Morgunblaðið - 17.05.2004, Síða 27

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 17. MAÍ 2004 27
✝ Stefanía UnaPétursdóttir
fæddist á Eskifirði
29. mars 1926. Hún
lést á Landspítalan-
um 6. maí síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Pétur
Björgvin Jónsson, f.
27.11. 1889, d. 1966,
og Sigurbjörg Pét-
ursdóttir, f. 14.2.
1902, d. 1996. Eftir-
lifandi systkini Stef-
aníu eru: Bogi, f. 3.2.
1925, maki Margrét
Magnúsdóttir; Jóna
Vilborg, f. 21.11. 1927, maki
Matthías Jóhannsson (látinn);
Guðlaug, f. 6.6. 1930, maki Karl
Hjaltason (látinn); Stefán Guð-
mundur, f. 8.5. 1931, maki Krist-
björg Magnúsdóttir; Jón Pétur, f.
5.3. 1934, maki Guðrún Lárus-
dóttir (skildu); Sigurlína, f. 4.4.
1936, maki Eyvindur Pétursson;
Halldór, f. 2.10. 1941, maki Bryn-
dís Björnsdóttir;
Ingi Kristján, f. 22.7.
1943, maki Helga
Jónsdóttir (látin);
Þorsteinn Sigurjón,
f. 27.5. 1945, maki
Snjólaug Ósk Aðal-
steinsdóttir. Systk-
ini látin: Elísabet f.
20.3. 1922; Jóhanna
Fanney, f. 26.2.
1923, maki Lesley
Ashton (látinn);
María, f. 22.2. 1924;
Hjálmar, f. 20.5.
1931, sambýliskona
Hjördís Einarsdótt-
ir, fyrri eiginkona Ólöf Kristjáns-
dóttir (skildu); Valgerður, f. 6.7.
1937.
Stefanía giftist Sigurði Þórðar-
syni bifreiðarstjóra í Reykjavík
(látinn). Fyrri eiginmaður Stefan-
íu var Valgeir Ólafsson (látinn).
Útför Stefaníu verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ég hef notið þeirra forréttinda að
vera yngstur í stórum systkinahópi.
Stundum hefur það verið nefnt að
vegna þess hafi ég verið dekraður.
Auðvitað get ég ekki neitað því að
sem litli bróðir hefi ég notið forrétt-
inda. Þetta var þó allt óumbeðið, af
minni hálfu, ég naut ástar og um-
hyggju eldri systkina og ástríkra
foreldra. Í stóra hópinn hafa verið
höggvin skörð og nú kveð ég systur
mína Stefaníu sem lést hinn 6. maí
sl. Á síðasta vetri gerði Stefanía boð
fyrir okkur hjónin til að ræða um
hvernig hún vildi að farið væri með
hennar mál eftir hennar dag. Þetta
var í raun svo óraunverulegt, Stef-
anía málhress að vanda og við full-
viss um að þetta væri eitthvað svo
langt í burt. En í raun var þetta svo
skammt undan. Stefanía var ekki
allra, hún átti ekki stóran vinahóp
en var þeim mun traustari vinur
vina sinna. Hún hafði ákveðnar
skoðanir og lét þær oft í ljós. Á
stundum sagði hún: „Maður má
gæta sín með tunguna.“ Hún gat
virkað hrjúf á yfirborðinu en þeir
sem þekktu vissu að hjá henni bjó
viðkvæm sál sem fann til og iðraðist.
Hún vildi ætíð ná sáttum og ef hún
hafði orðið ósátt eða upp kom ósætti
vildi hún fyrir alla muni að fólk
sættist.
Þegar Stefanía fæddist voru þeg-
ar fjögur börn fyrir á heimilinu. Á
þeim árum var ekki komin til fjöl-
skylduaðstoð frá hinu opinbera.
Fjölskyldu aðstoð þess tíma fólst í
hjálpsemi ættingja og vina. Amma
Stefaníu, Una Stefanía Stefánsdótt-
ir, og maður hennar Pétur Péturs-
son bjuggu þá á Neskaupstað og
höfðu komið sér þar vel fyrir í hús-
inu Garðshorni. Þrátt fyrir að þau
væru barnmörg var pláss fyrir ný-
fædda stúlku og var Stefanía alin
upp hjá þeim afa sínum og ömmu.
