægt að biðja hann um að kaupa fyrir
sig torfenginn varning eins og leður-
jakka eða stígvél og Sverrir krotaði
niður á blað og stakk í vasann.
Kannski kom miðinn ekki upp í
næstu ferð en eftir þriðju ferð var al-
veg ljóst að Sverrir myndi efna heit
sitt. Hann var orðheldinn og hafði sitt
á þurru þrátt fyrir að sigla ólgusjó
áratugum saman í hretviðri lífsins.
Á Framnesveginum bjuggu nokkr-
ar kynslóðir saman í lítilli íbúð. Davíð
afi bjó í stofunni og Sverrir svaf á dív-
an við hlið föður síns þegar hann var í
landi. Alls voru um níu manns búandi
á rúmlega fimmtíu fermetrum þegar
flest var. Samt var góður andi og
glatt á hjalla oftast nær. En stundum
kárnaði gamanið þegar sveiflan varð
of stór, landlegan löng, danssporin of
mörg. Alltaf reis samt Sverrir upp
eftir slíka túra forkláraður og fínn.
Sverrir var heillandi maður. Hann
bjó yfir þeirri bernsku einlægni að fá-
ir fengu staðist. Konur löðuðust að
honum og hann átti kunningsskap við
karla af öllum stéttum og standi.
Hann var glaður og reifur, sagði sög-
ur og hló svo innilega að gladdi alla í
kringum hann. Hann varð því
snemma vinsæll.
Við minnumst hans, barngóða
frændans, sem fylgdist með vegferð
og velferð barnanna. Tók þátt í
barnaafmælum og íþróttakeppnum
barnanna eins og væri hann faðir eða
afi. Börn okkar og barnabörn hafa og
notið samvistanna við þennan eftir-
minnilega og einlæga frænda.
Eftir harkalega baráttu við erfiðan
sjúkdóm byrjaði Sverrir Davíðsson
nýtt líf fyrir rúmlega aldarfjórðungi.
Og honum tókst hið ótrúlega – og hef-
ur verið ótal mönnum fyrirmynd og
einstök hjálparhella á leiðinni til
virkrar þátttöku í þjóðfélaginu. Hann
leiddi margan manninn sjálfur á
fundi og til meðferðar – og var æv-
inlega reiðubúinn að hjálpa og að-
stoða menn þegar svo bar undir.
Hann vingaðist við fólk við fyrstu
kynni og sá kunningsskapur hélt út
lífið. Enda var vandfundinn jafn vin-
margur maður og Sverrir Davíðsson.
Sverrir var óvenju mannglöggur
og -vís. Hann þekkti ógrynni fólks og
mundi nöfn og vensl í marga ættliði.
Á árum átaka í einkalífinu undir leið-
sögn Bakkusar var hann kallaður
Svarkurinn – og þá var tíska að glaðir
ungir menn fengju slík gælunöfn. Nú
nýlega var Sverrir beðinn að rifja
nokkur þeirra upp og runnu þá upp
úr honum nafnarunurnar, voru skráð
á annað hundrað slík auknefni eftir
honum. Hann sagði sögur af hispurs-
leysi og einlægni, og einstæðri per-
sónulegri gamansemi.
Frændrækni hans við viðbrugðið.
Segja má að hann hafi haldið stórfjöl-
skyldunni saman, enginn viðburður
eða veisla var sæmandi innan okkar
vébanda nema Sverrir væri þar heið-
ursgestur.
Sverrir var lífsnautnamaður, naut
þess að fara út að dansa, borða og
fara í ferðalög. „Ferðaklúbburinn
Framnesvegur 32“ samanstóð af
nokkrum frændunum með fótbolta að
áhugamáli. Við höfðum farið í tvær
utanlandsferðir og sú þriðja var á
umræðustigi þegar Sverrir fór í sitt
síðasta ferðalag. En það var stundum
engu líkara en Sverrir kenndi í
brjósti sínu þeirrar feigðar sem beið
hans, tímasprengjunni eins og hann
kallaði það. Hann hélt næstliðinn
sunnudag upp á 75 ára afmæli sitt
þar sem 250 manns fögnuðu honum.
Hann kvaddi þar glaður vini sína og
vandamenn. Þrem dögum síðar var
hann liðinn. Sverrir Davíðsson móð-
urbróðir okkar er kært kvaddur af
frændfólki sínu, fjölskyldunni á
Framnesveginum, börnum Kristínar
og Guðmundar.