Þar var fyrir María yngsta dóttir
þeirra Unu Stefaníu og Péturs og ól-
ust þær upp eins og systur. Mjög
kært var alla tíð á milli Stefaníu og
Maríu og börnum hennar. Hjá afa
og ömmu átt Stefanía góða daga og
fór þaðan ekki fyrr en hún var kom-
in yfir unglingsárin, þá flytur hún til
Vestmannaeyja. Þangað hafði María
flutt og stofnað heimili og fyrsta
barn hennar fætt.
Stefanía var tvígift, ung giftist
hún Valgeiri Ólafssyni sjómanni en
þau skildu. Í nokkur ár bjó hún með
Pétri Andréssyni, þau slitu sambúð.
Stóra ástin í lífi hennar var Sigurður
Þórðarson bifreiðarstjóri og hús-
vörður hjá Blindrafélaginu í Hamra-
hlíð 17. Það var unun að fylgjast
með samskiptum þeirra. Sigurður
sérstakt prúðmenni og hafði svo góð
áhrif á þá sem nærri honum voru.
Hjá Sigurði leið Stefaníu vel, senni-
lega bestu ár ævi hennar. Sorgin við
að missa Sigurð var stór og langur
tími leið þar til að aftur fór að koma
gleðiglampi í augu Stefaníu. Sigurð-
ur hafði áður verið kvæntur og
reyndust dætur hans Stefaníu ætíð
mjög vel.
Í mörg ár háði Stefanía baráttu
við Bakkus og að lokum náði hún
tökum á að halda honum frá lífi sínu.
Þar kom henni til hjálpar fé-
lagsskapurinn AA og var hún virkur
félagi þar um tíma. Hún kunni ætíð
að meta þann félagsskap og vann
einnig um tíma á meðferðarheim-
ilinu á Vífilsstöðum.
Fyrir tæpum tveimur árum eign-
aðist hún nafna er frændi hennar
ákvað að nefna dreng í höfuðið á
henni og Boga bróður okkar. Stefán
Bogi varð sérstakur sólargeisli í lífi
hennar. Það var gaman að gleðjast
með Stefaníu og sjaldnast lognmolla
þar sem hún var. Fjölskylda mín er
þakklát fyrir árin með henni og biðj-
um við góðan Guð að varðveita
minningu hennar.
Blessuð sé minning hennar.
Þorsteinn Pje.
Mig langar að minnast í nokkrum
orðum eldri systur tengdaföður
míns, Stefaníu Unu Pétursdóttur.
Við kynntumst hvor annarri sífellt
betur síðustu 15 árin, náðum strax
vel saman og vorum orðnar mjög
góðar vinkonur síðustu árin þrátt
fyrir tæplega 40 ára aldursmun.
Nú er Stebba farin. Hún vissi
hvert og að algóður Guð tæki á móti
henni, hún var tilbúin. En Stebba
var líka lífsglöð og fannst gaman að
lifa. Við ætluðum eiginlega að gera
ýmislegt saman í sumar. Í byrjun
júní ætlaði ég að koma suður, hún
ætlaði að bjóða mér með sér í leik-
hús og svo ætluðum við að sjálf-
sögðu að kíkja saman í Kolaportið.
Stebba ætlaði líka að koma norður á
Hjalla til okkar í sumar og ekki má
gleyma öllum stundunum sem við
ætluðum að taka okkur í að spjalla
saman í síma. Við hlökkuðum báðar
mikið til. Mér finnst stundum eins
og ég gæti bara tekið upp tólið, sleg-
ið inn númerið og heyrt röddina
hennar segja: „Nei, sæl Cornelia
mín.“ En það verður ekki oftar og
ég sakna þess. En í söknuðinum finn
ég einnig þakklæti. Þakklæti fyrir
allt það góða sem ég upplifði með
Stebbu. Vinátta hennar var ósvikin
og djúp og mér mikils virði. Við
hlógum mikið saman, deildum hugs-
unum, sorg og gleði. Stebbu varð
engra barna auðið en henni þótti
jafn vænt um börnin okkar og væru
þau hennar eigin barnabörn og naut
þess að fylgjast með þeim. Hún
sendi þeim eitthvað við hvert tæki-
færi og var sífellt með hugann við
það með hverju hún gætti glatt þau.
Þegar yngsti sonur okkar fæddist,
nefndum við hann í höfuðið á henni,
Stefán, og hún var ákaflega stolt að
eiga nafna.
Í febrúar sl. fórum við Stefán
gagngert suður til Reykjavíkur til
þess að heimsækja Stebbu. Þessi
helgi er mér ógleymanleg. Við nut-
um þess að eiga dýrmætan tíma
saman, spjalla, hlæja og að sjálf-
sögðu að fara saman í Kolaportið.
Stefán Bogi sönglaði og lék sér í
kringum okkur löngum stundum í
hlýlegri stofunni hjá Stebbu. Hann
hefur sjálfsagt skynjað það betur en
ég þá hversu mikilvæg þessi sam-
vera var. Stebba sagði mér frá öllu
sínu lífi, það var enginn dans á rós-
um – en hún var sátt. Ég fann að
hún var hvorki neikvæð né bitur.
Hún nefndi hlutina réttum nöfnum,
stóð á sínum skoðunum og þagði
ekki yfir óréttlæti en var búin að
læra að fyrirgefa. Stebba lét ekki
neikvæða reynslu eyðileggja fyrir
sér framtíðina, það er aldrei auðvelt
og ég er ekki viss um að ég hefði
getað gert það í hennar sporum.
Fyrir mig, miklu yngri konu, var
vinátta Stebbu ómetanleg. Þetta var
skemmtileg, djúp, traust og lær-
dómsrík vinátta sem bæði er sjald-
gæf og mjög dýrmæt. Mér þykir
vænt um þig, elsku Stebba mín, og
ég hlakka virkilega til að hitta þig
aftur í ríki Guðs þegar minn tími
kemur.
Cornelia.
Lengi hafa verið tengsl í fjöl-
skyldunni því að Stefanía Una ólst
upp á heimili móðurömmu sinnar og
afa Stefaníu Unu Stefánsdóttur og
Péturs Péturssonar í Garðshorni á
Neskaupstað sem höfðu eignast 15
börn saman.
Hún kom þangað sem ungbarn og
ólst þar upp með Maríu móðursyst-
ur sinni sem var þremur árum eldri
og yngsta barn þeirra hjóna. Með
þeim Stefaníu og Maríu tókst góður
vinskapur, sem hélst alla tíð og
syrgir María nú vinkonu sína og
frænku.
Þær slitu barnsskónum á Nes-
kaupstað þar sem þær fengu gott
uppeldi hjá uppalendum sínum þó
húsakynni hafi ekki verið mikil. Sem
ungar konur fluttu þær til Vest-
mannaeyja og hófu þar báðar hjú-
skap.
Örlögin höguðu því þannig að
Stefaníu varð ekki barna auðið en
María eignaðist sex börn með Sveini
Matthíassyni manni sínum.
Stefanía fylgdist vel með frænku
sinni og sístækkandi fjölskyldu
hennar og létti oft undir með henni.
Eftir að Stefanía var flutt frá Vest-
mannaeyjum til Akureyrar komu
upp veikindi í fjölskyldu okkar. Þá
kom hún og sá um börnin á Brim-
hólabraut 14 í nokkra mánuði og
verður það seint fullþakkað, þó
henni hafi ekki þótt það mikið og
vildi ekki heyra á það minnst.
Þetta lýsir vel tryggð Stefaníu við
fjölskylduna. Hún ávann sér ást og
virðingu okkar allra.
Líf Stefaníu var ekki alltaf dans á
rósum en alltaf var gott að koma til
Stebbu frænku, eins og hún var allt-
af kölluð í fjölskyldunni. Hjá henni
var ekki úr miklu að moða en hjart-
að var hlýtt og henni þótti gott að fá
heimsóknir og sýndi hún okkur oft
gamlar myndir, gaf okkur kaffi og
með því og rætt var um daginn og
veginn.
Við þökkum samfygldina og biðj-
um góðan Guð að blessa þig og góðu
verkin þín.
Þín verður minnst.
Fjölskyldan áður Brimhóla-
braut 14 í Vestmannaeyjum.
STEFANÍA UNA
PÉTURSDÓTTIR
Ástkær móðir mín, tengdamóðir og amma,
INGIBJÖRG ÓLAFSDÓTTIR
lést á Droplaugarstöðum laugardaginn 15. maí.
Ólafur Guðmundsson, Vanessa Chernick,
Sabína og Ethan Erik.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Hvíl í friði, elsku afi
Dóra, Eyvindur, Oddur
Björn og fjölskyldur.