Davíð, Björgólfur,
Sigríður, Björg og
Ólafur Kristófer.
Lífið, dreyrinn, ljósið, þú
sem lofaði allt sem hrærðist.
Í hjarta þínu tær var trú
sem fann til og bærðist
Sverrir, þá ertu farinn og minning-
arnar sem þú skildir eftir svífa um
huga minn sem seglskútur á vordegi
um flóann. Þú varst einstakur maður,
Sverrir frændi. Kenndir án orða og
varst án tilgerðar. Ávallt opinn, ein-
lægur og sem ósnortin slægja á síð-
sumri, þrátt fyrir að hafa fetað marga
misjafna tröðina. Bjóst yfir eiginleik-
um einfaldleikans sem mörgum tekst
aldrei að höndla. Ætíð hjálpsamur og
skilningsríkur og tilbúinn að hlusta.
Matelskur með eindæmum og þakk-
látur. Enn eru í muna mér myndir af
ömmu á Gunnlaugsgötunni þegar
hún hafði vart við að bera í þig góð-
gætið þegar við krakkarnir höfðum
löngu fengið magafylli og jafnvel leift
á diskunum. Þú sast áfram við kjöt-
katlana með barnslegt bros á vör og
ætlaðir aldrei að fá nóg svo lengi sem
systir þín bar á borð.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að fá að kynnast þér upp á nýtt fyrir
sjö árum þegar við Úlfar Davíðsson
buðum þér til hins fyrsta, sem svo
urðu mánaðarlegir fundir okkar
frændanna í hádeginu yfir kótelett-
unum á Kringlukránni. Það voru afar
skemmtilegar stundir þessi nær sjö
ár með þér mánaðarlega í hádeginu
og ekki skaðaði þegar fleiri frændur
bættust í hópinn. Já, þú hafðir svo
sannarlega aðdráttarafl. Það fór þér
vel að sitja í öndvegi á þessum stund-
um. Skemmtilegur með ríka skap-
höfn sem smitaði út frá sér. Þér var
annt um ættmennin í kringum þig og
fylgdist vel með líðan og aðstæðum
annarra. Engan vissi ég mann betur
tengdan með víðfeðmari félagsauð en
þig.
Já, það eru margir sem koma til
með að sakna og minnast þín Sverrir
minn. Um leið og ég geri það og svíf í
huganum heim yfir hafið að líkbörum
þínum veit ég jafnframt að þú ert
kominn á góðan stað þar sem grasið
er jafnvel grænna og aflasældin meiri
en í Ólafsvík á þínum uppvaxtarár-
um. Far í friði, frændi.
Þinn þakklátur
Héðinn Unnsteinsson.
Sverrir Davíðsson, fyrrverandi
sjómaður, er látinn sjötíu og fimm
ára að aldri. Mig langar með fáeinum
orðum að minnast hans, en kynni
SJÁ SÍÐU 38
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. MAÍ 2004 37
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is
Faðir okkar,
ÞÓRÐUR HELGI EINARSSON
(Tóti í kaupfélaginu),
Ísafirði,
lést á sjúkrahúsinu á Ísafirði mánudaginn
10. maí.
Jarðsungið verður frá Ísafjarðarkirkju miðviku-
daginn 19. maí kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Svanhildur Þórðardóttir,
Hermann Þórðarson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN EINARSSON,
Hlíðarhúsum 5,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum mánudaginn 10. maí.
Þórdís Guðmundsdóttir,
Ingibjörg Guðjónsdóttir, Guðjón R. Ágústsson,
Einar Guðjónsseon, Helga Guðmundsdóttir,
Þorbjörg Guðjónsdóttir, Gylfi Gíslason.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÍSAFOLD GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 10. maí.
Hún verður jarðsett frá Digraneskirkju mánu-
daginn 17. maí kl. 15.00.
Bryndís Sigurðardóttir,
Ragnheiður Sigurðardóttir,
Kristín Sigurðardóttir,
Svanhildur Sigurðardóttir, Tómas Sigurgeirsson,
Erla Björg Sigurðardóttir,
Lilja Sigurðardóttir,
Einar Sigurðsson, Ellen Blomsterberg,
Arnþór Sigurðsson, Sigurbjörg Dögg Finnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.