HINSTA KVEÐJA
á nr. 77. Muna eflaust margir eftir
honum þar sem og á bak við búðar-
borðið í verslun sinni á nr. 85.
Björn hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og fylgdist vel
með öllu sem gerðist. Voru framsókn-
armenn og kratar honum lítt að skapi
og því þótti honum miður að tengda-
sonur hans skyldi fara að vinna hjá
Sambandinu. Betra þótti honum þeg-
ar hann hætti þar og fór í Verslunar-
bankann.
Björn var heilsuhraustur alla tíð og
hugsaði um það sem hann lét ofan í
sig, tók lýsi á morgnana og fékk sér
iðulega lýsi út á fiskinn, þótti sumum
nóg um er það sáu og kartöflur flysj-
aði hann ekki heldur borðaði þær
ætíð með hýðinu. Þótt hann eltist
ekki við heilsufæðistrauma þá hafði
hann vissan áhuga fyrir þeim og fékk
hann viðurnefnið „Doktor Krúska“
sem margir þekktu hann undir. Ekki
þótti honum til siðs að drekka með
mat nema þá í mesta lagi vatn, sagði
það að drekka mjólk eða gos með mat
væri „danskur ósiður“. Barngóður
var hann og hændust börnin að hon-
um. Björn varð fyrir því óhappi að
missa einn fingur í vinnuslysi, en
fingurmissirinn vakti jafnan athygli
og brást það ekki að börnin komu til
hans og vildu fá að sjá puttann sem
vantaði. Hafði hann gaman af að sýna
þeim höndina og fylgdu oft í kjölfarið
nokkrar vísur og kannski hlutar úr
gömlum revíum sem hann var mjög
minnugur á. Hann var ekki mikið fyr-
ir mannfagnaði eða stórveislur en
naut sín því betur í fámenni. Spilaði
hann bridds áður fyrr með vinum og
kunningjum og þótti góður bridds-
spilari.
Árið 1998 greindist hann með Alz-
heimer-sjúkdóminn og dvaldist hann
síðustu árin á Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund við Hringbraut í
Reykjavík. Fékk hann þar mjög góða
umönnun og aðhlynningu starfsfólks
og hjúkrunarfólks og kunnum við
þeim hinar bestu þakkir fyrir.
Með Birni er genginn mætur mað-
ur. Hann hefði orðið áttatíu og fimm
ára á þessu ári þannig að hann átti
alllanga ævi. Lífsbaráttan var erfið
eins og hjá svo mörgum en hann tókst
á við hana og hafði ávallt betur þar til
sjúkdómurinn tók völdin. Hann eign-
aðist sex börn sem öll lifa föður sinn
og eru þau öll hér til staðar að fylgja
honum síðasta spölinn.
Okkur tengdasonunum þykir við
hæfi að enda þessa upprifjun á ljóði
eftir móður hans, Guðrúnu Magnús-
dóttur:
En er loks á lífsins köldum vogi
lækka tekur ólguþrungin dröfn,
báti vorum böls úr straumasogi
bendir von á trygga friðarhöfn;
þar, sem land í ljósum blómsturklæðum
lúnum anda breiðir faðminn mót,
frelsta önd í friðarbjörtum hæðum
fær ei bugað tímans öldurót.
(G. M.)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Tryggvi og Magnús.
Elsku afi. Nú ertu farinn frá okkur,
en minningin um þig mun lifa í hjört-
um okkar. Þín verður sárt saknað.
Sendum þér sem hinstu kveðju
eina af stökum langömmu, mömmu
þinnar:
Einn er sá, sem öllum gefur
óskahvíld á hinztu stund.
Líknarfaðmi veika vefur,
veitir sæta hvíld og blund.
(Guðrún Magnúsdóttir.)
Kristmann, Brynhildur og
Hjalti Magnúsarbörn.
Ég veit hann æ mér vill hið bezta,
ég veit hann ei mig lætur bresta
það neitt er getur gagnað mér,
því góður hirðir Drottinn er.
Um blómum stráða, græna grund
mig Guðs míns leiðir föðurmund
að svalalindum silfurskærum
og svalar mér úr lækjum tærum.
Hans líknarhöndin hressir mig
og hjálpar mér á réttan stig.
Og þótt ég gangi um dauðans dal,
hans dimma mér ei ógna skal.
Ef geng ég trúr á Guðs míns vegi,
mér grandar dauðinn sjálfur eigi.
Þín hrísla og stafur hugga mig,
minn hirðir, Guð, ég vona á þig.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning ömmu.
Sigríður, Bjarni Bogi, Alex-
andra Rún og Soffía Rut.
Þegar Lilja frænka mín hringdi og
sagði mér að mamma hennar, Lilja
Þorfinnsdóttir móðursystir mín, væri
látin, þá fylltu huga minn góðar
minningar um Lilju og samveru-
stundirnar með henni.
Lilja var afskaplega myndarleg
kona, ekki hávaxin en bein í baki alla
tíð. Lilja ólst upp í Reykjavík í
stórum systkinahóp, þau voru níu
systkinin. Elsti bróðir Lilju sagði svo
frá í æviágripi um móður sína Hólm-
fríði Jónsdóttur að fjölskyldan hefði
allan sinn búskap búið við bág kjör.
Sex manna fjölskyldan bjó á Grett-
isgötu í einu herbergi og með eldhús,
síðan flutti hún í Bjarnaborg, þá 9
manns í heimili og fékk 2 herbergi og
aðgang að eldhúsi. Síðar bættist eitt
herbergi við og eldhús alveg sér. Það
var erfitt að framfleyta fjölskyldunni
því sífellt bættust fleiri börn í hópinn.
Neyð foreldra Lilju rak þau til að
gefa eitt barna sinna að ráði ljósmóð-
ur þegar Hólmfríður var ófrísk að
tvíburum. Þau vildu gefa einu barni
tækifæri til þess að búa við fjárhags-
legt öryggi en betra er fyrir barn að
búa við fátækt og bág kjör en að
skorta móðurkærleik. Lilja var ekki
fædd þegar barnið var gefið velstæð-
um hjónum en hún var skírð eftir
barninu, móður minni. Móðir mín og
Lilja kynntust ekki fyrr en á ung-
lingsaldri og varð strax vel til vina.
Þær systurnar og nöfnurnar héldu
alla tíð góðu sambandi, þótt þær
byggju í sitt hvorum landshlutanum
og þar af leiðandi kynntumst við
systkinin Lilju og börnum hennar.
Það hefur oft orðið svolítið flókið að
útskýra þetta með allar Liljurnar í
fjölskyldunni, þetta nafn er bara svo
fallegt og á sér sögu.
Þegar ég flutti í bæinn 17 ára og
heimsótti Lilju móðursystur tók hún
mér opnum örmum, fannst hún
greinilega bera þó nokkra ábyrgð á
systurdóttur sinni. Lilja sýndi mér
fullt af myndum af fjölskyldunni,
Þorfinni afa og Hólmfríði ömmu og
þeim systkinunum, mynd af systkin-
unum sem var tekin áður en mamma
var gefin, sem ég hafði aldrei séð.
Það var mikilvægt fyrir mig hvað
hún var óþreytandi í að fræða mig
um fjölskylduna sem ég þekkti sama
og ekkert. Ég var líka svo ánægð
með að Lilja fann út að ég væri bara
heilmikið lík hinum og þessum í fjöl-
skyldunni, hún fann meira að segja
út að ég væri lík afa.
Lilja eignaðist fimm gullfalleg og
velgerð börn með sínum manni, þau
skildu þegar yngsta barnið Þorfinnur
var tveggja ára. Lilja stóð því uppi
ein rúmlega þrítug með fimm börn
tveggja til fjórtán ára. Hún hélt fjöl-
skyldunni saman, vann fyrir þeim og
með útsjónarsemi og dugnaði þá
gekk þetta allt upp en ég veit að það
var erfitt. Lilja gaf börnunum líf sitt
og var virkilega hetja að geta haldið
öllum börnunum saman undir sínum
verndarvæng.
Ég þakka af heilum hug að hafa
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga
Lilju frænku að þegar ég kom í bæ-
inn, hún gaf góð ráð ef á þurfti að
halda og var óspör á að gauka ein-
hverju að mér en umfram allt átti
hún hlýjan faðm.
Ég votta frændsystkinum mínum
þeim Lilju, Gísla, Davíð, Kidda og
Þorfinni innilega samúð og bið góðan
Guð að vera með þeim, styðja þau og
styrkja. Guð blessi minningu Lilju
Þorfinnsdóttur.
Gréta Konráðsdóttir.